زندانیان سیاسی در ایران، صرف نظر از تعلقات هویتی قومی فعالان سیاسی هستند که یا به سازمان و حزب سیاسی خاصی وابسته بوده و یا منفردانه حقوق اولیه‌ی انسانی و آزادی باورهای سیاسی را پیگیری می کنند . اما چرا درارتباط با خبردستگیری و یا اعدام فعالین حقوق بشر درایران تحت عنوان  فعال ملی و یا فعال مدنی  " کرد، بلوچ  ، آذری و  عرب اهوازی"  رویکرد رسانه ای برجسته کردن گفتمان هویتی قومی - زبانی بیش از گفتمان حقوق بشری نقش غالب را دارد ؟ چرا باید برای ایجاد مشروعیت و رسمیت بخشی به فعالیت حقوق بشری یک فعال مدنی تمایزات قومی-زبانی برجسته بشود ؟ اصولا این پافشاری برهویت های اتنیکی و متمایز کردن شان از دیگران چه جایگاهی در سیاست دارد و چه ارتباطی با نقض حقوق بشر که حقوقی فرا قومی و مذهبی است دارد؟ چرا این برجسته سازی هویت قومی - زبانی فعالین مدنی ایرانی عمومیت ندارد؟ برای نمونه چرا درارتباط با دستگیریی،شکنجه و اعدام ستّار بهشتی کسی درمورد هویت قومی -زبانی او که اهل رُباط ‌کَریم بود چیزی نگفت؟چرا هویت قومی - زبانی نیروهای سرکوب گر را مشخص نمی کنید؟

هدف از برجسته کردن هویتهای جعلی نه  دغدغه دمکراسی و حقوق بشر که روی دیگراین سکه سیاست قوم گرایی است عملا آن بخش از بازی را که محافل تجزیه طلب خواهان برجسته شدن هویت قومی - زبانی فعالین سیاسی هستند دارد پیش میبرد و بیشتر  پیش برد  خط نفی و تعرض به هویت ملی ایرانی بودن است و برجسته سازی شکاف های قومی  ، برای ایجاد مشروعیت و رسمیت دادن به خط جدایی طلبی و ملت سازی جعلی است.