زندانی سیاسی آزاد باید گردد!

 با آزادی نه چندان غیرمترقبه تعداد محدود و مشخصی از زندانیان سیاسی همچون نسرین ستوده و فرح واضحان و ... سوالات متعددی در افکار عمومی جامعه و بخصوص در اذهان فعالین سیاسی پرسابقه ایجاد شده است. طبعآ واکنش اولیه هر انسان نیک اندیش و دردمندی به هنگام شنیدن این خبر، چیزی جز استقبال و امیدواری نخواهد بود.

 ولی فراتر از این شادمانی زودگذر، بخصوص برای ما که تجربه تلخ ۳۵سال جنایت و فریب حاکمان شیاد و بیرحم آخوندی را در کوله بار مبارزاتی خود داریم، یاداوری نکات و تاکید بر پرسش های زیر میتواند برای هموطنان عزیز و بخصوص نسل جوان کشورمان، بسیار ضروری و البته قابل تامل باشد:

 قبل از هر چیز نباید فراموش کرد آزادی "قطره چکانی" افرادی که بدلیل  آزادیخواهی و دگراندیشی، بناروا و بطور "فله ایی" دستگیر شده و مدتها در حبس و زندان بوده اند، سرسوزنی از بار ظلم و ستم سالیان ملایان مستبد نمی کاهد. مادامیکه این دستگاه و سیستم ستمکار و تبهکار بر تخت قدرت حاکم است، هیچ تضمینی وجود ندارد که افراد آزاد شده فعلی، دوباره همراه با خیل بیگناهان دیگر دستگیر نشوند.

 به ویژه آن که نسل ما تجربه دردناک ربودن و سربه نیست شدن دهها تن از زندانیان سیاسی جان بدربرده از دهه سیاه شصت را در قتلهای زنجیره ایی دهه هفتاد، همچنان به خاطر داریم.

 با این حال حتی با یک نگاه نه چندان بدبینانه، نمیتوان از سیم خاردار سوالات تیز و بُرنده ای که در ذهن و ضمیر هر انسان با تجربه و مبارزی ایجاد میشود براحتی عبور کرد.

 آیا آزادی این افراد مشخص از زندانیان، حامل نوعی پیام سیاسی برای "شیطان بزرگ" نیست؟ بخصوص که وزارت خارجه امریکا در بیانیه های مطبوعاتی قبلی خود، برخی از این افراد را بطور مشخص نام برده بود. پرواضح است که این روزها "روباه بنفش" برای مواجهه با این رقیب قدَر و قدیمی، با توجه به "نرمش قهرمانانه" مقام عظما، سخت مشغول آماده سازی تیم "ظریف" خود بر روی تشک کشتی نیویورک میباشد.

 سوال اساسی اینست که تکلیف دهها و صدها زندانی سیاسی محکوم به مرگ و زیر حکم اعدام چه میشود؟ صدها و هزاران زندانی سیاسی و عقیدتی که سالهاست بدون هیچ مرخصی و حتی ملاقات حضوری، در زندانهای سراسر کشور در شرایط سخت و طاقت فرسا حبس میکشند آیا همچنان هیچ سهمی از عدالت نمایشی "دولت اعتدال" نخواهند داشت؟

 اصلآ مرخصی و آزادی به کنار، آیا بعنوان انسانهای اسیر نبایستی از زجرکش کردن بیماران زندانی جلوگیری کرد؟ آیا فقط اصلاح طلبان حکومتی و بازندگان جنگ قدرت درونی رژیم، زندانی سیاسی محسوب میشوند؟ آنانی که اصل و اساس ولایت فقیه و فاشیست مذهبی را قبول ندارند چطور؟ آیا وزارت خارجه امریکا نیز مخالفین برانداز جمهوری اسلامی را مشمول منشور حقوق بشر نمیداند؟

 آیا این مدره نمایی و ژست بشردوستانه در تهران، سرپوشی بر شناعت قتل عام پناهندگان بیدفاع ایرانی توسط "سربازان گمنام" در حومه بغداد نیست؟ آیا آزادی مشروط چند زن زندانی میتواند پاسخگوی جنایت ربودن چندین زن مجاهد در اشرف باشد؟ آیا سرنوشت نامعلوم این هفت گروگان اشرفی که با تعهد رسمی دولت امریکا، قرار بود "تحت حفاظت بین المللی" باشند و حالا در چنگال گرگهای هار و هرزه اسیرند، باعث دغدغه خاطر مقامات دولت اوباما نمیشود؟

 آیا اساسآ در معاملات پرسابقه و پرسود "نفت و خون" جایی برای انسانیت و حقوق بشر وجود دارد؟!

 جامعه زندانیان سیاسی ایران

۲۹شهریور ۱۳۹۲