روز جهانی زن را به یاد تلاش های  زنان کشورم و به  امید آن بهار که بهاره به خانه بازگردد، گرامی می دارم.

بهاره هدایت سالها به عنوان یک تلاشگر در دو جنبش مدنی یعنی جنبش زنان و جنبش دانشجویی خدمات زیادی برای دستیابی به مطالبات حقوقی و صنفی انجام داده است.  او از اولین سال فعالیت کمپین یک میلیون امضا، پا به پای جنبش زنان قدم برداشته و همچون نماد پیوند دو جنبش مدنی بار مسئولیت به دوش کشیده است.

بهاره، نوعروس جنبش زنان و جنبش دانشجویی،‌ پیش از آنکه حتی یک بهار را در کنار همسرش بگذراند، بیش از چهار بهار است که  در زندان به سر می برد.  شور و نیروی جوانی او به جای آنکه صرف ساختن کشورش شود در چهاردیواری زندان های کشورش محبوس مانده است.

جرمی که  بدان بهانه  بهاره را روانه زندان ساختند چیزی نبود جز طلب حقوق صنفی و مدنی. پس از روی کار آمدن دولت جدید وعده هایی در مورد لغو سهمیه بندی جنسیتی و تفکیک جنسیتی، لغو ممنوعیت تحصیلی از دانشجویان تعلیقی و اخراجی و لغو گزینش های دانشجویی از سوی مسولان دولتی مطرح شده است.  پس چرا بهاره باید در زندان باشد وقتی که او نیز در پی  دستیابی به همین مطالبات است؟