هزار گنه کردم روي از من نگرفت يار يک صواب نا کرده همه قهر شد کارش

 در تعاریف حقوقی جرم هم به فعل اطلاق میشود و هم به ترک فعل ولی عادت بدی که میتواند ناشی از نحوه قضاوت در ایران باشد این است که فقط به فعل توجه میشود و بی دلیل نیست که مدیران و مسئولین همیشه تمایل به عدم انجام وظیفه دارند. درحقیقت به دلیل اینکه هیچگاه کسی به جرم عدم انجام وظیفه محاکمه نشده و به دلیل ترس از مورد قضاوت قرار گرفتن بواسطه اشتباهات , افراد منفعل شده و بیشتر تمایل به انتقاد از دیگران پیدا میکنند. شاید به همین دلیل باشد که وزیر کشور به جای وزیر آموزش و پرورش , وزیر راه به جای وزیر ارتباطات , وزیر علوم به جای وزیر ارشاد و..... حرف میزنند و ملت نیز هیچگاه از طریق نمایندگان خود آنان را مواخذه نمیکنند که چرا به وظایف و مسئولیت خود نمیپردازند . در ایران هیچگاه مدیران به خاطر آنکه کار نمیکنند مورد پرسش قرار نمیگیرند ولی چنانچه اشتباهی در کار افشاء شود تمام کارهای مثبت انجام گرفته صرفنظر میشود. شاید اگرنگرش مدیریت در کشور نسبت به مسئولیت ها و خطاها اینچنین بود هیچگاه این به هم ریختگی بوجود نمی آمد. مدیرانی که امروز کاری انجام داده اند یا شجاعت زیادی دارند و یا حامی قدرتمندی دارند .

اما روشنفکران و فرهیختگان افرادی آگاه هستند که از آنان انتظار نمیرود چنین خطائی نمایند. مبارزان انسانهاي آگاه و مسئوليت پذيري هستند که خالصانه و بي چشم داشت, مسئوليت پيشگامي و پرچمداري را ميپذيرند و در اين راه زنداني و کشته ميدهند, زجر ميکشند و خواب و زندگي راحت را از خود و خانواده ميگيرند. چنین فردی چطور میتواند به قصد خیانت فعالیت کرده باشد . فردی که بادست خالی و بدون پیشیبانی تنها با اعتقاد به حمایت از سایر آزادیخواهان, فریاد عدالتخواهی سر میدهد و از هستی خود میگذرد نمیتواند فرصت طلب باشد چرا که اگر چنین بود راه ساده تری وجود داشت و مانند خیلی از کسانی که تا امروز آگاهانه و از روی فرصت طلبی و عافیت جوئی به مال و ثروت رسیده اند و در همین حکومت زندگی شاهانه به هم زده اند , به نان و نوائی میرسیدند و به عقیده من گناه کسانی که آگاهانه مال اندوزی کرده اند بسیار سنگین تر از سردمداران حکومتی است(شاید در جائی دیگر به نقش و اهمیت خیانت این گروه از متخصصین پرداختم چرا که گفتن از آنها در اینجا نمیگنجد). و همینطور گناه كسي كه از ترس اشتباه در خانه مانده واز مسئوليت شانه خالي كرده، بيشتر از گناه اشتباهي است كه انسان مبارز در صحنه ميدان كرده.

بعقيده من نميتوان نفس عدالت خواهي و حق طلبي و ظلم ستيزي حزب و يا سازماني را که با تصميم گيري اشتباه خود به جنبش لطمه زده رد كرد مگر شواهد چیز دیگری را نشان دهد. توجه کنیم که اشتباه و خطای مبارزی که جان و مالش را به دست حادثه سپرده پای خیانت ننویسیم , مسلما کسی که فعالیت میکند ممکن است اشتباه کند , یا به تعریف دیگر کسی که کار نمیکند اشتباه نیز نخواهد کرد.

هر تولیدی ضایعات دارد و اشتباه , ضایعات کاروتلاش است. باید تلاش کنیم با همفکری و زیرسقف گفتگو و خرد, اشتباهات را قبل از وقوع خنثی کنیم. اگربا این نگرش به نكرده ها توجه كنيم و آنرا در مقابل اشتباهات بگذاريم ارزيابي ها به گونه اي ديگر خواهد بود. آنان كه در جريان رويدادها از روي مصلحت انديشي و يا عافيت طلبي كنار صحنه نظاره گر بودند و امروز با لباس نقد ميخواهند با بي آبرو كردن ديگران کاهلی مبارزاتی خود را بپوشانند و از این ممر برای خود آبرو بخرند، دشمنان نهضت آزاديخواهي ملت هستند که در طول بيش از يكصد سال جنبش ايران همیشه سنگ راه بودند.

من معتقدم خالي گذاشتن ميدان به اندازه سركوب مبارزه ملت گناهي نابخشودني است. كساني كه اشتباه كردند بايد نقد بشوند و نقد كنند تا متعالي شوند پس هم نقاد باید ارزش کارهای مثبت را بداند و هم نقد شونده باید شکیبا و اصلاح پذیر باشد . فرصت هاي گرانبها با محاكمه بي دادگاه و سند از دست میرود، فرصتهائي كه به قيمت 28 سال حبس و مرگ دانشجوياني كه ميتوانستند دانشمندان و مخترعين آينده باشند ، 28 سال سركوب كارگراني كه سازندگان كشورهستند ، 28 سال تحقير فرهنگياني كه مربيان جامعه هستند ، تمام شده است , آیا اینها ارزشی کمتر از پاسارگاد و پول نفت دارند؟ امروز فرصتي ديگر روياروي جنبش قرار گرفته ، همه مسئول هستند كه به اين پرسش پاسخ بدهند و عملگرائي را پيشه كنند. نه آنکه فردای انتخابات عمل دیگران را نقد کنند.

انتخابات پيش رو است ، تدبير چيست؟

 راد از اهواز