ایران نه افغانستان و عراق می شود، نه سوریه

10.03.2014 - 20:37

این ترس که ایران چه قبل و چه پس از فروپاشی جمهوری اسلامی تبدیل به افغانستان یا عراق و سوریه شود، پایه واقعی ندارد و ناشی از عدم توانایی در درک واقعیات اجتماعی در کشورهای گوناگون است. در این سه کشور تروریست های اسلامی در بین مردم نفوذ زیادی دارند و از دست به زدن به هیچ جنایتی ابایی ندارند. اینها یکی از عوامل اصلی به خاک و خون کشیدن این کشورها بوده اند. در صورتی که اسلامگرایان افراطی در بین مردم ایران ابدا چنین جایگاهی ندارند. در مورد سوریه که حکومت آن یکی از عوامل اصلی دامن زدن به خشونت است، با حکومتی یکپارچه طرفیم که حرف، حرف "بشار اسد" است. در صورتی که در ایران حکومت یکپارچه نیست و در صورت وقوع بحران، از درون بیشتر هم تضعیف خواهد شد و همان حمایت مردمی ناچیز را هم از دست خواهد داد.

ترس از درگیری های قومی در ایران بسیار سیستماتیک از طرف جریاناتی دامن زده می شود که خواهان حفظ نظام اند. اینها چنین نشان می دهند که اگر جمهوری اسلامی سقوط کند، کشور تجزیه خواهد شد و اقوام مختلف ایرانی به جان یکدیگر خواهند افتاد. مسئله اینجاست که بقای جمهوری اسلامی احتمال تجزیه و جنگ های قومی را کمتر نمی کند، بلکه برعکس. جمهوری اسلامی با سیاست های غیرعاقلانه و وحشیانه خود در مقابل اقلیت های قومی ایرانی باعث ایجاد و تشدید نفرت و کینه از فارس ها می شود و اینگونه گرایشات تجزیه طلبانه را تقویت می کند. از آنجا که جمهوری اسلامی از هر نظام و حکومتی که قرار باشد بعدا سر کار بیاید خشن تر و بی رحم تر است، اگر جنگی بر سر تجزیه بخشی از کشور دربگیرد، خشن ترین جنگ ها در دوران خود همین ها به وقوع خواهد پیوست.

بر خلاف تبلیغات رژیم هر چه عمر این نظام طولانی تر شود، احتمال تجزیه بخش هایی از کشور بیشتر می شود. چرا که اقلیت های قومی ایران فقطبا سیاست های رژیم در رابطه با "مسائل قومی" مشکل ندارند، بلکه به دنبال آزادی و دمکراسی و رفاه هم هستند. در واقع مسئله قومی بهانه ای می شود برای رهایی از زندان بزرگی به نام ایران. آذربایجانی های ایران کشور آذربایجان همسایه را می بینند. کردها می بینند که با تمام مشکلاتی که در عراق وجود دارد، باز هم وضع کردستان آن بسیار بهتر از کردستان ایران است. همینطور ترکمن ها. و حتی بلوچ ها که شرایط خود را با پاکستان مقایسه می کنند، می بینند که در آنجا هم آزادی بیشتری دارند، هم رفاه بیشتر و هم یک دمکراسی هر چند نیمه بند.