در اعتراض های سراسریِ طول هفته گذشته، اكثریت قريب به اتفاق مردم لیبی خواستار كناره گیری سرهنگ معمر قذافى ازاریكه ی قدرت شدند. در واکنش به این خواسته ی به حق و دمکراتیک، مزدوران قذافی مردم آن کشور را با تانک و هواپیمای جنگی مورد یورش قرار دادند. در همین رابطه سرهنگ معمر قذافى با لحنی خشمگین دریک سخنرانی پر مغالطه خطاب به مخالفان خود، آنان را موش، گربه، معتاد و جاسوس بیگانه نامید و به زعم وی خواستار پاکسازی کشور از وجود این "عناصر نا پاک" شد. در همین راستا یک روزنامه ی عربی، سرتیتر صفحه اول خود را به این سخنرانی مشوش و غیر معقول اختصاص داده، چنینن نوشت" قذافى خواستار سرنگونی ملت ليبى شد" (قذافی یرید اسقاط الشعب).

به راستی چرا خود بزرگ بینی، مستبدان را این چنین مسحور عجوزهِ قدرت می کند که خود را یک ملت پنداشته، مخالفان حکومت را حتا اگر از مرز 90 درصد هم گذشته باشند را افرادی معدود و خود فروخته می انگارند. آیا خصوصیات اخلاقی اقتدارگرایان و منطق همه آنان یکسان است؟ متاسفانه باید به این سؤال پاسخ آری داد. آنان در اکثر خصلت ها با هم شریکند و آبشخورشان یکی است. همه از مردمی بودن دم میزنند. از اینکه استثنا هستند برخود میبالند. همگی ادعا می کند که خداوند آنان را مکلف کرده است تا زمام امور را در دست بگیرند. من خطابه ی قذافی رابا سخنرانی ایت الله خامنه ای یکسان ارزیابی می کنم. سرهنگ قذافی خود را رهبر صحرای آفریقا و جهان عرب می شمارد؛ و آیت الله خامنه ای هم خودرا ولی فقیه و رهبر مسلمانان می انگارد. آنان منتقدین خود را خائن، مزدور، عامل بیگانه و در نهايت همه زشتی های روی زمين را به آنان نسبت مى دهند. از یک سخنرانی 40 دقیقه ای خامنه ای مى توان چندین بار کلمه "دشمن" را استخراج نمود. همین مقدار "دشمن" را می توان در یک سخنرانی رهبر لیبی یافت. در این نبوغ دشمن شناسانه ی آقایان، خودکامگان بسیاری یافت می شود که از این مزیت استثنایی بهره می بردند. از آن جمله صدام حسین، استالین، پولپوت، هیتلر،عیدی امین وحکومت باختگان ماه های اخیر، یعنی زین العابدین بن علی، حسنی مبارک را می توان نام برد.

حسنی مبارک رئيس جمهور مخلوع مصر دريك مكالمه ى تلفنى با رئيس جمهور ايالت متحده آمريكا گفته بود: " من اگر از قدرت کنار بروم هرج ومرج کشور مصر فرا خواهد گرفت" صرفنظر از اینکه آقای اوباما ادعای حسنی مبارک را باور کرده بود یا خیر!!! روندی که پس از سقوط مبارک در مصر در حال گذر است، غیر واقعی بودن ادعایش را به اثبات رساند.

از خوش اقبالی مردمان کشورهای دیکتاتور زده و تحت سلطه متفرعنان خود بزرگ بین، همه گیر شدن ارتباطات سمعی و بصری است. ما درعصری زندگی می کنیم که جویندگان خبر، کاوشگران معلومات با فشار دادن دکمه ای به مراد مطلوب خود می رسند ویافته های خود را به هر کجا که مایلند ارسال نمایند. دنیای متحول امروز را می توان به آینه ای تشبیه کرد که تمام محیط خودرا بدون اندک تمایزی به نمایش می گذارد.

در سونامی بزرگی که از تونس آغازید و طومار حکومت 23 ساله بن علی را در هم پیچید، امواج نیل را طوفانی و فرعون بدون اهرام مصر را از سلطه به زیر کشید و هم اکنون در لیبی جولان می دهد. تلویزیون های ماهواره ای نقش آینه ی فوق الذکر را ایفا می کنند و در نقل خبر بدون هیچ ملاحظه و درنگی شتاب می کنند. در این تحول معلوماتی جدید، کانال عربی الجزیره رتبه اول اطلاع رسانی را به خود اختصاص داده است و طبق آمارهای موجود پربینده ترین کانال خبری جهان عرب است که بعد ازآن کانال العربیه در جایگاه دوم قرار دارد. در شرایط فعلی این دو کانال خبری، انقلاب های مردمی جهان عرب را زیر پوشش خبری خود قرار می دهند و جنبش های مردمی، با بهرمندی از روشن گری و اطلاع رسانی بی درنگ آنها، به سرعت خود می افزایند. حال این نوع خط مشی تا چه وقت ادامه خواهد داشت را آینده گواهی خواهد کرد. اما تا همین لحظه پیامدهای مطلوبی داشته؛ و در نوع خود بی نظیر است.