بگذریم اما در رابطه با شعر چاپ شده ام تاریخم هزاران ساله شاهنشاهی ست جا دارد از تمامی دوستان عزیزم که در سایت های مختلف این شعر را خواندند و اظهار نظر های متفاوت تشویق و انتقاد نمودند سپاسگزاری کنم اما به عنوان سراینده این شعر بسیار خوشحال هستم که این غزل زیبا را سرودم شکر خداوند را که این استعداد را در من نهاد تا بتوانم بنویسم و درود بر استاد عزیزم زنده یاد حسین منزوی پدر غزل ایران که شیوه ی سرودن غزل را به من آموختند تا در این غالب دوست داشتنی حرف دلم را بنویسم.

اما برمی گردم به غزل تاریخم هزاران ساله شاهنشاهی ست : که با این مصرع شروع می شود :

آریایی زاده ام تاریخم هزاران ساله شاهنشاهی ست و مصرع بعد مغرورو آزاده ام تاریخم هزاران ساله شاهنشاهی ست

دروغ چرا ؟ دروغ چرا ؟ منکه نمی توانم به خودم دروغ بگویم که آریایی زاده نیستم و تاریخم هزاران ساله شاهنشاهی نیست در صورتی که هستم و هست هم آریایی زاده ام هم تاریخم هزاران ساله شاهنشاهی ست واقعیت ملوس را می بوسم و ارج می گذارم تاریخی که با عث افتخار من است تاریخی که نه دزد بوده اند نه تروریست نه راهزن سرگردنه نه شمشیرکشان اشغالگر ومتجاوز به جان و مال و ناموس مردم کشورهای همسایه که جز آیین عشق و دوستی ومحبت چیزی در موردش نخوانده ام و نشنیده ام به جز تاخت و تاز و کشت و کشتار از جانب عوامل حسود خارجی و :

مفتخر هستم به اینکه شاهنشه من کوروش و داریوش بود / عاشق و دلداده ام تاریخم هزاران ساله شاهنشاهی ست/ کوروش کبیری که ارزشش را خارجی ها حتی بیشتر از منه سراینده این شعر می دانند و ارج و احترامش می گذارند اما منه شاعره دربدر و آواره این شعر باید در دنیای آرزوهای برباد رفته مان دوراز وطن آریایی ام در تنهایی و اندوه خویش اشک حسرت بریزم و بسرایم چون در طول تاریخ هزاران ساله ام نخواستند منه ایرانی شاد باشم و شاد زندگی کنم /گریه کن مهناز گریه قشنگه ؟!