به همین دلیل با هرگونه فعالیتی در راستای جلوگیری از حذف نیروهای دموکراتیک فرهنگی ملت‌های متنوع ایران برخورد شدید می‌شود. این اعمال در راستای تضعیف و محدودساختن هویت‌های ملی ایران در بیان فرهنگ و زبان‌شان و وادار نمودن آنان به پذیرفتن فرهنگ و زبانی دیگر و فراموش کردن میراث فرهنگی خویش صورت می‌گیرد. دستگیری فعالین فرهنگی و مدنی بخشی از واکنشی است که به عنوان تهدید علیه امنیت داخلی و ملی، نفوذپذیری دولت‌های خارجی و بی‌ثباتی داخلی خوانده می‌شود. ممنوعیت ابراز هویت ملی و اتنیکی، سیاست اساسی رژیم است که از طریق نهادها و شبکه‌های امنیتی و اطلاعاتی، جهت آسیمیلاسیون فرهنگی هر چە بیشتر هویتهای ملی اعمال می‌شود. در راستای این سیاست فعالین مدنی و فرهنگی از جانب نظام همچون تهدیدی که بایستی سرکوب شوند نگریسته شده‌اند. اما ارتقای سطح مبارزات فرهنگی خلق‌های ایران نشان از بی‌نیتجه ماندن این سیاست‌ها دارد. این سرکوب‌ها نه تنها فعالین فرهنگی را منزوی ننموده بلکه سبب نزدیکی و اتحاد میان فعالین فرهنگی تمامی تنوعات ملی ایران خواهد شد. انکار فرهنگ و زبان ملت‌های ایران، و سکوت مقامات دولتی در مقابل این اقدامات همزمان با مطرح‌سازی بحث حقوق شهروندی و آموزش به زبان مادری، نشان از ناهمخوانی کردار و گفتار آنان دارد. سرکوب گردهمایی‌های صلح‌آمیز، پشت کردن به شعارهایی است که در دولت‌ یازدهم در راستای پیشبرد دموکراسی بیان شده است. در این راستا بایستی با قوانینی که اجازه می‌دهند که فعالین مدنی و فرهنگی بازداشت شده و فعالیت‌هایشان با بهانه‌ی امنیت ملی ممنوع می‌شوند، آزادی بیان، تجمع و تشکل ملت‌های ایران به وسیله‌ی دستگاه‌های نظامی و امنیتی سرکوب می‌شوند. این رفتار در قبال فعالین فرهنگی، نقض آشکار حقوق انسانی است و ما به مثابه‌ی حزب حیات آزاد کوردستان این اقدام را محکوم می‌نماییم.

مرکز مطبوعات و اطلاع رسانی پژاک
21.02.2014