Laçın sözün qurtardı:
«Neçə il dərs oxuyubsan?»Umud soruşdu.
«Doqquz il. Qardaşım məni həvəsləndirdi, yazmağa. Dərsimin kənarında başqa kitablarda oxudum. Çoxlu kitablar. Amma onu tutub apardılar və heç bir xəbər-ətər də olmadı.
Bilmirəm başına nə bəla gətirdilər .Hərdən bir onu yuxuda görürəm. Bir gecə yoxuma gəlmişdi, üzümü ellərinin içinə tutub ağladım. Dedi ağlama! Çalış yerimi doldurasan. Amma mən bu xarabada, heç nəyinən nəcə eliyəbilərəm onun yerin doldaram? Bilmirəm... Onu apardılar, nə səsi çıxdı nədə səmiri. Hər yerə qaçdıq heç bir xəbər olmadı, geddi ki geddi, eləbir heç yoxudu. Doğulmamışdı. Daneşqahının üçümcü ili idi. Onu apardılar, mənnən atamıda dəli elədilər. Buda bizim yaşadığımız çevrədi, görürsən hər şey daş-duza dönübdü. Axır-aqıbətımız,sonumuz bu...»
«Qalmışam. Qalmışam nə deyim. Bəlkə də həyat öz yolun tapdı.» Umud dedi...
**
Qaranlıq düşmüşdü. Kərəm sahılde, niyaran gözüyola ıdı.Quşlarin qussəli səsindən, ölümcul dalğalardan, duzlağın iyisindən, özünü kədərli hiss edirdi.Ozaqda bir nəçə qərəlti sallana-sallana onasarı gəlirdi.
Eləki onları tanıdı könlü rahatlaşıb onlara sarı geddi.
«At! Bağışlayın ki gec gəldim. Qonağımız var». Salam verib dedi.
Kərəm qaranlıqda qonağa baxıb:
«Salam , Umud oğlum sən hara bura hara?»Dedi.
Və onu bağrına basıb üz-gözündən öpdü.
«Kərəm əmi dağ-dağa yetişməz amma adam-adama yetişər»Umud dedi.
«Səni gördüm çox sevindim.»
«Xoşgəldin, göz üstə.»
«Qapüda səsiyin eşiddim tanış gəldi, amma yaxcı tanıya bilmədim»
«Gızın məni tanıdı. Görməmiş! Çox şaşqındım.»
«Laçın beldi. O qədər sənnən deyib danışmışıq ki xatırəmız olub həyatımın bir parçası.Hiss edirik həmışə bizim yanımızdasan. Muradin iyisin səndən alırıq »
«Öz böyüklüğnüzdü,məhəbbətinizi görsədir»
«Nə xəbər? Nəcə oldu yolun bu yana düşdü?»
«Başımız bənddi, gördüyün kimi. Hərdən bir bu yanlarada başvururuq;doslarımıznan. Söylə, hiss edirəm yaşayışınız çox dəyişibdir.»
«Həyə həyat çox dəyişbdir. Laçının ana-bacısı fot elədi. Oğlum Muraddan çoxdandı bir xəbər yoxdu.»
«Hən laçın dedi; ürək dağlayandı. Bu ağır vəziyyətdə. Çoxları dərd çəkir. Qazan qaynayır, bu xarabada. Bir gündə daşacaq və daş-daş üstə qalmıyacaq.
Amma sonra nə olacaq kimsə bilmir.Genə bir cəlladın elinə düşəcəyik yada ləyaqət görsdib bir adam üzlü, dəyərli hayat sahabı olacayıq.Kimsə bilməz.»
«Nə dinc var nədə həyat. Nə yuxuda nədə oyaqlıqda.»
«Hər şey kabusdu.» Laçın dedi.
Qalın bir duz dumanı həryeri bürüyürdü. Kəhər qulaqların şüşləmişdi...
**
Bir Vən maşını kərəmin evi qabağında dayandı. Bir kəndli üç kişi ilə yendilər. Kəndli əli ilə Kərəmi görsədərək dedi:
«Odu ba, ordadı, gəlir.Elə öz-özü ilə danışır,uşaqlarından.Bu gün nahardan sonra ki zəmidan qayıdıb elə el-qolun oynadıb öz-özü ilə danışıbdır.»
Olar kərəmə sarı yügürb :
«Əmi buyur min gedək, uşaqlarıyın yanına»dedilər.
Və tələsik onun ellərin buxovladılar.
Kərəm onları qırağa atıb:
«Ötürün məni, ötürün. Mənim qonağım var; qızım burdadı, yanımdadır.»dedi.
«Gəl! Səni oğlun yanına aparırıq.»
Onlar Kərəmin qolundan tutub çəkə-çəkə maşının içinə atılar. Və surub gedilər.
**
Lalə Kəhərə su verirdi və dodaq altı oxurdu:
Bu ada əsli ada
Kəsilməz nəsli ada
Güllərin dərdilər
Çəməni yaslı ada
Darya qüşlarının səsi havanı bürümüşdü.
**
Son dəfə ki Laçını gördüm tut ağacı altınad ıdı,tutluqda.
Miz səndəl.Üz-bə üz, göz-gözə oturmuşduq danışırdıq. O gülürdü və bir incə yel təllərin oynadırdı.
Birdən yana baxdı:
«İki gəzmə bizi güdür. Burda danışa bilmirəm, gedək...»dedi.
O şey ki heç an məni buraxmır.
«چند سال درس خواندی؟»
«نه سال. برادرم در کنار درس و مشق، مرا به مطالعه ی کتابهای غیر درسی و نوشتن تشویق کرد. توانستم کتابهای زیادی مطالعه کنم. اما او را گرفتند و بردند و دیگر هیچ خبری از اش نشد. نمیدانم چه بلایی به سرش آوردند. گاهاً او را درخواب می ببینم.یکبار که به خوابم آمده بود صورتم را توی دستانش گذاشته و گریستم. گفت: "گریه نکن! بکوش جایم را پرکنی". اما من در این خراب آباد، با هیچ امکانی،چطور میتوانم رشد کرده و جای او را پرکنم؟! نمیدانم...او را گرفتند و بردند و دیگر هیچ خبری از اش نشد. دنبال کارش را همه جا گرفتیم ولی جوابی گیرمان نیامد. رفت که رفت. انگار اصلاً به دنیا نیامده بود. سال سوم دانشگاه بود. آنها او را بردند و من و پدرم را هم دیوانه کردند... این هم محیط زندگی ماست که می بینی. همه چیز دارد به سنگ نمک تبدیل میشود. این هم آخر و عاقبت ماست...»
امید گفت:
«مانده ام. مانده ام که چه بگویم. شاید زندگی خودش راهش را بیابد.»
**
هوا تاریک شده بود. کرم دلواپس برکناره ی دریاچه دیده به راه بود. از صدای غمناک پرندگان و امواج در حال مرگ، بوی نمکزار، احساس اندوه مینمود. سیاهی هایی از دور سالانه -سالانه بسوی او میامدند.
وقتی آنها را شناخت خیالش راحت شد و به طرف شان رفت.
لاچین سلام داد و گفت:
« پدر ببخشید که دیر کردم. مهمان داریم.»
کرم در تاریکی نگاهی به مهمان انداخت و گفت:
« سلام امید، پسرم، تو کجا و اینجا کجا؟ »
او را در آغوش گرفت. ورویش را بوسید. امید گفت:
« عمو کرم، کوه به کوه نمیرسد، اما آدم به آدم میرسد. خوشحالم که می بینمت.»
« خوش آمدی. قدمت روی چشم. وقتی دم در صدایت را شنیدم احساس کردم آشنایی. ولی نتوانستم بشناسمت.»
«دخترتان من را شناخت. بدون اینکه دیده باشد.خیلی تعجب کردم. »
«لاچین اینجوری ست. آنقدر از تو تعریف کرده ام که خاطراتمان جزء زندگی ما شده است. احساس میکنیم همیشه پیش ما هستی. و بوی مراد را از تو میگیریم.»
«لطف دارید. بزرگیتان را میرساند.»
«چه خبر؟ چه عجب این طرفها؟»
«سرگرم کار و زندگی هستیم. مثل سابق. گاهاً هم سری به این طرافها میزنیم. با دوستان. تعریف کنید.احساس میکنم زندگیتان خیلی تغییر پیدا کرده است. »
«آره، زندگی ما خیلی عوض شده. مادر و خواهر لاچین فوت کردند. و از پسرم مراد خیلی وقته که خبری نشده است. »
« آره، لاچین گفت. درد جانگدازی ست.شرایط سختی ست؛ خیلی ها درد میکشند. دیگ دارد میجوشد. توی این خراب شده. روزی هم سر میرود ، و سنگ روی سنگ نمی ماند. اما بعد چه پیش میاید کسی نمیداند. آیا باز گیر یک جلاد دیگر میافتیم یا لیاقت از خود نشان داده صاحب زندگی میشویم، کسی نمیداند. »
کرم : «نه آرامشی هست و نه زندگی. نه در خواب و نه در بیداری. »
لاچین گفت :
« همه اش کابوسه.»
مهی ازغبار نمک به آرامی همه چیز را در بر میگرفت. کهر گوشهایش را تیز کرده بود...
**
یک ماشین ون جلو دم در خانه ی کرم قوقف نمود. یک روستایی بهمراه سه مرد از ماشین پیاده شدند. روستایی در حالیکه با دستش کرم را نشان میداد گفت:
« اونه ها ، اونجاست. دارد میاید. همیشه حرف میزنه، با بچه هاش. امروز بعد از ظهر که از مزرعه برگشته ، همه اش سر و دست تکان داده و حرف زده. »
آنها بطرف کرم رفته و گفتند:
« عمو بفرما سوار شو بریم پیش بچه هات. » و سریع به دستهای او دست بند زدند.
کرم آنها را کنار زد و گفت:
« ولم کنید! ولم کنید! من مهمان دارم. دخترم اینجاس. پیش منه!»
« ترا می بریم پیش پسرت. بیا!»
آنها بازوی کرم را گرفتند و کشان کشان او را به داخل ماشین انداخته و حرکت کردند.
**
لاله به کهر آب میداد و زیر لب میخواند:
«این جزیرۀ نامدار
نسل انسانهایش تمامی ندارد
جزیره ای که
گلهایش را چیدند
و چمن اش سوگوار ماند.»
صدای پرندگان دریایی در هوا پیچیده بود.
**
آخرین بار که لاچین را دیدم زیز درخت توت بود. در توتستان. میز و نیمکتی بود و ما روبروی هم ، نگاه درنگاه نشسته بودیم و حرف میزدیم.
او می خندید و نسیم آرامی با زلفهایش بازی میکرد. یکهو به کنار نگاه کرد و گفت:
« دو گزمه ما را می پایند. اینجا نمی توانم حرف بزنم. بریم...»
چیزی که هرگز مرا رها نمی کند.
پایان
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!