"..... مادرنعیمی در حالی که ناله می کرد می گفت برای خودم ناراحت نیستم، برای دخترانی ناراحتم که پیش از اعدام به آنها تجاوز می کنند و بعد می کشند! او  از افرادی بود که در زندان دختران باکره ای را می شناخت که پیش از اعدام به آنها تجاوز شده بود! چند هفته بعد مادرنعیمی به دلیل همکاری نکردن با لاجوردی (رئیس پیشین زندان اوین) به جوخه اعدام سپرده شد! ....." این جمله ها بخشی از سخنان شیرین نریمان از هواداران مجاهدین خلق درباره همبند پیشین خود اکرم نعیمی است! می گوید: "..... دی ماه ۱۳۶۰ بود، آن روز فرزانه نوربخش رئیس بند ۲۴۲ زنان زندان اوین پشت بلندگو اعلام کرد که بیائید و اکرم نعیمی را به بند منتقل کنید! مادرنعیمی چون توان راه رفتن نداشت با کمک چند نفر از بچه ها به پائین پله ها منتقل شد! او از درد به خود می نالید، وقتی چادرش را کنار زدیم دیدم انگار پاهای او را در روغن داغ فرو کرده اند! بسیار قرمز و ملتهب شده بودند، بر روی پا‌هایش با یک ماژیک کلفت، نام و نام خانوادگی او همراه با یک تاریخ به چشم می خورد! ....." 

چندی پیش سازمان عدالت برای ایران گزارشی درباره موضوع تجاوزهای سازماندهی شده جنسی به دختران باکره پیش از اعدام در زندان های ایران به ویژه در دهه شصت منتشر کرد، در فصل سوم این گزارش که با عنوان: "شکنجه و خشونت جنسی علیه زندانیان سیاسی زن در جمهوری اسلامی" منتشر شده آمده است: "در فاصله شش ماه بین سی خردادماه تا سی آذر ۱۳۶۰ دست کم دوهزار و دویست و چهل و یک نفر اعدام شدند که دویست و بیست و سه نفر آنها را زنان تشکیل می دادند، از این تعداد زنان اعدام شده سی و چهار نفر یعنی حدود پانزده درصد زیر هجده سال و صد و بیست نفر (نزدیک به پنجاه و چهار درصد) بین هجده تا بیست و نه سال سن داشته اند!"

حسینعلی منتظری قائم مقام وقت رهبر ایران، تنها شخصیت سیاسی معترض به اعدام‎ مخالفان، آبان ماه ۱۳۶۵ در بخشی از نامه‌ خود به روح الله خمینی نوشت: "آیا می دانید در بعضی زندان های جمهوری اسلامی دختران جوان را به زور تصرف کردند؟ آیا می دانید هنگام بازجوئی دختران استعمال الفاظ رکیک ناموسی رایج است؟" او سرانجام از مقام خود برکنار و تا سال ها در حبس خانگی قرار گرفت! شادی صدر نویسنده، فعال حقوق زنان و مدیر سازمان عدالت برای ایران در گفتگو با ایران وایر تأکید می کند که عنوان گزارش اصلی این نهاد حقوق بشری "جنایت بی‌عقوبت" است که جلد اول آن به دهه شصت و جلد دوم آن به دهه هفتاد و هشتاد اختصاص دارد، در این گزارش کارشناسان سازمان عدالت برای ایران تلاش کرده اند که به انکار تجاوز به دختران باکره پیش از اعدام در ایران مهر رد بزنند!

چندی پیش تارنمای پرسمان دانشجوئی وابسته به اداره مشاوره نهاد رهبری ایران در پاسخ به پرسشی پیرامون اعدام زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ و عقد دختران باکره پیش از اعدام آنها نوشت: «اعدام زندانیان سیاسی، ممنوعیت اعدام دوشیزگان و عقد آنها، همه شایعه های ساخته و پرداخته منافقین برای تطهیر جنایت ها و خیانت های خود به کشور و تخریب وجهه نظام اسلامی است!» در بخشی از این پرسش و پاسخ صیغه کردن دختران باکره و تجاوز به آنها پیش از اعدام ادعای ضدانقلاب اعلام شده و آن را شبهه ای برگرفته از مکاتبه های ایة الله حسینعلی منتظری قائم مقام رهبری در آن زمان با روح الله خمینی بنیانگزار جمهوری اسلامی توصیف کرده است!

به گفته صدر: "..... این نخستین بار است که در طول دهه گذشته یک مقام رسمی درباره موضوع تجاوز به دختران باکره پیش از اعدام واکنش علنی نشان می دهد که البته به شکل انکار است در حالی که مستندات و شواهد جای هیچ انکاری در مورد وقوع این جنایت باقی نمی گذارند، به همین دلیل گزارشگر ویژه خشونت علیه زنان سازمان ملل متحد که یک مقام مستقل است بر این موضوع صحه گذاشته است! ....."

در بخشی از گزارش «شکنجه و خشونت جنسی علیه زندانیان سیاسی زن در جمهوری اسلامی» به این موارد اشاره شده است: "برخی از زندانیان با استفاده از خودکاری که در ساعات پیش از اعدام برای نوشتن وصیتنامه به آنها داده شده بود روی لباس ها یا بدن خود نوشتند که به‌ آنها تجاوز شده است (الهه دکنما زندان عادل آباد شیراز و سیما مطلبی زندان وکیل آباد مشهد) برخی از خانواده ها آثار تجاوز را بر بدن دختران اعدام شده خود دیده بودند (مهناز یوسف زاده) برخی دیگر پاسداری به در خانه شان مراجعه کرده بود و یک جعبه شیرینی (شهین سامی زندان بندر انزلی، میترا و ماندانا مجاوریان زندان وکیل آباد مشهد) چند سکه امام زمان (فریبا احمدی زندان دستگرد اصفهان) به عنوان مهریه به در خانه آورده است!"

 چرا شما آیات «قتال» را نمی خوانید؟!

ایرج مصداقی فعال حقوق بشر که به مدت ده سال از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۷۰ در زندان های اوین، قزلحصار و گوهردشت به سر برده است در کتاب «دوزخ روی زمین، زندان قزل حصار» گفته است: "خمینی تا آنجا پیش می رود که می گوید نروید سراغ احکام، فقط نماز و روزه، آنها را هم باید بگوئید اما احکام اسلام که منحصر در این نیست ..... شما آیات قتال را چرا نمی خوانید؟! هی آیات رحمت را می‌خوانید؟! آن پنجاه و نه قتال هم رحمت است برای این که می خواهد آدم درست کند!" در همین زمینه مجید انصاری معاون رئیس جمهوری وقت ایران و عضو مجمع روحانیون مبارز در گفتگو با خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) درباره درخواست مهدی کروبی از هاشمی رفسنجانی برای بررسی موضوع تجاوز به زندانیان گفته است: "با کمال تأسف اینها صحت دارند و آدم باید به قول امیرالمؤمنین آرزوی مرگ کند که در جمهوری اسلامی کار به اینجا برسد که چنین فجایعی رخ دهد، نه یک مورد بلکه متعدد بوده است!"

شادی صدر در پاسخ به این پرسش که آیا سازمان عدالت برای ایران تعداد دخترانی که پیش از اعدام به آنها تجاوز شده بود را به صورت تخمینی برآورد کرده است می گوید: "راستش نه فقط ما بلکه هیچ سازمان حقوق بشری بدون دستیابی به بایگانی های اسناد دادگاه های انقلاب و مصاحبه با مقامات مسئول اداره زندان ها در آن زمان امکان ارائه هیچ گونه آماری حتی به صورت تخمینی را نداریم، به ویژه این که قربانیان این نوع شکنجه هیچ یک زنده نیستند تا بتوانند شهادت دهند!" با این وجود نتایج تحقیق سازمان عدالت برای ایران در مورد دهه شصت که در دو کتاب منتشر شده ثابت می کند که این عمل دست کم در یک دوره زمانی و در برخی از زندان های ایران به ویژه زندان های مشهد، شیراز و رشت به شکلی سازمان یافته انجام شده است! وی می افزاید: "شهادت های متعدد زنان زندانی سیاسی و خانواده های دختران اعدام شده که با مراجعه پاسداران به در خانه و دادن مبلغی پول یا مقداری شیرینی به عنوان مهریه دخترشان روبرو شده اند همراه با خاطرات ایة ‌الله منتظری و برخی از متون مذهبی که به این متون در آن دوره استناد می شده این موضوع را ثابت می کنند!"

با این وجود هنوز تعداد تقریبی زنان و دختران زندانی که در طول دوران زندان خود مورد تجاوز قرار گرفته بودند مشخص نشده است! وقتی صدر و همکارانش تحقیق پیرامون خشونت جنسی علیه زندانیان سیاسی - عقیدتی زن در طی سه دهه نخست حکومت جمهوری اسلامی را آغاز کردند هدف آنها این نبود که به آمار و عدد برسند، برای آنها تحقیق درباره آمران و عاملان آنها، الگو‌ها و شیوه های شکنجه اهمیت داشت، این که کدام یک از آنها سازمان یافته یا گسترده بوده اند، با وجود این که بسیاری از قربانیان شکنجه های جنسی از جمله تجاوز، جان به در برده و زنده هستند اما دسترسی به آمار به دلایلی بسیار مشکل است، مهمترین دلیل تعداد زندانیان دهه شصت است، تمامی گزارش ها و شواهد از وجود چندین هزار زندانی زن خبر می دهند که کار‌شناسان سازمان عدالت برای ایران موفق به انجام مصاحبه های عمیق با نزدیک به صد نفر از آنها شده اند، با این که تعداد قابل توجهی از زندانیان سیاسی آن نسل از ایران خارج شده اند اما هنوز بیشتر آنها در ایران زندگی می کنند و به دلایل امنیتی دسترسی به آنها بسیار مشکل است، به گفته مدیر سازمان عدالت برای ایران: "با این همه نمی‌توان از یک تحقیق کیفی انتظار ارائه آمار و نتایج کمی داشت اما نکته‌ مهم این بود که تمامی زنان مصاحبه شونده دست کم یک و در بیشتر موارد بیش از یک نوع شکنجه جنسی یا خشونت جنسی را تجربه کرده بودند!"

صدر با تأکید بر این که در دهه شصت هیچ ارفاقی به زندانیان زن نمی شد تأکید می کند که: "اگر مرد‌ها را با کابل می زدند زن ها را هم با‌‌‌ همان کابل، شدت و‌ تعداد می زدند! زنان به دلیل جنسیتشان خشونت مضاعفی را تحمل می کردند! از توهین های جنسی کلامی تا شکنجه های فیزیکی و در شدید‌ترین حالت تجاوز و ازدواج اجباری که استفاده گسترده از آزارهای کلامی و توهین های جنسی تا امروز هم ادامه دارد." در گزارش رینالدو گالیندوپل فرستاده ویژه سازمان ملل پیرامون وضعیت حقوق بشر در ایران آمده است که مقام های رسمی زندان مدارک ازدواج دختران زندانی عضو مجاهدین خلق را به خانواده هایشان دادند که به مفهوم تجاوز جنسی به دختران زندانی پیش از اعدام بوده است! شادی صدر و همکارانش به موارد زیادی از مادرانی برخوردند که با فرزندان نوزاد و خردسال خود شدید‌ترین شکنجه ها و محرومیت از امکانات اولیه مانند غذا، لباس و دارو در زندان را تحمل کردند! نوع خشونتی که این زنان به دلیل مادر بودن تحمل کردند از شدید‌ترین انواع خشونت بوده است، مواردی نیز بوده که کودکان را به عنوان گروگان زندانی کرده بودند!

یکی از بی رحمانه ترین این موارد زندگی سمیه تقوایی است، شادی صدر تحقیق درباره زندگی سمیه را شخصاً بر عهده داشت، وی پس از مصاحبه با افراد مختلف و مطالعه برخی اسناد با جنایتی روبرو شد که باورش در ابتدا حتی برای خود او نیز سخت بود! سمیه نه ساله هنگامی که مشغول نوشتن تکالیف درسیش بوده در هجوم پاسدار‌ها به خانه شان وقتی در پی پدر و مادرش بودند بازداشت شد! او را به زندان اوین بردند و تا چهارده سالگی یعنی پنج سال در زندان نگه داشتند و بار‌ها از او بازجوئی کردند که مادر و پدرش ممکن است در خانه چه کسی باشند؟! او شاهد کابل خوردن و شکنجه شدن سایر زندانیان در شعبه های دادستانی اوین بود، سمیه با هیکل کوچکش پشت چرخ های کارگاه خیاطی اوین کار می کرد و به دلیل اضطراب و فشار روانی دچار شب ادراری می شد! سمیه پس از آزادی از اوین در هجده سالگی پس از تهدید مقام های قضائی به بازگشت به زندان وادار به ازدواج با یکی از وابستگان حکومتی شد! سمیه با داشتن دو فرزند هنگامی که تنها بیست و پنج سال داشت بدون این که کسانی که در نابود کردن زندگی او در نه سالگی نقش داشتند پاسخگو باشند به دلیل بیماری سرطان از دنیا رفت!

برای نخستین بار موضوع تجاوز به دختران باکره پیش از اعدام در زندان های ایران در سطح سازمان ملل به رسمیت شناخته شده است، به گفته شادی صدر در گام بعدی خانواده های قربانیان باید از طریق مکانیزم های دیگر سازمان ملل نظیر گزارشگر ویژه از جمهوری اسلامی پاسخ رسمی و علنی بخواهند، ایران عضو کنوانسیون منع شکنجه و کنوانسیون رفع همه اشکال تبعیض علیه زنان است! کنوانسیون هائی که از ابزارهای مؤثر پیگیری و طرح شکایت به شکل مستقیم در سطح بین المللی نیستند اما می توان از طریق مکانیزم های دیگر اقدام کرد، مدیر سازمان عدالت برای ایران امیدوار است که برخی از عاملان و آمران جنایت های دهه ۶۰ به ویژه آنها که در شکنجه، قتل و ناپدید کردن اجباری دست داشته اند در دادگاه های کشورهای دیگر محاکمه شوند، او تصور می کند برخی از مسئولان تجاوز به دختران باکره پیش از اعدام را نیز می توان بر اساس اصل صلاحیت جهانی (Universal Jurisdiction) محاکمه کرد.

اندیشیدن به قربانیان دهه شصت، دورانی مالامال از رنج و غم دگراندیشانی که با شلیک گلوله یا فرو افتادن از طناب دار حذف شدند همچنان ذهن و خاطره جمعی را می آزارد با این وجود این تجربه ملموس از کشته شدگان کشتار دهه شصت خورشیدی همچنان مسأله و معادله ای مجهول باقی مانده است!