آقای هوشنگ امیر احمدی در مصاحبه ای با بی بی سی نمی تواند خوشحالی خود را از این امر پنهان کند، ایشان در همان مصاحبه معتقد هستند که کار ایشان تنها زمینه سازی است و شرایط را مهیا می سازند و معتقد هستند که فرصتی طلائی برای مردم پیش آمده است که مردم ایران نباید آنرا از دست بدهند ...،

 بدون تردید رابطه سالم و دیپلماتیک ایران و امریکا و یا ایران و هر کشور دیگری باید مورد نظر و درخواست بسیاری از هموطنانمان و خاصه در درون کشور باشد چرا که با وجود روابط دیپلماتیک سالم و همه جانبه بین المللی دیگر جمهوری اسلامی امکان این چنین سرکوب گسترده مردم ایران را در شکل حاضرنخواهد داشت و بر اساس روابط حاکم بین المللی موقعیت ثابت تری برای مردم ایجاد خواهد گشت که بهترین راه آن نیز رسیدن به یک توافق آشکار و زمینه های منطقی چنین رابطه ایست .

 اما انتظار این بود، امروز که ایالات متحده امریکا خود را در جایگاه صد سال پیش بریتانیا برای تصمیم گیری در مورد ایران ذیحق می شناسد، حداقل از تجربه های صدسال پیش تاکنون نیز استفاده می کرد. شاید بدلیل کمبود وقت و عجله بیش از حد این فرصت بوجود نیامده باشد که وزارت خزانه داری امریکا این تجربه را آموخته باشد که صد سال از زمانیکه دولت انگلستان افرادی را با مشاغل مختلف "آشپز" ، "گماشته"، "امربر" و امروز با نام "استاد دانشگاه" و "رئیس مرکز..." و غیره، برای جاسوسی، دلالی، و واسطگی به ایران می فرستاد گذشته است و امروز علی رغم تمامی فاجعه ایکه آوار مانند بر سر مردم فرود آمده است، به مانند دیگر تجربه ها ی مشابه، در فرهنگ ما ایرانیان فرد و گروه و دسته ایکه دست بسته خود را تسلیم بیگانگان می کنند هیچگونه جایی نداشته و نخواهند داشت.

 مردم ایران صد سال است که زخم خورده هستند و امروز بدین مهم پی برده اند که در گرسنگی تام و تمام نیز لقمه های جویده شده دیگران را نخواهند خورد. تجربه های صد سال گذشته حد اقل این حاصل را داشته است که مردم ایران برای یکبار هم که شده دست روی زانوی خود بگذارند و اجازه ندهند که باز هم بیگانگان بخواهند برایشان تصمیم بگیرند.

 وای بحال ملتی که از تجربه و تاریخ خود درس نگرفته باشد!!

 حسین لاجوردی

لندن – شنبه 13 مهرماه 1387

برابر با 4 اکتبر 2008