در حالی که برخی عقلای نظام مانند محسن رضائی و علی مطهری دعوت به آشتی و مصالحه ملی میکنند، گروه دیگری در درون نظام از قبیل سردارجعفری مقدم، روح الله حسینیان و علم الهدا ها شمشیرها و قداره را تیز کرده برخ ملت میکشند.

مردم ما سی دو سال کشتار و اعدام را، ازجمله دارزدن های دسته جمعی را از جرثقیل ها درملاء عام بچشم دیده اند و سیاوش وار از آتش ترس دلهره گذشته اند. این تهدید کنندگان که با زبان تهدید با مردم سخن میگویند نه از تاریخ در کل آن و نه از تاریخ خونریزانه ی خود چیزی آموخته اند و نه از سرنوشت پیشینیان خود.

امروز اینان درحالی مردم را به برخورد های سخت تهدید میکنند که نه دنیا، دنیای سی سال پیش است نه این دستگاه نظامی و انتظامی مشروعیت عصر انقلاب و جنگ را دارد و نه خودِ رژیم ذره ائی از انسجام و اقتدارِ عصر رهبر انقلاب برخوردار است.

سون تسو، ژنرال و استراتژِ نامدار چینِ پنجم قبل از میلاد میگوید: « آن فرماندهی که نه موقعیت خود را درست ارزیابی کرده باشد و نه نیروی حریفش را، شکست و هلاکتش حتمی است»*. من فکر نمیکنم این گفته ی «سون تسو» در هیچ جائی از تاریخ ، تا این حد که با موقعیت قداره کشان نظامی حاکمیت نااسلامی ما تطبیق میکند تطبیق کرده باشد. کودتا چیان کسانی هستند که نه از وضعیت خود باخبرند و نه از قدرت جنبش سبزی که در دل جامعه شهری ما ریشه کرده است.

اگر هیچ کس نداند اینان خود بهتر میتوانند و باید بدانند که آن جمعیت بقول خودشان چند میلیونی! که از چهار سوی مملکت، بزور تعطیل مدارس و امریه اداری و پخش کردن کک و شیرینی و ساندیس، با اتوبوس های مجانی به خیابانهای تهران کشیده شده بودند از قماش همان جمعیتی است که فقط چند ماه پیش از سقوط شاه، فریاد جاوید شاهش میتوانست تهران را به لرزه در آورد. چائوشسکو در رومانی، هیلاسلاسی در اتیوپی، موبوتو در زئیر، ایدی امین در اوگاندا، ژان بدل بوکاسا ( شیر نرِ شکست ناپدیر) در افریقای مرکزی، میلوسوویچ وکراچیک در صربستان و بوسنیا نیز، در دوران خود در تله ی مرگ چنین نمایشان خود گول زننده ائی افتادند. قمه کشان حکومتی اگر تاریخ بُکش بُکش ها ی خود را فراموش کرده اند، بهتر است به سرنوشت اشخاص نامبرده فوق رجوع کنند تا جایگاه فردای خود را بدانند و بشناسند.

اینها با این تهدیدها، مردمی را که سی دو سال سرکوب را تجربه کرده و چون فولاد در کوره سرکوب و استبداد آبدیده شده اند را نمیتوانند به هراس بیاندازند. سازمان دادن تظاهرات مضحک خیابانی چهار شنبه گذشته به تنهائی کافیست تا هم به مردم و هم خود اینان بگوید که کفگیرشان به ته دیگ خورده است و اسلحه ائی در زراد خانه تهی گشته ی آنان باقی نمانده است که تا کنون علیه مردم بکار نگرفته باشند. این بعید نیست که در اینجا و آنجا دیوانگانی در درون نظام یافت شوند که هنوز روی سلاح زنگ زده ترس آفرینی حساب کرده و جرعت کنند این سلاح را باز هم بکار گرفته و از مردم قربانیان تازه ائی بگیرند ولی، جنایات احتمالی جدید اینها جز اینکه بنزین بر آخرین جلیقه ها و قایق های نجات همه بلند پایگان نظام بریزد ثمری دیگری نخواهد داشت. در حقیقت، این دیوانگان، توده میلیونی سبز را تهدید نمیکنند بلکه میخواهند آنچنان آتشی به همه این قایقهای نجات نظام بزنند که راه مدارا و مصالحه را برهمه نیرو های درون نظام ببندند. و متأسفانه بر حسب ظاهر، تنها موردی که اینان درست اندیشیده اند همین یک نکته است، البته اگر ریسک این جنایات را برای اطرافیان نزدیک خود نیز سنجیده باشند. آنها میخواهند با حرکات جنون آمیز خود، همه حاکمیت را به گروگان بگیرند و آنهم در کشتی ای که خود، ناخدائی آنرا برعهده گرفته اند.

لذا امروز، مسئله به اجرا گذاشتن این تهدیدها همان قدر مسئله نیروهای سبز است که مسئله سایر نیروهای های درون نظام. اگر این نیروها امروز غلفلت کرده دربرابر این تهدیدها سکوت اختیار کنند فردا درپیشگاه مردم پاسخی نخواهند داشت. مردم سکوت امروز اینان را هرگز نخواهند بخشید همچنانکه قصد ندارند جنایات چند ماهه اخیر را بر جنایت کاران ببخشند.

رویداد های اخیر برغم همه ی آثار تراژیکش این حسن را داشت که شبکه عنکبوتی جنایت را از تاریکی این سی و دو سال بیرون کشید و در معرض دید مردم قرار داد. فرزند، شوهر، پدر، و مادر از دست دادگان د راین سی و دو سال حاکمیت چوبه های اعدام و جوخه های مرگ، میتوانند قاتلین عزیزان خود را در زیر نور حرکت سبز مردم، امروز با چشم خود ببینند و آنها را بخاطر بسپارند.

*The Art of War

SUN TZU