هستی ایران و ایرانیان در چنگال اسلامگرایان خونخوار به تباهی کشیده می شود و هسته مرکزی مافیای روحانیت شیعه به رهبری ولی فقیه ، هارتر از گذشته بر طبل سیاستهای پان اسلامیستی می کوبد. پوزیسیون تحلیل رفته و پراکنده جمهوری اسلامی با همه قوا برای تداوم سلطه آئینی – سیاسی و نظامی اسلام در ایران می جنگد و اپوزیسیون دمکرات و آزادیخواه در این دوران سرنوشت ساز ایران، منفعل، نظاره گر، حداکثر به روزمره گرائی و فعالیت های معطوف به درون، دلمشغول است.
ما در آستانه تغییر دوران سیاسی تاریخی در منطقه قرار گرفته ایم، که سرنوشت ملت ایران و مردمان منطقه برای چند دهه رقم زده می شود. دورانی که اگر آزادیخواهان و ایراندوستان  در روند آن دخیل نباشند، تداوم اوضاع شرم آور، نکبت بار و فلاکت آفرین کنونی، و البته در اشکال نوین، اجتناب ناپذیر خواهد شد.
جامعه ایران بیزار از رژیم اسلامی، در تب تغییر می سوزد و بدلیل سرکوب های هار و لجام گسیخته و فقدان قطب نما و نهاد هماهنگی جنبش سیاسی - عملی، مبارزات پراکنده اش به جنبش سراسری معطوف به برچیدن نظام ارتقاء نمی یابد.
با دامن گرفتن جنگ مافیاهای روحانیت و تصفیه های جناحی، بخشی از پوزیسیون به جبهه اپوزیسیون رانده شد و آشفته بازاری ایجاد شده است تا اهداف درخشان جنبش آزادی و دمکراسی و نفی نظام قرون وسطائی، پشت توهم به اصلاح نظام فاسد و متعفن کنونی  خاک بخورند.
اکنون  جبهه وسیعی در برابر مافیای غالب حکومتی - با استراتژی های متفاوت - صف آرائی کرده اند. بخشی از پوزیسیون موجود در اپوزیسیون، از خانواده جمهوری اسلامی هستند. هدف شان تغییرات قطره چکانی در نظام و پنهانسازی چهره کریه حکومت اسلامی می باشد. استراتژی این طیف تداوم سلطه آئینی، سیاسی و نظامی اسلامگرایان در ایران است.
گروهی با استناد به توحش حاکمان کنونی، در جستجوی حقانیت برای سلطنت هستند. بقایای رژیم پهلوی و قاجارها طالب حق ویژه و جایگزینی اراده ملت با رهبری فردی هستند. استراتژی این طیف احیاء استبداد فردی و اختلال در ایجاد قدرت اعمال اراده جمعی و بی واسطه (بدون دخالتگری خدا و شاه و شیخ) شهروندان ایران توسط  منتخبین مردم است.
گروه سوم؛ آینده و سربلندی ایران و ایرانیان را در گسست کامل از بربریت و استبداد حکومت های دینی و موروثی دانسته و از پایگاه اجتماعی در جنبش های زنان، دانشجویان و کارگران برخوردارند.
سرنوشت ایران فردا در دست گروه سوم است. گروهی که در خط مقدم جنبش خیابانی جنگید و در مبارزه ای نابرابر مجبور به عقب نشینی شد. این نیرو تا کنون نتوانسته است خود را از نظر سیاسی تعریف و ظرفی برای تحقق اهدافش ایجاد کند.
 سواره نظام این طیف منفعلانه به نظاره گری رویدادهای سیاسی نشسته اند و علیرغم نیروی بالقوه عظیم شان، شهامت سمتگیری برای ایجاد اراده واحد دمکراتیک و مردمی، در برابر اراده بوروکراتیک و ارتجاعی جمهوری اسلامی، را در خود نیافته اند.
پوزیسیون تحلیل رفته و بی رمق نظام اسلامی چشم انداز نزدیک پایان ش را می بیند و هارتر از گذشته، اهداف پان اسلامیستی را به بهای قربانی کردن ایران و ایرانیان ادامه می دهد.
زمان کوتاه و رویدادها پر شتاب اند. بایستی از موضع منافع ملت ایران و سازماندهی جنبش ملی و سراسری برای آزادی، دمکراسی، لائیسیته و جمهوری در ایران وارد کارزار شد؛ اگر امروز آغاز نشود؛ فردا دیر است!