در مصر عمدتاً سه نیرو برای کسب و تحکیم قدرت مبارزه میکنند:
1- ارتش و لیبرالها
2- اسلام سیاسی 
3- نیروهای عدالتخواه و سوسیالیست و دموکرات و تشکلهای مردمی
در به دست گیری قدرت ، همیشه قدرت از آن نیرو یا نیروهایی ست که سازماندهی خوب دارند. 
اسلام سیاسی با سازمان یافتگی خوب توانسته بود بر ارکه قدرت بنشیند. اما ماهیت  عقب مانده و ارتجاعی و استبدادیش را زود به مردم نشان داد.مردم در خیابانها از طریق «دموکراسی مستقیم» از اسلام سیاسی که از راه رأی گیری سرکار آمده بود خلع ید کردند.

آنها برای برقراری قدرت خود در مقابل نیروهای یک و دو سازماندهی و تشکیلات نیرومند نداشتند و  ندارند. در این خلاء «ارتش و لیبرالها» بهتر از دو نیروی دیگر سازماندهی شده بودند و بدیهی بود که قدرت سیاسی را  میربایند- همچنانکه ربوده اند. 

اسلام سیاسی برای کسب قدرت کشته میدهد. و در این راه  از همه چیز بهره میگیرد. سیاست او ارتزاق از خون برای قدرت گیری دوباره است.او که توسط دموکراسی مستقیم خلع ید شده دیگر مشروعیت ندارد. و روی به ماجراجویی سیاسی آورده است.

نیروی اول- ارتش و لیبرالها- قدرت را از هر دو نیروی دیگر ربوده اند. البته به نام «دموکراسی». بر قدرت مسلح تکیه دارند و بی هراس از خونریزی به حفظ قدرت میکوشند. که چیزی کاملاً منطبق با ماهیت آنهاست. هر سه نیرو به نام دموکراسی در گیر مبارزه اند و میخواهند قدرت سیاسی را به دست گیرند.
اینجا مردم دموکراسی خواه در بخش سوم قرار دارند و به علت عدم سازمان یابی کافی کلاهشان پس معرکه مانده است. قضیه در همه انقلابها و جنبشها چنین بوده و چنین نیز خواهد ماند.

راه درست، تشکل و سازمان یابی نیروی سوم و کوشش در جهت پایان دادن به خشونتها و خونریزیهاست. یعنی مبارزه ی مسالمت آمیز برای همه نیروها و سازمان یابی هر چه بیشتر نیروهای دموکراسیخواه واقعی . در این شرایط نیروی سوم به سوی هر یک از نیروها متمایل شود آن نیرو قدرت خود را مستحکم خواهد کرد. راه درست نیروی سوم تلاش برای قدرت گیری خود است .  
کار نیروی سوم سخت مشکل است. او باید در چند زمینه بکوشد: علیه ضعف خود، که معلول دوره ی گذشته ی اختناق آمیز است؛ و رقابت با دو نیروی دیگر. 

تجارب مصر درسهای گرانبهایی ست برای نیروهای رفع تبعیض و عدالت اجتماعی طلب و دموکراسیخواه واقعی در ایران . تا فردا کلاهشان پس معرکه نماند. و از چاله به چاه نیفتند. 
وضعیت نیروی سوم در ایران هم در کل شبیه مصر است. ضعف کافی- در عرصه ی سازمان یافتگی و آگاهی- برای عدم قدرت.
تأکید میکنم « قدرت از آن نیروهایی ست که سازماندهی کافی و خوب برای کسب قدرت سیاسی دارند.»