از فردای پیروزی انقلاب اسلامی بخشی از مردم ایران و از جمله مردم کردستان با دیدگاهی منتقدانه با نظام تازه به قدرت رسیده اسلامی روبرو شدند و با عدم شرکت در رفراندم جمهوری اسلامی سوالهای جدی و اساسی مقابل ساختار نوپای نظامی که آن را جمهوری اسلامی نامیده بودند قراردادند. احزاب سیاسی کردستان محتوای ناپیدا و بعضا دیکتاتورمابانه ی جمهوری اسلامی را با چالش های جدی روبرو کردند. سالها گذشت تا اینکه دیدگاههای دمکراتیک و سکولار نیروهای سیاسی کردستان در مواجهه با نظام جمهوری اسلامی رفته رفته در میان سایر نیروهای سیاسی ایران نیز گسترش پیدا کرد و جایگزین خوشباوری و یا پشتیبانی از نظام اسلامی گردید. 

جمهوری اسلامی رفته رفته سیمای واقعی خود را نمایان کرد و نیروهای سیاسی غیر مذهبی همراه خود را یکی پس از دیگری سرکوب کرد و به حاشیه راند تا اینکه حلقه حاکمیت را به نیروهای واپسگرای اسلامی محدود کرد.

نیروهای دمکرات، آزادیخواه و سکولار بیرون از مرزهای ایران تلاش های خود را ازسرگرفته و تا به امروز مبارزه برای رهایی ایران از چنگال دیکتاتوری را ادامه دادند اما این تلاش ها سی و چهارسال است که به نتیجه ای مطلوب نرسیده و نظام جمهوری اسلامی همچنان بر اریکه قدرت تکیه زده است.

تا به حال دهها و صدها نشست و انجمن و کنفرانس و کنگره توسط نیروهای سکولار و دمکرات خارج از کشور برگزار شده است اما هیچکدام ازاین تلاشها نتیجه ای در برنداشته سهل است که اختلافات و بی اعتمادی های موجود را بیشتر و بیشتر کرده است. یکی از مهمترین دلایل و در واقع علت العلل این بی اعتمادی ها و اختلافات چند ملیتی بودن جامعه رنگارنگ ایران است. برای درک این موضوع ضروری است که به واقعیت وحقیقت دو بخشی بودن و دو سویه بودن جامعه ایران اهتمام داشت و سپس از این زاویه به بررسی دلایل نبود انسجام و هماهنگی در میان اپوزسیون خارج از کشور پرداخت.

دهها سال است ملتی به عنوان ملت حاکم در ایران بر اریکه قدرت تکیه زده و به زبان و فرهنگ و تمامی آداب و رسوم خود در سراسر ایران رسمیت بخشیده است و همزمان فرهنگ و آداب و رسوم و زبان سایر ملیت های ساکن در جغرافیای ایران کنونی را ممنوع کرده است و در این راستا برنامه های سیستماتیک برای محو و ژینوساید فرهنگی و زبانی این ملیت ها عملی شده است. 

اپوزسیون به اصطلاح سراسری به طور کلی از چپ تا راست و از اسلامی گرفته تا سکولار همگی بر یک اصل اساسی یعنی" دفاع از تمامییت ارضی کشور" معتقد و پایبندند. عبارت دفاع از تمامیت ارضی کشور بر خلاف معنای صوری آن که دربرگیرنده مخالفت با تجزیه ایران است یک معنای ثانوی نیز برای آن متصور می باشد و آن نیز مخالفت با تقسیم قدرت و ثروت تحت هر عنوان و پایه و اساسی میان ملیت های ساکن ایران به صورت مساوی است. با این حال در این فرهنگ سیاسی به طور اعم معنای دوم این ترکیب سانسور یا پنهان می شود و معنای ظاهری آن یعنی مخالفت با تجزیه ارضی کشور مورد بحث قرار می گیرد و تحت لوای مخالفت با تجزیه کشور معنای دوم آن یعنی تلاش برای عدم دستیابی ملیت های ایران به حق و حقوق ملی آنها  پیگیری و در دستور کار قرار می گیرد.

اهتمام به این بخش از دیدگاه اپوزسیون به اصطلاح سراسری ما را بر این  حقیقت رهنمون می شود که تمامی این اپوزسیون با هر نام و عنوانی تحت هیچ شرایطی حاضر نخواهند بود _ همانگونه که تا به حال حاضر نشده اند_ که با دیدگاهی منطبق با اعلامیه های جهانی حقوق بشر با موضوع چند ملییتی بودن ایران روبرو شوند وبلکه برعکس تا به حال با موضوع حق وحقوق ملیت های ایران با دیدی منفی و همراه با سوظن و گمان مواجه شده اند و حاضر نشده اند که  به خواسته ها و مبارزات احزاب و سازمانهای ملیت های ایران نگاهی امروزی و متمدنانه هماهنگ با اعلامیه جهانی حقوق بشر بیندازند.

همانگونه که اشاره شد نقطه کورو علت و العلل عدم اتفاق و اتحاد اپوزسیون جمهوری اسلامی ایران همین موضوع  چند ملیتی بودن و عدم باور به مطالبات ملی ملیت های ایران از سوی سازمانها و شخصیت های سیاسی سراسری بوده است.

با شناخت نقطه کور عدم اتحاد تا کنونی نیروهای اپوزسیون می توان نتیجه گرفت تا زمانیکه نیروهای سکولار و دموکراسی خواه اپوزسیون جمهوری اسلامی مخالفت با حق وحقوق ملی ملیت های ایران را تحت توهم دفاع از تمامیت ارضی کشور نادیده بگیرند هیچگونه اتحادعملی علیه جمهوری اسلامی شکل نخواهد گرفت و جمهوری اسلامی نیز از آب گل الود شده توسط گل و لای افکار دگم و تمامییت خواهانه ی مدافعان به اصطلاح تمامیت ارضی کشور نهایت استفاده را خواهد کرد و سالیان سال همچنان به تاراج و ویران کردن بود و نبود ایران ادامه خواهد داد.

اپوزسیون سکولار خارج نشین بخش زیادی از نیرو و توان خود را صرف بده بستان و گفتگو با اپوزسیون خودی جمهوری اسلامی در داخل کشور می کند و با این گفتگو ومخاطب قراردادن آنان عملا از همکاری و تلاش برای نزدیکی و اتحاد عمل با نیروهای سکولار و دموکراسی خواه ملییت های ایران باز می ماند. این بخش از اپوزسیون سکولار تمامی وقت و انرژی خود را صرف تفهیم و تفاهم با کسانی می کند که با تمامیت حکومت سراسر فاجعه بار جمهوری اسلامی مشکلی ندارند.

جسته و گريخته و گه گاهي صداهایي هرچند ضعيف از این نيروهاي سکولار شنيده ميشود كه به نوعي سعي در درک اين معضل اساسی دارند اما در اين مسير انگار قصد ندارند سنگلاخهاي منافع وهژمونى خواهی  گروهی و ملی خود را نادیده بگیرند و به مسير هموار  مبارزه با دیکتاتوری جمهوری اسلامی یعنی همسو شدن با نمایندگان سیاسی ملیت های ایران توجه اساسی بکنند واین امر حیاتی را در دستور کار خود قرار دهند و به اين مهم یعنی اتحاد عمل با احزاب و سازمانهای ملیت های مختلف ایران در مبارزه برای رهایی ایران که همانا سرنوشت همه مردمان این مرز وبوم درگرو آن است جامه عمل بپوشانند.

جهانبخش خوش هیکل

20.01.2014