رنج نامه‌های جنس دوم و دردِ طرد شدن از جامعه ای‌ که تو را تنها ابزاری برای بقای خود می‌داند.زنی که جان می داد وحیات تو را می پروراند با قانون مردانه ات به حاشیه پرتاب شوده بود.

تعریف خشونت علیه زنان:
خشونت علیه زنان اصطلاحی تخصصی است که برای توصیف کلیه ی اعمال ضد انسانی به کار می رود که جنسیت  قربانی، پایه اصلی خشونت است.
اعلامیه رفع خشونت علیه زنان مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۹۳ بیان می‌کند که خشونت علیه زنان شامل «هرگونه عمل خشونت آمیز بر پایه جنسیت است که می تواند منجر به آسیب فیزیکی (بدنی)، جنسی یا روانی زنان بشود» .
این اقدامات ازجمله شامل : تهدید به این کارها، اِعمال اجبار، یا سلب مستبدانهٔ آزادی چه در اجتماع و چه در زندگی شخصی می‌شود. اعلامیه رفع خشونت علیه زنان در سال ۱۹۹۳ بیان می‌کند که این خشونت ممکن است توسط افرادی از همان جنس، اعضای خانواده، و حکومت اعمال شود.
اما خشونت ها درخانواده اغلب در ميان تمام طبقات اجتماعی، گروه های سنی، نژاد، جنس، شيوه زندگی يا به رغم معلوليت رخ می دهد.
ابعاد خشونت
خشونت بر زنان می تواند از کودکی ریشه‌های رشد اجتماعی و حیاتی دختران کوچک را در بر بگیرد، دخترانی که با توانی‌ اندک و رنجدیده مادران نسل‌های پس از خود خواهند شد. دخترانی که تنها دامن هایشان برای معراج مردان ساخته شده است!
خشونت علیه زنان در نوع خود تمامی ابعاد روانی، اقتصادی، عاطفی و جسمانی را در بر می گیرد که همواره از قدرت طلبی و سلطه گری فرد آزار رسان ناشی می شود.
اما یکی از نکته های قابل توجه وپنهان خشونت علیه زنان این است که همواره در این گونه خانواده ها قربانیان خاموش دیگری نیز وجود دارد. کودکانی که وجودشان و رشد اجتماعی آنها تشنه ی هر لحظه مهر ومحبت است و اما سخت ترین کار دنیا این است که مادری که مهر ندیده ونمی بیند باید منشع محبتی بی کران برای فرزندش باشد.
باور‌های مذهبی‌ و اجتماعی
یکی‌ از تاریخی‌‌ترین علل خشونت زنان از بطن قوانین مذهبی‌ و اجتماعی بر می خیزد، اندیشه‌های که در ابتدا بر تفاوت‌های زنانه و مردانه بودن تکیه می کند، مقایسه صورت می دهد و در نهایت حکم به احترام یکی‌ بر دیگری می دهد و اینجا درست نقطه آغاز تبعیض‌ها ‌ست.

اما سازمان عفو بين الملل در جزوه های خود آورده: خشونت عليه زن "طبيعی" يا "چاره ناپذير" نيست. بلکه تظاهری است از ارزش ها و معيارهای تاريخی و فرهنگی جوامع مختلف. برخی نهادهای اجتماعی و سياسی خود زمينه ساز تضعيف و خشونت عليه زن می شوند. برخی رسوم فرهنگی و سنتی هم - به ويژه آنهايی که به طور وسواس گونه ای بر پرهيزگاری جنسی تاکيد می کنند، می توانند بهانه ای شوند برای خشونت عليه زنان و دختران.
به طور مثال تعدد زوجات نيز - که دربرخی از قوانين دینی مجاز است - می تواند به خشونت خانگی دامن زند که علاوه بر هدف قرار دادن روحیه وشخصیت یک زن بسترساز اعمال خشونت های جسمی وجنسی باشد.
آمار خشونت علیه زنان در ايران
اما همچون سایر شاخص های اجتماعی دراین مورد نیز آمار و اطلاعات درستی در اختیار نیست
 اما نتايج به دست آمده از مطالعات مختلف در اين زمينه با تمامی محدودیت های موجود به تدريج از سوی برخی ازسازمان ها و نهاد ها انتشار می یابد.
يکی از آخرین پژوهش‌ها در باره خشونت عليه زنان در ايران در سالهای آخر دوران رياست جمهوری محمد خاتمی و توسط دفتر امور اجتماعی وزارت کشور و مرکز مشارکت امور زنان رياست جمهوری ، که در اواسط سال۱۳۸۳ اجرا شد بود که نشان از آمارهای تکان دهنده می داد.
همچنین بنا به ‌گزارش سازمان بهزيستی ايران در سال ۱۳۸۴، ظرف شش ماه، هشت هزار مورد خشونت خانگی عليه زنان گزارش شده است، يعنی به‌طور متوسط روزانه حدود ۴۴ مورد خشونت به‌اطلاع مسئولان می‌رسد، درحالی که بسياری از موارد ديگر ممکن است هيچ‌ وقت به نهادهای رسمی گزارش نشود.
همچنین در گزارشی از کارگاه آموزشی اورژانس‌های درمانی و کار با قربانیان همسرآزاری آمده است که ، آمار ۶۶ درصدی خشونت زنان در ایران از ابتدای زندگی، بالابودن آمارخشونت علیه زنان در کردستان، معرفی اهواز به عنوان خشن ترین شهر، غفلت مسئولان وزارت بهداشت نسبت به خشونت، فقر ایران در موضع مددکاری و… از مهمترین محورهای اصلی این بحث می باشد.
این آمارها در کنار آمارهای پنهانی که نشان دهنده خشونت های همیشگی بوده است بسیار نگران کننده است .
اما آنچه که می تواند در این شرایط راهگشا باشد
- حمایت های همه جانبه اجتماعی و افزایش کمک ها ی اقتصادی
- تصحیح قوانین بستر سازِ انواع خشونت های خانگی
- تغییر اندیشه و باورهای محکم اجتماعی که هر نوع برتری جویی را نفع کند و احساس آزادی وحق انتخاب افراد را محدود نسازد .
می تواند از اصلی ترین راه حل های این درد همیشگی جوامع باشد.
اما بالا بودن آمار خشونت در ایران به این معنی است که رفتارهای خشونت آمیز در حال تبدیل شدن به یک رفتار طبیعی استو به عقیده کارشناسان بسیاری از زنان در ایران تا زمانی که در معرض خشونت فیزیکی قرار نگیرند، خود را قربانی خشونت نمی‌دانند در نتیجه یکی از نخستین ومهم ترین اقدامات افزایش آگاهی زنان وآشنا کردن آنها به حقوق طبیعی خود است .