چندی پیش تصمیم گرفتم که سلسله مصاحبه هایی را با فعالین حقوق بشر از اقلیت های دینی موجود در ایران، در راستای انعکاس وضعیت هر از آنها داشته باشم. برای این منظور با تحقیق و پرس و جو از دوستان و همینطور تحقیق در اینترنت، افرادی که در این زمینه کار می کردند را یافتم و مصاحبه هایی انجام دادم.

یکی فعالین در ضمیمه حقوق یارسان، آقای دکتر مرادی بود که مصاحبه ای با ایشان انجام دادم و در تاریخ 15 ژانویه در ایران گلوبال منتشر نمودم. بعد از آن، متوجه شدم که آن مصاحبه البته ویرایش نشده و بدون ذکر منبع که همان ایران گلوبال می باشد، در چندجای دیگر درج شده است.

بوسیله ایمیل این موضوع را به ایشان اطلاع داده و از ایشان گلایه کردم:

«دکتر جان ممنون که مصاحبه را به سایت دیگری هم ارسال کردید و آنجا نیز منتشر شده بود. اما ای کاش همان متن کوتاه شده را فرستاده بودید. زیرا از لحاظ اصولی و حرفه ای صحیح نیست که دو متن مختلف از مصاحبه دونفر در یک زمان وجود داشته باشد. باتشکر مجدد از شما هموطن عزیز»

ایشان در جواب پاسخ پرمهری نگاشتند و ضمن تشکر از بنده، در لفافه مرا به سانسور و البته دیکتاتوری متهم کردند. پاسخ ایشان چنین بود:

«فرزند عزیزم فرزان مهربان، من این مطلب را همزمان برای بعضی از دیگر سایتها ارسال کرده بودم و برای بعضی ها بعدا ارسال نمودم. بهر حال تو عزیزم درست می گوئید، اما قبول هم دارید که ما هنوز از سانسور بعضی مطالب دور نشده ایم و اگر مسئله ای با ایدئولوژی ما خوانا نباشد از درج آن به بهانه های متفاوت جلوگیری می کنیم که کار درستی نیست. آرزودارم روزی قادر باشیم این شیوه دیکتاتوری نرم را هم کنار بگذاریم و قبول کنیم که دیگران به شیوه دیگری فکر می کنند و ما هیچ ترسی نباید نشان دهیم رویت را از دور می بوسم. دکتر مرادی»

در آن موقع بنده جوابیه ای برای این حرکت غیر حرفه ای و غیر اصولی نگاشته و در وبلاگ شخصی ام منتشر کردم که می توانید آن را در لینک زیر بخوانید:

http://freedomofpen.blogspot.com/2011/01/blog-post_18.html

همان موقع برخی دوستان اعتقاد داشتند که این موضوع را در خود سایت ایران گلوبال بصورت علنی مطرح کنم، اما بنابر احترامی که برای دکتر قائل بوده و هستم و حرمت موی سپید ایشان از این کار علیرغم اینکه حق با بنده می باشد صرف نظر کردم.

اما چه شد که اکنون به نگارش این چند سطر مشغول شدم؟ در تاریخ 4 مارچ، نامه ای از طرف ایشان به مدیریت ایران گلوبال ارسال شد که حاوی موضوعاتی و گلایه ای از آقای کیانوش توکلی بود که ذکر آن را اینجا جائز نمی دانم. اما در انتهای نامه ایشان مجددا بنده را مورد انتقاد قرار داده و اتهامات پیشین را تکرار کرده بودند:

«...ببخشید در آخر من خوشحالم که یک دستیار دارید و کارهای زیادی را احتمالا از روی دوش تو بر می دارد (آن جوان شیرازی)، اما متأسفانه چون ایشان تازه از ایران خارج شده اند، هنوز از عادت سانسور نمی توانند دوری یا فاصله بگیرند. هر مطلبی که دوست ندارد، جلودرج آن را می گیرند. آرزو می کنم من در اشتباه باشم»

لذا بر آن شدم تا جهت روشن شدن موضوع برای ایشان، چند نکته را برای ایشان و دیگر دوستان توضیح بدهم:

1- بنده بعنوان یک انسان و یک فعال حقوق بشر، ظلم بر هیچ کس را نمی پسندم و همواره می کوشم با اطلاع رسانی در مورد تمام اقلیت های مذهبی موجود در ایران سهم خودم را در راه مبارزه با ظلم و تبعض، ایفا کنم.

2- هر گزارشگر و خبرنگاری قبل از مصاحبه در مورد مصاحبه شونده و طرز فکر و اعتقاداتش تحقیق می کند. بنده نیز قبل از مصاحبه با ایشان در مورد آئین یارسان تحقیق کرده بودم لذا اگر به زعم ایشان با ایدئولوژی بنده ناخوانا بوده اصلا مصاحبه نمی کردم. در ثانی بعنوان یک خبرنگار، اصولا ایدئولوژی طرف مقابل برای من مهم نمی باشد و آن را در کارم که اطلاع رسانی در زمینه حقوق بشر است دخیل نمی کنم. در همین سایت ایران گلوبال بارها نسبت به درج بیانه ها و مقالات احزاب سیاسی ای اقدام کرده ام که حتی بسیاری از آنها را نمی شناسم و بعضا با برخی نیز مخالفم؛ اما نظر شخصی خود را در نشر مقالاتی که بر پایه احترام متقابل باشد و به گروهی و یا شخصی خاص توهین نکند، لحاظ نمی کنم.

3- مصاحبه ها انواع مختلف دارند. برای مثال مصاحبه ای که قرار است در مورد وضعیت حقوق بشر یک عده باشد، اگر چنانچه وارد موضوعات سیاسی بشود، از هدف اصلی بدور شده و خبرنگار می تواند آن قسمت ها و یا کل مصاحبه را حذف کند. این یکی از اصول بدیهی حرفه خبرنگاری است. عجیب است که شخص با معلوماتی چون ایشان، رعایت اصول حرفه ای را "دیکتاتوری نرم" می خواند.

4- استفاده از لفظ "دستیار" بجای "همکار" اندکی تحقیرآمیز است و بنده بنوبه خود امیدوارم روزی از بندِ تحقیر و تمسخر دیگران رها شویم. بنده مانند سایر دوستان یکی از همکاران مدیریتی ایران گلوبال می باشم نه دستیار آقای توکلی. در ضمن من تنها همکار ایشان نیستم و اگر دقت کنید ملاحظه خواهید کرد که مقالات توسط اشخاص مختلف منتشر می شود. پس اگر مقاله یا مقالاتی منتشر نمی شود، مقصر بنده نمی باشم.

5- روزانه صدها ایمیل به ایران گلوبال فرستاده می شود و ایران گلوبال به هیچ نویسنده و یا سایتی در قبال انتشار مطالب شخص، گروه، دسته و یا حزب خاصی، تعهدی نداده است. ضمن اینکه اگر مقالات شخصی چند نوبت منتشر شد باز هم این دلیل بر این نیست که مقالات آن شخص همیشه "باید" منتشر شود. حجم کار گاهی اینقدر زیاد می شود که همزمان دو یا سه نفر از همکاران با هم به بررسی مقالات و انتشار آن در یک روز اقدام می کنند. اما باز هم ممکن است بعضی از مقالات از قلم بیافتد.

6- در مورد ارسال و انتشار بدون ذکر منبع. این کار یک جرم است. در واقع این کار نقض قانون کپی رایت و قانون مالکیت معنوی است. دوستانی که در زمینه کامپیوتر و قوانین آن آگاه هستند می دانند که با یک شکایت ساده می توان سایتی را که مطلب بدون ذکر منبع گذاشته، وادار به حذف مطلب کرد و این پروسه حذف بدون دخالت مدیریت آن سایت و توسط ارائه دهنده سرویس دومین انجام خواهد گرفت. نظر دوستان را به این نکته جلب می کنم، که بعضا با وجود اینکه جز تیم مدیریت ایران گلوبال می باشم، اما وقتی مقالاتی را می نویسم و در سایتهای دیگری منتشر می کنم، درهنگام انتشار در ایران گلوبال، منبع را نیز ذکر می کنند. که البته بارها و بارها این امر با اعتراض مدیریت سایت روبرو شده، اما سعی می کنم به قانون کپی رایت تا آنجا که می توانم پای بند باشم.

در پایان بنده نیز امیدوارم روزی عادت "پیشداروی" و "برچست زنی" به دیگران از همه ما ایرانیان، ایرانیانی که می خواهیم فردای این مملکت را بسازیم دور شود و بتوانیم با موضوعات بصورت منطقی و حرفه ای و نه احساسی، برخورد کنیم.