من نویسنده نیستم و نمی توانم مثل بعضی از آقایان دست به قلم ببرم و زمین و آسمان را در تایید نظرات خودم به هم بدوزم. فقط می خواهم در چند جمله آن چیزی را که لازم به تذکر است به دوستان و ای بسا فعالان سیاسی بگویم.

اخیرا سایتهای اینترنتی فراخوانهایی جهت حضور در خیابانها به مناسبت روز اول خرداد پخش کرده اند که نه امضای مشخصی دارد و نه معلوم است که از جانب کدام جریان سیاسی حمایت می شوند. بر فرض این که مشخص شود این سایتها از جانب کدام جریان سیاسی حمایت می شوند تازه به این مسئله می رسیم که آیا این جریانات خیرخواه آذربایجان هستند و یا بر ضد آن عمل می کنند و به قول معروف گرگ هایی هستند در لباس میش.

به نظر من لازم است که فعالان سیاسی آذربایجان قبل از هر کاری به سلاح دور اندیشی و سیاست بازی مسلح شوند. ما در آینده نزدیک انتخابات مجلس را پیش رو خواهیم داشت. آیا فعالان ما به این مسئله اندیشیده اند؟ سالهاست که عده ای بی سواد و عقده ای که حتی با الفبای سیاست هم آشنایی ندارند، تقدیر و آینده آذربایجان را در دست گرفته اند و هر کجا که دلشان می خواهد، می کشانند. اما از این همه محمل بافی و لاف زنی های بیهوده فقط هزینه های متعدد بر روی دست فرزندان آذربایجان باقی مانده و وضعیت آذربایجان روز به روز بدتر شده است. تقریبا اکثر کسانی که من آنها را می شناسم و دستی در آتش دارند به این نتیجه رسیده اند که تحرکات این افراد همسو و همگرا با سیاست های شووینیستی بوده است.

شووینیستها اگر خواهان آذربایجان علیل و بیچاره و بدبخت و عقب مانده بوده اند، فعالان جاهل و خودرای سیاسی آذربایجان این امکانات را برای شووینیستها آماده نموده اند. هر کجا که نیاز به آرامش بوده، بارها و بارها دیده ایم که این فعالان سیاسی آذربایجان، فضا را متشنج کرده اند بدون این که هدف و یا دست آورد مشخصی داشته باشند سعی کرده اند به نام آذربایجان، خدمت پنهانی خود را به شوونیسم ارائه نمایند.

هر جا که موقعیت های اقتصادی پیش آمده که آذربایجان بتواند با دولتهای همجوار پیمانهای اقتصادی ببندد، اعم از آذربایجانی، ترکیه ای و یا ارمنستانی و...، بلافاصله دیده ایم که عده ای با کارهای غیر عقلانی خودشان راه شوونیسم را هموار نموده و آذربایجان را از این سرمایه گذاری ها محروم نموده اند. کوچکترین نمونه هایش مسئله سرمایه گذاران و گروه اقتصادی ارمنستان بود که با حماقت عباس لسانی در اردبیل این سرمایه گذاری به اصفهان منتقل شد و یا بحث شهرکهای صنعتی خارجی که با حماقتهای امانی و بخت آور در آن سالها عملا تبدیل به کاغذ بی پشتوانه ای شد که چند امضا بر روی آن خشک شده و معطل مانده است.

از سال 84 به بعد هم که بحث خواهر خواندگی تبریز با استانبول مطرح شده و قرار شد سرمایه گذاران ترکیه در تبریز سرمایه گذاری نمایند بارها و بارها دیده ایم که امنیت اقتصادی و پایداری سیاسی آذربایجان دستخوش آفت شده و سرمایه گذاران از این فعالیتها روی گردان شده اند.

ساده ترین نمونه ای که هم اینک به ذهن بنده می رسد عبارت است از بحث منطقه آزاد تجاری ارس. این منطقه سالهاست که تاسیس شده اما ابتدا به دلیل رانت خواری و زمین خواری عبدالعلی زاده و سپس به دلیل عدم ثبات سیاسی و اقتصادی در منطقه آذربایجان تقریباً بدون فعالیت مانده در مقابل این منطقه می توان به منطقه آزاد تجاری بانه نگاه کرد که کردها با چه اراده ای امنیت آنجا را هم به لحاظ سیاسی و هم به لحاظ اقتصادی تامین نموده اند و از سرتاسر ایران مردم را به بانه می کشانند و موجب رشد اقتصادی منطقه خود و جذب توریست و غیره شده اند.

عملکرد فعالان به ظاهر سیاسی آذربایجان به جایی رسیده است که مهره های مورد نظر شوونیست به راحتی در آذربایجان کاندیدا شده و به مجلس می روند در حالی که فعالان آذربایجان در عمل از شناخت نیروهای مستعد عاجز بوده و از ارسال نمایندگان خود بی بهره مانده اند. همه تخم مرغها را بر روی سبد افرادی جمع کرده ایم که بر روی شتر نشسته اند و اگر این شتر از زمین برخیزد شکستن تخم مرغ های ما حتمی است.

امیدوارم توانسته باشم با جملاتی ساده به دوستانم بگویم که اطاعت از هر کاغذ پاره ای به نام بیانیه که نه منبع صادر کننده آن مشخص است و نه سیاست های پشت پرده آن، به نفع آذربایجان نیست. ما سالهای سال است که توسط عناصر نفوذی به ظاهر آذربایجانی در خیابانها حاضر می شویم و به دست خودمان موقعیت های سیاسی و اقتصادی خودمان را از دست می دهیم. تنها دست آورد ما این است که افراد بی سواد و بی تجربه ای که از درک الفبای سیاست هم عاجز هستند به نام قهرمان برای ما فرمانده شده و اهداف شوونیسم را از درون خود ما به اجرا می گذارند.

باز هم جا دارد از مردم و فعالان پرسیده شود که به عنوان نمونه تحرکات عباس لسانی در اردبیل و سپس در تبریز و بر هم زدن امنیت سیاسی و اقتصادی این دو شهر چه نفعی به حال آذربایجان داشته است؟ آیا غیر از این است که فرزندان ما دستگیر شده اند، رونق اقتصادی از بین رفته و موقعیت های سیاسی بر باد رفته است؟ البته می توان افراد دیگر را نیز نام برد و آنها را نیز با همین ملاک سنجید.

به عنوان مثال نقش گون آذ تی وی در آذربایجان چه بوده است؟ آیا غیر از این است که برنامه های القایی این تلویزیون فقط راههای سیاسی و اقتصادی آذربایجان را مسدود نموده و مردم را در تنگنا قرار داده است؟

به نظرم بهتر است که این بار عاقلانه عمل نموده و از احساسات دوری کنیم. ما به قهرمان نیاز نداریم. به مردان عمل نیاز داریم که بتوانند خواسته های ما را در مجامع قانونی مطرح نموده و حقوق ما را اعاده نمایند. ببخشید که چنین صریح سخن گفتم. اما در خلوت و به دور از احساسات از خودتان بپرسید که اگر امروز آذربایجان به استقلال برسد کدام یک از این قهرمانان و پهلوان پنبه ها توانایی اداره یک کشور را دارند؟ تا جایی که من با این آقایان در ارتباط بوده ام افرادی مثل لوایی و یا حسن ارک و یا ... از اداره امور خانواده خودشان هم عاجزند چه رسد به اداره یک کشور.

آقایانی مثل رشید دانشجویی به خانواده خود خیانت می کند آیا می توان نوامیس مردم را به دست ایشان سپرد؟ آقایانی مثل حامد ایمان و منوچهر عزیزی از پول مردم تغزیه می کنند و به نام مردم هم از توبره می خورند و هم از آخور. آیا می توان اقتصاد آذربایجان را به دست آنها سپرد؟ و مثالهای دیگری که ذکر آنها فقط موجب اتلاف وقت می شود. راستش این آقایان حتی ارزش اسم بردن هم نداشتند و من خواستم به صورت مثال آنها را نام ببرم.

امیدوارم که تا دیر نشده به خودمان بیاییم و برای فردایی بهتر در آذربایجانی آباد و ایمن دست در دست هم دیگر بدهیم و به آبادانی آن کوشا باشیم.