آقای قویدل در نوشتار خود با عنوان فوق، انگشت بر مسئله ائی اساسی نهاده اند و خواندن آن مرا بیاد مقاله ائی انداخت که حدود دو سال پیش از یک نشریه انگلیسی زبان پرینت کرده بودم تا ترجمه کنم ولی متأسفانه هرگز فرصت نیافتم. خلاصه ای از آنرا که به ذهنم مانده است میآورم.

عنوان مقاله روانشناسی جنگ است و موضوع آن جنگ لبنان. مقاله با این جمله آغاز میگردد: چطور میتوان در نبردی پیروز شد ولی مع الوصف از آن بازنده بیرون آمد.

نویسنده* که در روانشناسی جنگ و جنگ روانی تخصص دارد تاکتیک و استراتژی حزب الله لبنان را در جریان جنگ 33 روزه دو سال پیش لبنان به تحلیل میکشد و خلاصه ان اینست که حسن نصرلله و حزبالله لبنان با سپر بلا سازی از مردم عادی و با سوء استفاده از باورهای دینیشان**، و علیرغم تمام مقرارات و قوانین حقوقی مربوط به جنگ، مندرج در کنوانسیونهای بین اللملی ، توانست اسرائیل را در برابر وضعیتی قرار دهد که تا ان زمان با آن رو برو نشده بود. اسرائیل اگر میخواست حزب الله را بکوبد بایستی نبرد خانه به خانه ائی میکرد که مستلزم تلفات بسیار بود، زیرا

افراد حزب الله خانه های مردم، مدارس ، بیمارستانها را به سنگر خود تبدیل کرده بودند. از این سنگر حزب الله بی توجه به اینکه چقدر بیگناه کشته میشود ، با دست باز با سربازان و ارتش اسرائیلی روبرو میشد که، باید جوابگوی، افکار عمومی دنیا و داخل اسرائیل، سازمان ملل متحد، مقاوله نامه های ژنو و... میبود.

حزبالله با به کشت دادن افراد بیگناه و با پیش زمینه سازی های روانی علیه اسرائیل، از کشته های خود برای شارژ روانی مردم، برای برافروختن بیشتر آتش کینه ضد اسرائیلی و نتیجتاً طولانی تر کردن صف داوطلبان خرد سالی که در اشتیاق بهشت به نوبت ایستاده بودند، بهره میجست. به کشت دادن مردم بیگناه برایش مازوتی بود که تنور بنیادگرائی و روحیه رزمی تغذیه شده از دین را شعله ور نگاه میداشت. از این رو در این کشته دادنها برد با حزب الله بود. و تناقض و پارادو کس قضیه هم در این بود پارادوکسی که نویسنده در اول به آن اشاره میکند.

حزب الله توانست با این متد غیر انسانی که با روش جمهوری اسلامی در جنگ با عراق ودر تبدیل جوانان خرد سال به مین روبهای زنده قابل مقایسه است و با آن آغاز شد، به مدت 33 روز در برابر اسرائیل بایستد. برای ارتش اسرائیل ویران کردن خانه هائی که زنان حامله، کودکان خرد سال و یا پیران در آنها سپر زنده شده وبه مصالح استحکامات جنگی تبدیل شده بودند آسان نبود. آنها که به مقاومت 33 روزه حزب الله در برابر ارتش اسرائیل مینازند، از این متد کثیف جنگی که در پشت این حماسه! 33 روزه نهفته است سخنی به میان نمی آورند.

عربده کشی های حزب الله و حماس دقیقاً بر اساس یک چنین استراتژی رزمی ضد انسانی مبتنی شده است.

حال جمهوری اسلامی و قداره بندان نظامی آن نیز در این اندیشه اند که مردم ایران را در مقیاسی بس بزرگتر به سپر دفاعی و یا تهاجمی خود در نبردی بس مهیب تر تبدیل کنند.

بی تردید ایجاد سایت های و قرارگاه های نظامی در مناطق پر جمعیت و شهر های بزرگ آن عامل باز دارنده ئی است که رژیم روی آن حساب میکند. اگر غرب و یا اسرائیل بکوبند در برابر افکار عمومی جهان به جنایات جنگی متهم میشوند و اگر نکوبند یا فلج میشوند ویا باید منتظر باشند تا کوبیده شوند.

حال سئوال اینست: آیا نبرد ضد تروریسم و بنیاد گرائی مألاً به مستثنی کردن کشور های تروریست پرور از شمول مقاوله نامه های بین المللی منجر نخواهد شد؟ آیا تروریسم وباج خواهی اتمی آخوند های مکلا و معمم ایران، منجر به تقویت عقاب های سیاسی نظامی در کشور های غربی نخواهد شد و....؟

تفسیر من بر نوشتار آقای قویدل این است که، جناح های معینی در رژیم حاکم بر میهن ما ابائی از خاکستر اتمی ندارد. زیرا مردان آن در خانه های امن نشسته اند و خانه های شیشه ای مردم را سپر بلای خود ساخته اند.

 * Irwin J Mansdorf

** نویسنده خونبهای صدها میلیون دلاری ایران را به شهدای حزب الله از قلم انداخته است.