جنبشی که خرداد 1388 در ایران آغاز شد بازتاب شگرفی در جامعه جهانی و کشورهای پیرامونی بجا گذاشت و نقطه آغازی برای تغییر در نظام های مبتنی بر استبداد و دیکتاتوری است.

کوشش برای تغییر ساختارهای سیاسی آمرانه کنونی الزاما بمعنای گسترش آزادی و دادگری نیست و پارامترهای گوناگون در گسست قطعی از ساختارهای قدیم و سازماندهی نوین و دمکراتیک موثراند. تغییر قدرت سیاسی اگر از پشتوانه فرهنگ و شعور ملی دمکراتیک و نهادهای اجتماعی بی بهره باشند، در محدوده تغییر مهره ها درجا خواهد زد و راهی به تغییرات بنیادی سیاسی اجتماعی نخواهد برد.

آقای اوباما در سخنان اخیر خود در باره تحولات تونس بدرستی گفت: مردم تونس ثابت كردند كه اراده مردم در نهايت از حكم و خواسته يك ديكتاتور قوي تر است. ولی پرسش اینست که قدرت مردم به تنهائی راهی بسوی سعادت و زندگی بهتر را هموار می کند ویا مشروط به آگاهی ملی، دمکراتیک و اجتماعی ست؟

موجی که از ایران برخاست و در قرقیزستان، تونس به برکناری دیکتاتورها منجر شد و مصر را هم اکنون بلرزه درآورده است، گامی برای تقسیم قدرت سیاسی با اقشار فوقانی جامعه می باشد، و تا اعمال دمکراتیک اراده شهروندی، راه طولانی در پیش است.

در مقایسه کلی از لحاظ راهکارهای برکناری دیکتاتوری، قرقیزستان و تونس دو نمونه آموزنده ای هستند که فاقد ضعف های خیزش خرداد 1388 ایران بوده اند. در ایران بدلیل فقدان نیروئی که بتواند منافع، اراده و جسارت مردم را نمایندگی کند، خیزش ملی به شکست انجامید و جناح مغلوب حکومتی که بند نافش به دیکتاتوری و استبداد 31 ساله وصل است، مانع براندازی حکومت شد که مورد قرقیزستان و تونس از این ضعف مبرا بودند.

جامعه ما با توجه به امکانات بالقوه جنبشهای مدرن زنان، دانشجویان و کارگران،از شرایط مطلوب فرهنگی اجتماعی برای سازماندهی نوین قدرت سیاسی و اعمال دمکراتیک اراده ملی برخوردار است.

تجربه 31 ساله حکومت اسلامی در ایران آموزه های بزرگی برای ملت ایران داشته است. بنظر می رسد بخش بزرگی از اقشار جامعه در کشورهای اسلام زده نظیر مصر ، ترکیه و ... علاقمند اند که راه طی شده ایرانیان را تازه آغاز کنند!

صدای پای تغییر در منطقه بخوبی شنیده می شود و بی تردید تحولات منطقه تاثیر زیادی در ایران خواهد گذاشت و طنین شعارهای جنبش خیابانی مصر:

«بن علي تو را صدا مي‌زند، بن‌علي در جده منتظر توست»، «مبارك، هواپيما منتظر توست»، «زين‌العابدين اكنون نوبت كيست»، «مصر مثل تونس است»، «برو بيرون مبارك»، «جمال به پدرت بگو ملت از تو بيزار است».

در ایران بازتاب می یابد و ملت ایران را برای فرستادن سیدعلی نزد بن علی مصمم تر می کند. بنظر می رسد که ملت ایران از تجربه قرقیزستان و تونس آموخته باشد که فردا سکان مبارزات سیاسی خود را بدست هر کسی ندهد و به طیف و پلاتفرمی اعتماد کنند که مرزهای روشن و شفاف با نظام سیاسی دینی و شاهی داشته، و عاری از تردید و تزلزل برای گذر از جمهوری اسلامی باشند!

27.01.2011