بیایم اعدام را به هر دلیل که باشد محکوم کنیم. اعدام خوب و بد نداریم. اعدام عملی است وحشیانه و در بین موجودات زنده تنها انسان است که این نادانی را با خود یدک می کشد.

شنبه 24 شهریور ، همین چند روز پیش جوان 18 ساله قانم شهری اعدام شد. اخبار مربوط به این اعدام تنها دو روز در رسانه ها انعکاس داشت. براستی چرا اعدام در ایران عادی شده و جان انسان ها ارزش چندانی ندارد؟

به نظر می رسد مشکلات اقتصادی باعث شده ، عموم مردم تمام وقت اشان را معطوف تلاش برای بقا در جامعه ای کنند که کسی به کسی رحم نمی کند. در این گیر و دار آزادی های مدنی و احترام به قانون به کالایی تجملاتی تبدیل شده که برای عموم الویت ندارد.

اما خواص و به اصطلاح قشر سیاسی و پیگیر مطالبات مدنی چرا این چنین راحت از کنار این اعدام ها می گذرند. به نظر می رسد عمده فعالان سیاسی وقتی از قرار اعدامی مطلع می شوند ، اگر این اعدام دلایل سیاسی داشته باشد، به صحنه می آیند، اما اگر اعدام دلایل دیگری داشته باشد ، مثلا در این مورد که اعدامی به دلیل تجاوز محکوم شده ، وارد صحنه نمی شوند. مسلما کسی که تجاوز کرده باید سخت ترین مجازات ها را ببیند، اما آیا اعدام در ملا عام راه حل است؟

به نظر می رسد جامعه مدنی ایران باید با هرگونه اعدام برای جلوگیری از ترویج خشونت مقابله کند و همزمان با اطلاع رسانی و آموزش جوانان جلوی ناهنجاری های اجتماعی را بگیرد. این امر در ابتدا بر عهده دولت است. اما از آنجا که دولت ظالم اسلامی تنها به فکر ترویج خواسته هایی است که منافع اش را تامین می کند، این وظیفه در این شرایط بر عهده اندیشمندان و فعالان جامعه مدنی است.

بیایم اعدام را به هر دلیل که باشد محکوم کنیم. اعدام خوب و بد نداریم. اعدام عملی است وحشیانه و در بین موجودات زنده تنها انسان است که این نادانی را با خود یدک می کشد.