مواضع دوگانه‏ی رژیم ایران به نسبت اتفاقات و خیزش‏های اخیر ملتهای منطقه در خور تامل است. مواضع و اقدمات این رژیم در جریان اتفاقات داخلی کشورهای بحرین و سوریه مصداق این واقعیت است که این رژیم ناله دادخواهی‏اش برای مردم مظلوم و به پا خواسته کشورهای منطقه نیست، بلکه این عکس‏العملها بخشی از استرتژی سیاستهای فرامنطقه‏ای رژیم است. رویکرد سیاست منطقه‏ای رژیم هموار در جهت گسترش و توسعه حوزه نفوذاش بوده است.

صدور انقلاب به کشورهای جهان بیانگر سیاست بین‏المللی رژیم در منطقه از آغاز تا کنون بوده، که بدون‏شک برای بسیج توده‏ای و انسجام نیروهای داخلی همیشه وجود و احتمال حمله و توطئه‏ی دشمن خارجی امری لازم و ضروری است. شعار نه شرقی و نه غربی رژیم، استراتژی‏ای بود که رژیم را به عنوان بازیگری مؤثر در سیاست جهانی در مقابل ابرقدرتهای جهان آن روز قرار داد و برای پیشبرد این استراتژی بایستی این رژیم صاحب ابزار و نیرویی جهت تهدید و ارعاب دشنمانشو همچنین دارای قدرت بازدارندگی آنان باشد. بر همین مبنا به تعمیق استراتژیک (عمق حوزه نفوذ) خود در منطقه پراداخت و جای پای خود را در بسیاری از مناطق حساس واستراتژیک باز کرد.(عمق استراتژیک به هر چیزی که نقطه قوت برای کشوری و نقطه تهدید برای کشور رقیب محسوب گردد و بتواند نقش بازدارندگی را ایفا کند گفته می‏شود.)

دشمن های دائمی رژیم همانا آمریکاـ اسرائیل بوده‏اند. و شعارهای ضد آمریکایی و ضد اسرائیلی رژیم که زیر ساخت سیاست خارجی او را تشکیل می‏دهد عاملی مهم جهت نفوذ رژیم در منطقه و این رژیم را به تکیه گاه و همپیمانی به ویژه برای رژیم حاکم در سوریه، حزب الله لبنان، حماس فلسطین و نیروهای شیعی دیگر کشورهای عربی تبدیل گردید که آنها نیز رژیم ایران را عمق استراتژیک خود به شمار می‏‏آورند و از میان رفتن این مهم( رابطه و وابستگی دوجانبه) می‏تواند سبب تضعیف هر کدام گردد.

سردمداران رژیم ایران بر این امر اشراف داشتند که هرگونه تاثیرگذاری در منطقه منوط به افزایش حوزه نفوذ و عمق بخش استراتژیک در جهان اسلام بر مبنای باورهای مشترک است. و باورهای مشترک علاوه بر عامل دین و مذهب می‏توانست غرب ستیزی و ضدیت با دولت اسرائیل را نیز شامل گردد، که این نیز سبب درهم تنیدگی منافع رژیم با این جریان‏ها گردید. هزینه‏های بسیار گزاف برای نیروهای و جریانهای وابسته به رژیم در منطقه با وجود مشکلات اقتصادی در داخل کشور گویای این مسئله است .

خبرگزاری فرانسه در روز شنبه 21 خرداد به نقل از آوارگان سوری در ترکیه از دخالت مستقیم نیروهای امنیتی ایران در سرکوب مردم معترض سوریه خبرداد. و به گفته ی یکی از این آوارگان، افراد سیاه پوش و داراری ریش که عربی نمی دانستند در کنار نیروهای امنیتی سوریه در سرکوب معترضان شرکت داشتند که به گفته این آوارگان گذاشتن ریش در ارتش سوریه ممنوع می‏باشد. اگر چه پیشتر نیز رسانه‏ها و خبرگزاریهای جهانی از جمله واشنگتن پست از این قضیه پرده برداشته بودند.

با توجه به آنچه که در بالا بدان اشاره نمودیم تقویت دولت حاکم در سوریه و جلوگیری از سقوط این همپیمان امری حیاتی است زیرا که دولت سوریه به علاوه حماس و حزب الله لبنان، مرزهای جمهوری اسلامی در تقابل با دشمن شماره یک رژیم یعنی اسرائیل می‏باشند. سردمداران رژیم تهران بر این واقعیت واقفند که سقوط دولت بشار اسد ضربه‏ای جبران ناپذیر بر پیکر این رژیم و گامی اساسی در جهت سرنگونی آن است و سقوط و نابودی پایگاه استراتژیکی همچون سوریه می‏تواند از نقش و تاثیرگذاری و نفوذ رژیم تهران در منطقه بکاهد. خیزش مردمی در سوریه زنگهای خطر را برای آنان به صدا درآورده است و بر همین مبناست که آنها از سویی شورشی‏های یمنی را تقویت نموده، خود را وکیل و حامی مردم مظلوم بحرین دانسته و به خون کشیده شدن اعتراضات مردمی در سوریه را مشروع دانسته و این اعتراضات را فتنه و توطئه غرب می‏خوانند و صدای عدالتخواهی مردم معترض داخل را نیز به خاک و خون می‏کشند و با اعمال سیاست چندگانه این رژیم باید دانست که تلاش و تکاپوی آنها تنها برای بقاء خویش است نه برای برقراری عدالت و افزایش رفاه و آزادی ملتهای تحت ستم.