انقلاب اجتماعی یعنی انتقال قدرت از طبقه حاکم , بهره کش و ستمگر به دست طبقه یا طبقات ستمکش که می خواهند نظامات جدیدی را به سود رشد جامعه برقرار کنند.

انقلاب جز انتقال قدرت از اقلیت ستمگر به اکثریت توده حاصل نمی شود.

اگر قشرهای جامعه را با دو گروه ارتجاعی و محافظه کار ( ضد انقلابی ) و مترقی و تحول طلب ( انقلابی ) تقسیم کنیم , آیا می توان برای اصلاح و اصلاح طلب به معنای امروزی آن در ایران نقشی به عنوان یک طبقه اجتماعی و یا انقلابی قائل شد؟

با دقت در روند اتفاقات سالهای گذشته در ایران این نظریه روز به روز قوت بیشتری می گیرد که :

زمانی که پیشرفت تکنولوژی و گسترش ارتباطات و تا حدودی شکست فضای فیلتر از طریق اینترنت و ماهواره و ... , بیش از پیش رویه خرافی و مذهبی حکومت را با همان رویکرد امید به آینده و ... را کم اثر کرده و زیر سوال برده و مهار عقیدتی توده را برای حکومت ناممکن ساخته بود ؛ تشدید ناامنی های اقتصادی و اجتماعی ؛ پتانسیل اعتراضی و انقلابی را در توده مردم پرورش داده بود .

اصلاحات و اصلاح طلبان حکومتی با سواری بر موج خواست توده مردم که در آستانه حرکت به سمت یک خیزش اعتراضی و انقلابی بود, درصدد ایجاد نوعی توازن قوا با استفاده اهرمی از این منبع انرژی و دست آویز قرار دادن آن برای فشار به حکومت در جهت تلاش برای بازیابی قدرت از دست رفته و البته در چارچوب خطوط کلی حکومت بود.

اعتراضات اولیه سران اصلاح طلب , که از حمایت و در ادامه پافشاری اقشار مختلف روبه رو شده بود , در مقابل برخوردهای ناشیانه و حذفی اصول گرایان به رهبری احمدی نژاد و به یاری بسیج و سپاه به صورت گسترده مواجه بود که این امر خواسته یا ناخواسته سران اصلاحات را به دامن توده معترض پرتاب کرد .

در واقع نزاع های انتخاباتی سال 88 تنها یک جرقه و یک بهانه بر خرمن خواستهای اعتراضی و انقلابی مردم بود و اصلاح طلبان در شرایطی سوار بر این موج بودند که اهداف و گفتمان اینان, آمال توده نبود و تنها شاهد اتحادی بودیم بین تکه های جدامانده از قدرت و توده مردم ؛ بر علیه دشمن قوی تر و سرپنجه تر .

( بماند که خیلی از افراد با دستپاچگی و ذوق زدگی خبر از ظهور یک رهبر!! انقلابی برای خیزش مردم می دادند!! )

به مرور این به اصطلاح سران ! جنبش جدید , که به جنبش سبز معروف شد , با شنیدن شعارهایی خارج از خطوط قرمز از جانب معترضین و مشاهده شور و حرارت معترضین و از طرفی هشدار و تهدیدهای روز افزون دولتی , با دستپاچگی خاصی مشغول یک نوع چانه زنی با توده معترضان شده و در تلاش برای تعدیل موج اعتراضی و شعارهای مردم , سعی در هماهنگی شعارهایش با خواست توده مردم تا حد امکان و در چارچوب نظام حکومتی! داشته ,و بهانه و استدلال اینان ؛ جلوگیری از بروز خشونت ! و صحبتهای دیگر بود!

بدون توجه به این نکته که اگر به راستی به دنبال تغییر , اصلاح و تحول هستیم باید بدانیم که انقلاب یک تحول کیفی در جامعه است که با اعمال قدرت و تحمیل اراده توده ها به اقلیت مستبد حاکم بر ایشان حاصل میشود و بدون چنین اعمال قدرتی به هر صورتی که باشد , صاحبان قدرت خود به خود از قدرتشان دست بردار نیستند.

مرور حوادث دو سال اخیر در ایران نشان می دهد , تلاش برای تعدیل شعارهای معترضین از جانب اصلاح طلبان و سخنگوهای ایشان در داخل و خارج ایران ؛ و رویکرد ساده لوحانه گروههایی از اپوزسیون و سبقت ایشان از دیگری در بیعت با اصلاح طلبان !! ( با استدلال " این همان کم هزینه ترین راه , اصلاح اصلاح تا تحول !!!!! " ) و به بهانه جلوگیری از بروز خشونت و حفظ جان و امنیت توده چه هزینه بالایی را به توده مردم وارد کرده.

همه و همه اینها جز فرسایش نیروها و تار و مار شدن و اسارت بهترین نیروها و پراکنده سازی ادامه اعتراضات تا با اینجای کار حاصلی دیگر نداشته که این خود هزینه و قربانیان بیشتری را به خیزش انقلابی ما وارد کرده است .

در این میان نباید از نگرش احساسی اپوزسیون خارج نشین به سادگی گذشت .

حرکت باری به هر جهت و رویکرد دنباله روی از راههای حاضرو موجود و دلخوش بودن محض به درگیریهای جناح های داخل قدرت و عدم برنامه ریزی , عدم تشکل و عدم پایبندی به یک خط فکری مشخص و هدف مشترک بین گروهها ؛ همه و همه موجب شد تا اپوزسیون خارج نشین ما که انتظار بیشتری از ایشان به دلیل آزادی عملشان در خارج می رفت ؛ نقشی بیش از یک هوادار برای یکی از طرفهای درگیر و نظاره گر نداشته و همزمان با جانبازی ها و اسارت رفتن و تبعید کشیده شدن اکثریت معترضین داخل ؛ ایشان مشغول تسویه حسابهای میان جناحی و زنده باد و مرده بادهای باطل و بعضا شرکت در شوهای تلویزیونی بودند و هستند.

بله , شرط اصلی انقلاب , وجود حزب انقلابی است , حزبی که بتواند طبقه پیشرو و خیل معترضین را به دنبال خود بکشد یعنی همان کمبودی که برای ثمر ننشستن خیزش انقلابی و گسسته مردم تا به امروز به شدت احساس میشود.

آنچه مسلم است اینکه ما نشان داده ایم , تجربه خوبی در هرز دادن نیروهای انقلابی و بی ثمر گذاشتن جانبازی های عزیزترین عزیزانمان داریم.

آنجا که به جای تلاش برای ایجاد یک تشکل و یک حزب و یک جبهه انقلابی واقعی در محیط آزادی که در خارج ازایران آن بهره مندیم , دلخوش به اقدامات پراکنده فعلی قهرمانانمان در داخل بوده و خود به دنبال اسم ها و زنده باد و مرده باد های آبا و اجدادی و متعصبانه و تسویه حسابهای قبیله ای بی حاصل و جبهه گیری در مقابل یکدیگر به جای وحدت و حمایت از توده معترض داخل هستیم .

آنجا که به جای نقد و تفکر , به جای اصلاح روش و بازنگری عملکرد , به دنبال پرخاشگری و اثبات حقانیت نداشته خود و به دلیل صرف انرژی در این راه , مجبور به پذیرش حوادث و شانسهای موجود می شویم.

آنجا که با ادعا و شعار انقلابی با ذوق زدگی خاصی به دنبال اصلاح طلبان ( محترم ) روان میشویم و دیگران را هم تشویق به جا نماندن از قافله کرده و تازه در این حمایت هم به رقابت می پردازیم!

به نظر می رسد تا زمانی که اختلافات درونی به قوت خود باقی است و روشنفکران و احزاب مخالف , به جای تطبیق با شرایط و زمان و ایجاد وحدت برای هدف قرار دادن معضل اصلی ؛ مشغول تسویه حسابهای درگذشتگانشان در زمینه منازعات بر سر اسمها و روش ها هستند که این خود سابقه ای تاریخی و ریشه در فرهنگ ما دارد ؛ انتظار وقوع انقلاب و انتظار خیزش انقلابی از مبارزان دلاورمان ؛ انتظاری بیجا و سنگی بزرگ میباشد.

و ای ایرانم

عشق ورزیم به تو و امید

و اما این فن شریف

خود به تنهایی مو جب رهایی نشو د .