... « و حالا خبر آورده اند يک مرگ مشکوک ديگر در زنداني ديگر. اول آن دو زهرا(کاظمي و بني يعقوب) و اکنون يک ‏ابراهيم. خبر چند جمله بود: "يک دانشجوي سنندجي به نام ابراهيم لطف اللهي در بازداشتگاه اداره ي اطلاعات سنندج به ‏طرز مشکوکي جان سپرد" مرگ مشکوک يا به قول زندانبانانش "خودکشي". مگر شما ظرف چند روز چه مي کنيد با اين ‏جوانان در زندان که در برابر خويش راهي جز خودکشي، گشوده نمي يابند ؟ کمي رحم داشته باشيد، فکر کنيد اين جوانان ‏زنداني فرزندان خودتان هستند، نمي خواهد حقوق بشر را رعايت کنيد، فقط کمي رحم داشته باشيد، به زهرا بني يعقوب فکر ‏کنيد، دختري جوان، که پزشک شده بود، حالا در قبرستان است، و ابراهيم لطف اللهي که حقوق مي خواند تا شايد خود بر ‏مسند قضا نشيند. چه تراژدي دردناکي که پزشک در بازداشتگاه صيد مرگ شود و حقوق خوانده، قرباني نقض حقوقش. ‏اعتراف کنيد، خواهش مي کنم اعتراف کنيد که کمي، فقط کمي، وجدانتان از اين بابت معذب است.‏

‏ زهرا کاظمي، اکبر محمدي، فيض مهدوي، زهرا بني يعقوب، ابراهيم لطف اللهي، نفر بعدي چه کسي است؟ بي توجهي اگر ‏ادامه يابد شک نکنيد که نام بعدي در راه است.‏

بايد گريست به حال سرزميني كه در آن سلب حق حيات و تعرض به تماميت جسماني افراد، نه فقط در زندان يا پاي چوبه ي ‏دار، که در هر کوي و برزن، سكه ي رايج بازار است.همين الان كه من اين كلمات را مي نويسم و يا همين حالا كه شما اين ‏كلمات را مي خوانيد، معلوم نيست كه چند نفر در زندانها ـ حالا به هر جرم و اتهامي كه آنجا هستند ـ دارند شكنجه مي ‏شوند؛و يا در اثر آزار جسمي و نبود امكانات پزشكي جان مي دهند. فقط خدا مي داند در اين سرماي صعب چند نفر بر اثر ‏قطع گاز جان داده اند، و يا چند نفر قرباني ناموس پرستي غيور مردان شده اند. »( استخراج شده از نوشتار رشید اسماعیلی در همین سایت).

نام اکبر محمدی و بسیار نامهای دیگر در میان انبوهه نامها ها، آرام آرام میروند تا به لایه لایه های رسوبین خاطره هایمان بپیوندند و...

ایرج جنتی عطاعی ترانه سرای نامدار میهنمان فراخوانی داده و دعوت کرده است تا ما به ارکسترِ اعتراض علیه سرکوب ،حبس ، شکنجه و کشتن دانشجویان میهنمان بپیوندیم! ابی و داریوش دو تن از محبوب ترین خوانندگان میهنمان نیز به این فراخوان پیوسته اند.

موسیقی غیرحکومتی ما، که به زهر ایدئولوژی دینی حاکم آلوده نشده است در تمامیت خود ـ صرفنظر از چگالی موزیکالی اش ـ بیان و تجلی روحیات وروان متعارف فرهنگ ایرانی ماست. از زمین و زندگی زمینی برخاسته و باز تاب عشق و دلدادگی، کامجوئی این جهانی، انسان دوستی، وفا و آرزوهای طبیعی ما است. این موسیقی در نفس خود سکولار و این جهانیست. آگر آنرا در ترازوی سیاست بگذاریم ، آزادی دوستانه است و دموکراتیک، هرچند در نمود صوتی و ضرب آهنگین خود ربطی مسقیم با مقوله دموکراسی ندارد ولی در ذات خود با این مقوله همبود است. از اینرو خوانندگان و نوازندگان ما همواره در اردوی ترقی و پاسداشت فرهنگ ما در برابر فرهنگ ستیزان آخرت فروش قرار داشته و و خواهند داشت. جنتی عطاعی ، ابی و داریوش چهره های هستند که نه تنها در ذات هنرمندانه خود به این اردوی فرهنگ ساز تعلق دارند بلکه ترانه جمعه و میسازمت وطن و.. فرارَست این درون مایه دموکراتیک، ملی و تبعاً سکولار تا حد بیان عریان این گوهر ایرانی ـ انسانیست.

در آنجا که رنج و سختی نبرد ، روان مبارزین را میفرساید این موسیقی و ترانه های رزمی است که نهیب میزندمان! منشین و میارام آنگاه که دژخیمان، از تهران تا سنندج ، از اهواز تا زاهدان و کرمان تیغ بر گلوی جوانان ما نهاده اند، این زمان هنگام آرمیدن نیست.

در این شرایط که خود خواهی یا حد اکثر خواهی سیاسی، مطلق گرائی یا خود محور بینی همه گردان های سیاسی میهنمان را در باتلاق نا همسازی به جنگ خانگی و یا کرختی پیری و ازکار افتادگی کشانده است، فراخوان این سه هنرمند ما میتواند چون شیپور رزم، همه ما را برگرد ِ آنچه نماد همبستگی فرهنگی و ملی ماست گرد آورد و تا بختک تفرقه را از خود برانیم و نگاه واندیشه خود را به افتراق بنیادینمان با رژیمی که در جزء و کل با ما بیگانه است معطوف کنیم.

هنرمندان ما چهره هائی هستند با پشتوانه میلیونی ، به خاطر هنرشان، ولی چه از این بهتر که این توپخاته پرقدرت و صلابت هنری با باروت سیاسی تجهیز شود. در این صورت میتوان گفت و بر استی و با اعتقاد میتوان سرود :

حُسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

آری به اتفاق جهان میتوان گرفت

امید دارم، آنهائی که دستی به قلم دارند ، و زبانی برای گفتن این جرقه را به حریق تبدیل کنند! امید وارم همه هنرمندان ما به این فراخوان پیوسته و اوانگارد پیکار مردممان برای زتدگی، آری زندگی، و نه بیش شوند!