او برعلیه مردم‌اش از گاز سمی استفاده می‌کند و آن‌ها را از گرسنگی می‌کشد.

بعضی از سلاح ها بشکل وحشتناکی می‌کشند،مورد تنفر حامیان حقوق بشر هستند و استفاده از آنان باعث اعتراضات بین المللی می‌شود و حتی ممکن است بهانه‌ای برای دخالت نظامی باشد. بعضی ازسلاح‌ها ولی آرام می‌کشند،طوری که کمتر کسی متوجه استفاده از آن می‌شود هر چند هم که منفور باشند. گرسنگی یکی از این سلاح‌هاست. بشار اسد رئیس جمهور سوریه ماه‌هاست از این سلاح بر علیه مردم خودش استفاده می‌کند. و با این همه دیپلمات‌های غربی حالا یک هفته مانده به کنفرانس بین المللی سوریه ازخود می‌پرسند که نه فقط حرف زدن بلکه نگه داشتن بشار اسد در قدرت برای مدتی معین شاید خیلی هم کار بدی نباشد.

پیام بشار به بخش‌های مخالف نشین سوریه روشن است«یا تسلیم یا مرگ براثرگرسنگی». در بعضی مناطق بالای یک سال است که جلوی رسیدن دوا و مواد غذایی راگرفته است،آن جا دیگر مردم به گوشت سگ و گربه و الاغ رو آورده‌اند.نیروهای سازمان ملل از مرگ بر اثر گرسنگی خبر می‌دهند. بعضی از آن‌ها همان مردمی هستند که در اوت سال گذشته از کشتار با سلاح شیمیایی جان سالم بدر بردند.کشتاری که نزدیک بود امریکا را به دخالت

وادار کند.کاری که روس‌ها و سوری‌ها با یک معامله جلوی آن را گرفتند. سوریه موظف شد سلاح‌های شیمیایی خود را نابود کند. معامله‌ای که چه در داخل و چه در خارج بعنوان یک راه حل دیپلماتیک برایش هورا کشیدند ولی معلوم شد که برای مردم غیرنظامی سوریه نتایج مرگباری به دنبال دارد. بشار اسد فارغ از هر گونه نگرانی، براحتی توانست نبرد برعلیه مخالفین مسلح و مردم غیر نظامی را پیش ببرد. این جا دیگر تنها سلاحش گرسنگی دادن نیست. هفته‌هاست که ارتش سوریه آلپو را با بمب های بارل و بشکه های پر از مواد منفجره بمباران می‌کند.

با این همه اسد حالا دست بالا را دارد. افکار عمومی جهان در سوریه بیشتر نگران شبه نظامیان مسلمان است. ترجیح می‌دهد که جنایتکاری مثل اسد در قدرت بماند تا به دست القاعده بیافتد. حالا سیاستمداران واقع گرا (رئال پولیتیکر) واشنگتن از این زاویه استدلال می‌کنند. نظریه‌ای که نه واقع گرایانه است و نه از نظر سیاسی مورد قبول. صاف و ساده غلط است و خطرناک. چرا که این سیاست همان طور که متخصص خاورمیانه فردریک هوف امریکایی می‌گوید فقط در خدمت اهداف بی‌شرمانه‌ی دیکتاتوری ست که «سرزمینش را به آتش می‌کشد تا برای دنیا نقش آتش نشان را بازی کند.»

او از همان سه سال پیش با سرکوب شدید اعتراضات جنبش را به رادیکالیزه شدن کشاند و بعد برای غربی‌ها نقش قهرمان مبارزه با رادیکالیسم را بازی می‌کند. او از سلاح شیمیایی استفاده کرده و حالا در موضع کسی که می‌خواهد همین سلاح ها را نابود کند‌، سنگر گرفته است.

می‌گذارد که مردم سرزمین‌اش گرسنگی بکشند ودر عین حال دارد تبدیل به یک طرف جدی مذاکرات می‌شود چون قرار است اجازه ی کمک رسانی به بعضی مناطق را بدهد.

یعنی باید با او حرف زد؟ باید با او حرف زد. موضوع فقط باید این باشد که در چه نقشی برای اوقائلیم و در چه رابطه ای می خواهیم مذاکره کنیم.

دولت سوریه با این که از نظر تاریخی کارش تمام شده است اما هنوز می تواند اگر هم پیمانانش ایران و روسیه بخواهند، چند سال دیگر در دمشق بر سرقدرت بماند. و شورشیان از هر دسته و گروه مسلمان افراطی هم می توانند به نبردشان ادامه بدهند البته اگر عربستان سعودی و امارات عربی همچنان به پرداخت هزینه های‌شان علاقه مندباشند.

یک جهش بزرگ یعنی نقشه‌ای برای صلح در این کشور چیزی است که برای کنفرانس سوریه دست نیافتنی به نظر می‌رسد. اعتراف به این واقعیت کمکی خواهد بود که قوای‌مان را روی اهداف واقع گرایانه متمرکز کنیم. یعنی تا آن جا که می‌شود جلوی رادیکالیزه کردن جنگ را بگیریم،نگذاریم که القاعده مواضع جدیدی بدست آورد و کمک های انسان دوستانه را به مردم برسانیم. و درست دراین روزهاست که باید تا آن جا که می شود در این محدوده عمل کرد. اسد پیشنهاد کرده که تا اندازه‌ای اجازه ی کمک رسانی به نقاط اشغالی را بدهد. به نظر می‌رسد که حقه ای اهانت آمیز برای نجات خودش باشد، اما باید به این پیشنهاد را گرفت تا بالاخره با تاکید تمام خواستار دسترسی به غیر نظامیان در همه جا و برداشتن حلقه‌های دور تا دورمناطق اشغالی و توقف بمباران آن نواحی شد.

همین اعلام آمادگی حکومت‌های غربی برای انتقال مواد غذایی و دارو در صورت لزوم حتی زیر نظر حکومت سوریه از طریق همسایگان فشار را روی دمشق زیاد می‌کند.

این اما همه ی قضیه نیست. کِنِت روت مدیرارگان حقوق بشری هومان رایت واچ به این نکته اشاره می کند که تحریم‌های دردناکی که موجب تغییر روش ایران در مورد سیاست هسته‌ای‌اش شده است، هیچ وقت برعلیه دولت سوریه اعمال نشده است.

کمک‌های بشردوستانه آن طور که بعضی‌ها فکر می‌کنند، جانشین سیاست نیست. این جا می تواند آغازی برای یک راه حل سیاسی باشد. این طور به نظر می‌رسد که روسیه حالا بسیار علاقه‌مند است عزیز کرده‌ی دمشقی‌اش را در این چهل تکه‌ی دیپلماتیک با رنگ و لعاب بهتری به نمایش بگذارد. دولت جدید ایران هم بدنبال عادی سازی روابط خود بر سر مساله ی هسته ای با امریکا است و همچنین وجه ی مثبت بین المللی. دعوت از اوبرای شرکت در کنفرانس سوریه و در همان حال نشان دادن همکاری‌هایش با جنایات جنگی را می توان یک سیاست خوب واقع گرایانه( رئال پولیتک) نامید.

ترجمه ی کوتاهی از مقاله دیتسایت