ایران میتواند دچار هرج و مرج نشود؛ به شرطی که « شرایط » را مهیا کنیم:

در ایران مسایل رسیدن به «دموکراسی، رفع تبعیضهای گوناگون، اجرای عدالت اجتماعی، زندگی آزادانه در کنار هم» ، مسایل «عمومی» هستند که به همه مربوط اند و ضرورت دارد که به صورت همگانی نیز راحلهایش  پیدا شود. تا جلو جنگ داخلی و هرج و مرج و ویرانی و کشتار گرفته شود.

 

چیزی که مهمتر از هر مسئله ای بعد از رژیم، پیش پای آزادیخواهان قرار دارد « حل مسایل از راه مسالمت و دیالوگ و دوستی و صلح» است. جامعه ی ایران مثل جامعه لیبی و سوریه و عراق نیست. نسلهای جوان در جنبش سبر ، در جنبش رفع تبعیص آذربایجان عملاً نشان داده اند که از آن سطح بالای فکری و فرهنگی برخورداراند که همه ی مسایل را از راه مسالمت و صلح و دوستی حل کنند.جامعه ایران این توان را دارد.

«جنبش نیرومند عدم خشونت » راه حل جامعه ایران برای حل مسایل داخلی ست. این،  جنبش نهادهای مدنی به کسی اجازه نخواهد داد که از خشونت استفاده کند.

 

مردم ایران 35 سال است که خشونت را از سوی رژیم تجربه میکنند. و در سطح جهان هم عواقب اش را می بینند. اینان نمی توانند و نباید به خشونت روی بیاورند. 

«خشونت» آن بمب اتمی ست که نباید در ایران منفجر شود. برای این کار هم نیاز به «جنبش نیرومند عدم خشونت» داریم. پتانسیل تحقق این هدف در جامعه ایران هست.