جمهورى اسلامى در هيچ مرحله اى از عمر تيره و طولانى خود تا اين حد درمانده نبود. از يكسو تحريم هاى گسترده دول غربى دولت اسلامى را، جدا از ايزولگى حدوداً كامل آن در عرصه بين المللى، تا پرتگاه ورشكستگى تمام عيار اقتصادى  كشانده و از سوى ديگر نارضايتى عمومى در جامعه كه ناشى از فقر و بيكارى روز افزون اكثريت شهروندان ، خاصه جوانان، سلب آزادى از مردم، رشد فساد، محروميت هاى حقوقى و زورگويى لجام گسيخته، بويژه در مناطق مرزى، سردمداران رژيم اسلامى رابه هراس انداخته است. تجربيات تاريخى بكرات نشان داده كه راه حل حفظ قدرت، در درازمدت اعمال زور و قدرت نيست. جمهورى اسلامى قدرت حكومتى را از مردمى كه انقلاب كرده بودند كسب كرد. ليكن همين مردم ديگر نه انقلابى اند و نه حامى حفظ قدرت رژيم. خود روئساى مملكت نيز به اين امر واقفند. از اينرو آنان مجبورند در عرصه سياست خارجى و نيز شيوه حكمفرايى خويش تجديد نظر كنند، بدون آنكه حكومت شان به مخاطره بيافتد. تن دادن به مذاكرات جدى اتمى، بدون حيله گرى هاى دون مايه، و انعقاد قرارداد با كشورهاى طرف مذاكره در رابطه با محدوديت غنى سازى اورانيوم در نيروگاه اتمى نطنز و توقف توليد پلوتونيوم در نيروگاه اراك و رضايت دادن به كنترل هاى پيگير نيروگاه هاى اتمى، بيانگر عقب نشينى جمهورى اسلامى از سياست خارجى پر غرور و تهاجمى گذشته خود و رويكردش به موضع تدافعى زبونانه است. اين تغيير ناگزير در سياست خارجى طبعاً تأثيرات خود را روى جريانات درون جامعه نيز برجاى خواهد گذاشت. مردم نارضا و كنجكاو كه حوادث روز و بويژه موضوع مهم مذاكرات اتمى را به دقت زير نظر دارند، مشاهده ميكنند كه دولت از موضع ضعف مجبور به عقب نشينى شده و تن به خواست هاى دول غربى داده است. رژيم اسلامى كه از بدو شروع مذاكرات اتمى تا همين اواخر كه حدود ده سال دوام داشت، هيچ فرصتى را جهت پرخاشگرى عليه كشورهاى متمدن غربى و دادن شعار اهانت بار " مرگ بر آمريكا " از دست نميداد، اكنون مغير شده و به تبع ، پرخاشگريها و دادن شعارهاى تند نيز بشدت رنگ باخته اند.