چند ماهی است که در وسایل ارتباط جمعی غزب طوری سخن گفته می شود که خبر از حمله نظامی غریب الوقوع به ایران می دهد ؛ بویزه در محافل اپوزیسیون این موضوع بیشتر جدی گرفته شده است بگونه ای که از هم اکنون جبهه بندی های متضادی حول این موضوع شکل گرفته است تجربه نشان داده است که سیاست در ابعاد دولتی همواره چند چهره داشته است . در خصوص مسایل هسته ای ایران ؛ صحبت از تضمین امنیتی طرح است پرسش این است که ایا غیر از این است که دو طرف بدنبال تضمین امنیتی از سوی طرف مقابل می گردد و آیا واقعا همه اینها جنبه تبلیغاتی دارد؟ و سرانجام انان نا گزیر به توافق با یکدیدگر خواهند شد!

 اردیشیر از تهران امروز در بخش اظهارنظر سایت مطلبی تحت عنوان:چه حمله بکنند و چه نکنند؛ ایران در دو سه ماه آینده دچار وضعیت فوقالعاده ای خواهد شد." نوشت که موضوع قابل بررسی است واقعا اگر رزیم در مرحله سقوط قرار گرفته باشد خود بهتر از هر کسی متوجه خواهد شد و طبیعتا بسته پیشنهادی را خواهد پذیرفت آیا این گزارش اغراق امیز از سوی فعالین اپوزیسیون بعنوان یک ارزو نوشته شده است و یا تصویر واقعی از ایران است ؟!

اردیشیر از تهران:

 آیا مردم ما و نخبگان مدعی اندیشه فقط با صدای غرش بمب افکنها و انفجار موشکها بیدار خواهند شد. یعنی چه که " مردم از حمله هم واهمه ای ندارند چون آنرا بخودشان مربوط نمیدانند " این کمال بی فکری خواهد بود. این وسط جز مردم چه کسی لطمه میبیند. آیا میتوانید تصور زندگی در عراق یا افغانستان را بنمایید؟ مردم اگر خود را از شر این رژیم نادان خلاص نکنند زیر فشار حماقت این رژیم و وحشیگریهای جهانخواران له خواهند شد

 موج نارضایتی چنان در تهران و شهرهای بزرگ گستره است که رژیم را واداشته تا برای کنترل این نارضایتی از حداکثر حضور نیروهایش در خیابانها استفاده می کند. همین حضور این مکانیک رفت و برگشت را بوجود آورده تا این نارضایتی بصورتی سرسام آور سرعت و شدت بخشیده. امروز اگر بگوییم که در شهرهای بزرگ و خصوصا تهران سر هر چهاراه و میدان و در هر خیابان و بلوار و کوچه یک گشت ارشاد و بسیج و سپاه و نیروهای انتظامی و لباس شخصی وجود دارد بیراهه نرفته ایم و نگفته ایم. این نیروها که برای دستگیری و تحقیر مردم در این مکانها هستند از چنان تنفری از سوی مردم برخوردارند که در طول این سی سال کسی آنرا بیاد ندارد. این تنفر را می توان از نگاههایی که رد و بدل می شوند بازشناخت. در چنین اوضاع و احوالی ست که میتوان پیشبینی کرد که بزودی اگر وضع اقتصاد و تحریمها همین طور پیش رود و خصوصا اگر نفت ایران تحریم و صدورش ممنوع شود ـ چنانکه هر روز در کوچه و خیابان و اتوبوس می شنویم و حتا خود رژیم هم همین امروز صبح زمزمه هایش را از رادیو پخش کرد ـ آنوقت است که ما بسوی یک فروپاشی حتمی این نظام خواهیم رفت. چه حمله بکنند و چه نکنند ایران در دو سه ماه آینده دچار وضعیت فوقالعاده ای خواهد شد. متاسفانه حکومت اسلامی کار را بجایی رسانده که مردم بدتر از آنچه هست را نمی توانند تصور کنند. مردم امروز بطور واضح حتا از حمله ای هم ترس واهمه ای ندارند چون آنرا بخودشان مربوط نمی دانند. این البته برای نظام اگر گوش شنوایی داشته باشد زنگ خطری ست بمراتب بد تر از حمله ی نظامی اسراییل و یا آمریکا.

اسامی مدیریت جدید اتاق فرهنگ گفتگو به قرار زیر است :

 _جهانگیر

 _ مسعود علوی

 _ کیومرث نویدی

 _ رامین مهریار

 _ کیانوش توکلی