به نظر حقیر، اینکه امروز دولت آمریکا در پی اختلاف با کنگره، که باعث شده کنگره بودجه دولت را تصویب نکند، مجبور شده خود را تعطیل کند، تنها و تنها به این علت است که قانون اساسی ایالات متحده از موهبت «ولایت مطلقه فقیه» که در «آنجايی كه اين سيستم با ضرورتها برخورد می كند و كارآيی ندارد، آن وقت ولايت مطلقه از بالا سر وارد می شود گره را باز می كند» محروم بوده است. متاسفانه، قانون اساسی ایالات متحده بر اصل «تفکیک قوا» و استقلال کامل قوا از یکدیگر استوار است؛ امری که باعث می شود هر کدام از قوای سه-گانه، بر اساس اصول این قانون اساسی، بتوانند مستقلا ساز خودشان را بزنند و زیر بار یکدیگر یا مرجع بالاتری نروند. حال آنکه اگر ولایت بر این ایالات حاکم می شد، امروز شاهد چنین مشکلات خطیری نبودیم. می فرمایید خیر؟ بخوانید اظهارات کامل سید علی خامنه ای را در مشروح مذاکرات جلسه چهلم تدوین و بازنگری قانون اساسی به سال 1368:

«بسم الله الرحمن الرحيم. حالا پيشنهاد جناب آقای [عبدالله] نوری كه [ولایت مطلقه امر] در آن اصل بيايد اين را هم بنده مخالف نيستم. علی ايحال مقصود اين است كه يك جايی در قانون اساسی اين بيايد. اما من دو تا مطلب را عرض كنم. يكی راجع به اصل قضيه در پاسخ به سوالی كه جناب آقای نوری كردند. ببيند، اين همان چيزی است كه امام با آن تاكيد بيان كردند و ما همه فضای تبليغاتی كشور را از اين قضيه پر كرده ايم؛ در نماز جمعه‌ ها گفتيم، در سخنرانی ها گفتيم، در تريبون گفتيم. چرا؟ چون اصلاً قوام نظام به اين است. من به ياد همه دوستانی كه در جريانهای اجرائی كشور بودند می آورم كه آن چيزی كه گره های كور اين نظام را در طول اين هشت سالی كه ماها مسئول بوديم باز كرده همين ولايت مطلقه امر بود و نه چيز ديگر. ما در جنگ، در مسائل اقتصادی، در زمينه مسائل بانكی و پولی، در زمينه های سياسی، در مسائل مربوط به خارج از كشور، در آن جاهائی كه كشش تشكيلات و سيستم آنقدر نبوده كه بتواند كار را انجام بدهد، ما از ولايت مطلقه امر استفاده كردیم؛ يا دستور داده امام كه اين كار انجام بگيرد يا محول كردند به روسای سه قوه يا به يك جمعی، و اين كارها انجام گرفته. من می گويم ما مواظب باشيم اين خدشه دار نشود. اگر مسئله ولايت مطلقه امر که قاعده اين نظام است ذره ای خدشه دار بشود، ما باز گره كور خواهيم داشت، باز مشكل خواهيم داشت، باز بن بست خواهيم داشت. مراقب باشيد اين، يعنی صغری، در كبری تاثير نگذارد، چون حالا مصداق ولايت امر، امام خمينی نيست. اصل قضيه و مدعای ولايت امر تخطئه نشود. حرفهای گذشته همه مان تخطئه خواهد شد و نظام در بن بست قطعی قرار خواهد گرفت در حوادث گوناگون. اين راجع به آن مساله اول. يعنی من می ‌خواهم توجه همه برادران را جلب كنم به حساس بودن روی اين قضيه. به اين هم اكتفا نكنيد كه در قانون اساسی بيايد. نه. در مصاحبه ها، در گفتن ها، در گفتارهای تلويزيونی، در توجيهی كه از قانون اساسی می ‌شود، از اين اصل خجالت نكشيد كه ما گفتيم ولايت مطلقه امر. نه، اين اصل خجالت ندارد. اين اصل، امتياز جمهوری اسلامی است، مايه برندگی تيغ جمهوری اسلامی است. از اين قوياً دفاع كنيد. اين يك چيزی است كه لازم است، و نظام به اين احتياج دارد.

اما مطلب دومی كه حالا در قانون اساسی بياوريم يا نه. من می گويم اگر هم به صرافت امر اگر ما ممكن بود اين را نياوريم، حالا كه بحث شده ديگر نمی شود نياوريم. اگر بحث نمی شد، مطرح نمی شد، گفتگو نمی شد، خيلی خوب، گفته می شد به اطلاق ولايت امر ما، يعنی از ولايت امر متبادر از ولايت امر‌، ولايت مطلقه امر است.‌ خيلی خوب، می شد فهميد. اما الان كه بحث شد و يكی گفت آری و يكی گفت نه، اگر نياوريد، معنايش نفی است؛ ولو شما برويد بگوييد كه نه آقا، ما مقصودمان نفی نبود، ما مقصودمان اين بود كه باشد اما در قانون اساسی نيايد. اين ديگر خدشه دار خواهد شد. يعنی الان هيچ مصلحت نيست كه در اين ترديد بشود كه بيايد. حالا كجا بيايد من بحثی ندارم. يا اصل پنجاه و هفت بيايد يا اصل نمی ‌دانم صد و ده بيايد. هر جا می خواهد بيايد. صد و هفت بيايد. اين تفاوت نمی كند. می فرمائيد كه اگر ما مطلقه را آورديم در تفسيری كه خواهد شد خواهند گفت كه آقا اينها ولايت مطلقه درست كردند. من می گويم اگر نياوريد هم همين است كه! آقای خوئينی ها، بالاخره شما ولايت را معنا خواهيد كرد يا نه؟ در بيان معنای ولايت فقیه، تقيه خواهيم كرد ما از دنيا يا از روشنفكران خودمان؟ يا نه، مثل امام صريحاً خواهيم گفت؟ اگر بناست تقيه كند نظام يعنی نه مقصودش را بگويد، حرف دلش را بگويد، و نه هم ولی فقيه در آنجا كه لازم می داند تصرف كند؛ يعنی ولی فقيه می خواهد تصرف كند، تقيه كند، بگويد ممكن است من تصرف كنم، دنيا بگويد ای آقا اينها حكومت مطلقه درست كردند. اگر بناست نظام جمهوری اسلامی در بيان مرادات خودش و اعمال آنها تقيه كند از كسی، خوب آن يك حرفی است. اما اگر قرار نيست تقيه كنيم، چه شما مطلقه را بگذاريد چه نگذارید، با توجه به اينكه اعتقاد ما اين است كه مطلقه است، مجبوريم به دنيا بگوييم ما مرادمان اين است از مطلقه. بنابراين ترديد نگذاريم در بحث، اجازه ندهيم كه زمينه ای باقی بماند كه يك وقتی يكی پيدا بشود آنجا بگويد آقا چرا اين كار را كرديد؟ چه حقی داشتيد؟ بعد شما بگوييد آقا ولايت مطلقه بود؛ بگويد از كجا معلوم بود؟ يك بحث و جنجالی در جامعه ما به وجود بياوريم سر يك مساله ای كه برای ما روشن است. گذاشتنش هيچ اشكالی ندارد. نگذاشتنش به نظر من مشكلات فراوانی را به وجود خواهد آورد.

اما اينكه آيا گذاشتن اين كلمه به معنای نقض قانون اساسی است، نه. آقای آذری توضيح دادند. به نظر من هيچ اشكالی ندارد. اين ولايت امری كه مشروعيت نظام با او است، با يك دستگاهی، با يك سيستمی مملكت را اداره می ‌كند. آن سيستم چيست؟ اين قانون اساسی است. اين است يعنی وقتی ما می گوييم كه مشروعيت نظام، مثلاً رئيس جمهور هم كه مردم به او رای می دهند، ما جلوی چشم دنيا رئيس جمهوری را كه چندين ميليون آدم به او رای داده اند می آوريم پيش ولی امر كه آقا شما تنفيذ كن ديگر. معنای اين حرف چيست؟ معنايش اين است كه اگر او تنفيذ نكند فايده ای ندارد. خوب پس ببينيد، ما ولايت مطلقه را در عمل و حتی در اظهارات داريم. می گوئيم منتها اين ولايت مطلقه اعمالش و اداره كشور به وسيله او با يك سيستمی انجام بگيرد. آن سيستم اين است. آنجايی كه اين سيستم با ضرورتها برخورد می كند و كارآيی ندارد، آن وقت ولايت مطلقه از بالا سر وارد می شود گره را باز می كند. بنابراين نه اصل صد و ده ايرادی دارد و نه بقيه اصول اين قانون. لذا من عرض می كنم در اين زمينه ترديد هيچ مصلحت نيست؛ يعنی مصلحت نيست كه اين شورا چيزی را كه امام صراحتاً گفته ترديد كند صراحتاً در قانون بياورد».