چه کسی می تواند تصور کند که جمهوری اسلامی برهبری نهاد مافیائی روحانیت و دستگاههای   سرکوبگرانه اش،  که 33 سال همه عرصه های قدرت و ثروت کشور را اشغال کرده اند، بآسانی و بشکل مسالمت آمیز از مواضع خود عقب نشینی می کنند؟

توهم به اصلاحات در نظام جمهوری اسلامی ویا سر خم کردن اسلامگرایان در برابر اراده "کفار"، معلول ناآگاهی از گوهر حکومت اسلامی ویا خودفریبی و مردمفریبی ست.

تاریخ 33 ساله جنایات اسلامگرایان در ایران برای شناخت سیاست ها و سمتگیریهای دست اندرکاران رژیم کافی نیست؟

چگونه بدون برچیدن رژیم اسلامی و نهادهای سرکوبگرش می توان به مطالبه دمکراتیک انتخابات دست یافت؟ اگر قرار ست که آرزوها راهی به عرصه زندگی بیابند، بایستی جامعه ایران، هوشیارانه و هدفمند از روی لاشه متعفن جمهوری اسلامی گذر کند.

ما می دانیم که قدرت فردا، در بستر مبارزه امروز سازمان داده می شود. اگر امر برچیدن نظام قرون وسطائی کنونی، مهر و نشان جنبش های اجتماعی زنان، دانشجویان و کارگران را بر خود نداشته باشد، دیگرانی که به قیمومت آنها امروز شمشیر می زنند، ولی نعمت های فردایشان خواهند شد.

کوشش هائی که طیف های رنگارنگ اپوزیسیون برای همکاری انجام داده و می دهند، نمی تواند بدون توجه به واقعیات جامعه و ضرورت تشکل و سازمانیابی سراسری زنان، دانشجویان و کارگران  برای سازماندهی قدرت فردا باشد.

در ایران امروز، دو قطب اصلی مدافعان جمهوری اسلامی و جمهوری ایرانی  در حال شفافیت یافتن و صف آرائی هستند. صف آرائی ایرانیت در برابر اسلامیت، قدمتی 1400 ساله داشته و تا زمانی که دین به حوزه شخصی و وجدانی شهروندان انتقال نیابد، این ملت به آرامش و آسایش نخواهند رسید.

گذر از جمهوری اسلامی مترادف با خاتمه دادن به سلطه 1400 ساله اسلام در ایران است و مدافعان حکومت اسلامی داوطلبانه قدرت را به ملت ایران انتقال نخواهند داد، زیر بار انتخابات آزاد نمی روند و از همینرو به یقین بهمنی دیگر را به ملت ایران تحمیل خواهند کرد.