چگونگی آینده ی ترا حرکت مثبت و منفی اکنون تو تعیین میکند.
همانطور که وضعیت کنونی ات  نتیجه سیاست گذشته ی توست.
اگر در وضعیت بدی هستی لازم است بدانی که سیاست غلطی داشته ای.
و چاره ای جز تغییردادن خود نداری.
برای تغییر سیاست دیگران ضروریست نخست سیاست خود را دگرگون کنی.
برای همکاری لازم است اعتماد ایجاد کنی و آنرا هم حفظ نمایی.

اپوزیسیون ایران اپوزیسیون متحد دقیقه 90 :

چرا اپوزیسیون نمی تواند علیه رژیم متحد شود؟

اتحاد نیاز  به تئوری و عمل سازمان یابی دارد.  یعنی نیاز به فرهنگ اتحاد دارد. اپوزیسیون ایران فاقد این فرهنگ و توان سازمانی ست. اپوزیسیون ایران اندیویدالیست و فردگراست. و قهرمان گرا و قهرمان پرور. در دایره ی اسطوره سیر میکند- با چنین فرهنگی اتحاد به وجود نمیاید. تاریخ ایران فاقد جبهه ی متحد است. اپوزیسیون ایران تنها در دقایق قیام با همبستگی علیه استبداد عمل کرده و پیش از آنها هرگز اتحاد بدرد بخوری نداشته است. این خصلت جامعه ایران است. خصلت حرکت غیر متحدانه شامل همه گروههای سیاسی و از جمله ملیتی ها هم میشود. چرا که برای کار مشترک نه تنها لازم است برنامه ی  «تئوریک و عملی » مشترکی تنظیم شود بل ضروریست هر جمع و گروهی برنامه فردی و مستقل خود را نسبت به مبارزه مشترک تنظیم کند و موجبات جدایی های مصنوعی و سیاست های ماجراجویانه نشود.

گروه ملیتی که برنامه مستقل اش «جدایی» است نمی تواند با دیگران اتحادی ایجاد کند. حرفهای دیگر اش نیز هیچ اعتمادی ایجاد نمیکند. این تنها یک مثال است و در بین اپوزیسیون مشکلات زیادی مانند آن وجود دارد. این سیاستهای ماجرا جویانه و غیر عملی اعتماد و عمل مشترک را دهه هاست زدوه است.  
راحل رفع چنین مشکلاتی در وهله اول تغییر کیفی تئوری و عمل تشکلات ملیتی ست. که با اثبات درستی سیاست خود در عمل - دیگران را به تغییر سیاست وادارد. در کل سیاستهای تبعیض دیدگان در رابطه با دموکراسی خواهان متقابلا لازم است تغییر یابند. با این اقدامات یخها اندکی آب میشوند. اما چنین قدمهای رهگشای متقابل الزاماً نیاز به «فرهنگ سیاسی دیگر» دارد که کار اپوزیسیون ایران نیست.
 اپوزیسیون ایران اپوزیسیون متحد دقیقه 90 یست.  و شانسی و تصادفی . این است که هرگز نمی تواند سرنوشت نظام و رژیم آینده را خود تعیین کند. و برای همین هم همیشه برایش در تاریخ آلترناتیوسازی کرده اند. و همیشه هم کلاهش پس معرکه مانده است. انقلاب آینده هم از این قاعده مستثنی نیست. 

راه رهایی ایران از مشکلات- پذیرش «برابری حقوقی همگان - اداره امور محلی توسط هر مردم- اجرای دموکراسی و عدالت اجتماعی از راه اداره کشور با قدرت غیر متمرکز است.» در این حالت هم استقلال مردمان ایران تأمین میشود و هم چهار چوبه ایران داوطلبانه حفظ میگردد. 
با زور اگر بر دیگران حاکم شوی دیر یا زود محکوم به انفجار هستی. راه دیگری نداری. شوروی سابق با تمام قدرت و سلاحهای مدرن منفجر شد. و دیگران را هم از چنین سرنوشتی گریزی نیست. اگر میخواهید جامعه منفجر نشود برابری را اجرا کنید. 

در صفحه شطرنج سیاسی ایران غولهای جهانی با دو مهره ی « ناسیونالیسم ایرانی و ملیتی» در برابر «نیروهای دیگر» بازی میکنند و خواهند کرد. توسط دو مهره ی ناسیونالیستی متضاد علیه قدرت گیری دیگر نیروها و مردمان عادی جامعه و تشکلهای صنفی-مدنی سیاسی آنها جهت به روی کار آوردن قدرت دلخواهشان بازی میکنند. و هدفشان هرچه بهتر بهره گیری از «نفت» و دیگر امکانات اقتصادی و موقعیتهای سودمند ایران است. از این نظر دخالت نیروهای خارجی در آینده -در مسایل ایران- حتمی به نظر میرسد. غولهای جهانی ترسان از قدرت گیری چپ و دموکراتهاست که بر تشکلهای مردمی و مدنی جامعه  تکیه دارند. این غولها همانطور که در 57 در مقابل چپ و دموکراتها خمینی سازی نمودند اکنون هم ار حرکات چنین پیداست که برنامه یشان آن است که بر روی «نیروهای ناسیونالیستی» سرمایه گذاری کنند. غولهای جهانی یا از ارتجاع حمایت کرده اند یا ارتجاع را آلترناتیوسازی نموده اند. اینان هر گز از یک نیروی مترقی برای قدرت گیری در هیچ کشور و جامعه ای حمایت و دفاع نکرده اند.

برای شناخت  درست راه مبارزه لازم است از گروههای اجتماعی جامعه و گروههای سیاسی برداشت نزدیک به واقعیت داشته باشیم.و خواست و ایده های آنها را درست تشخص دهیم. با شناخت نسبی آنها میتوان راه حل مسایل را بصورت کلی معین کرد:
- نصف جامعه 80 ملیونی را زنان تشکیل میدهند. مشکل اینها «آزادی ، برابری -رفاه» ست. از سوی دیگر اکثریت جامعه را زحمتکشان یدی و فکری تشکیل میدهند. مشکل اینها هم باز « برابری و رفاه و آزادی»ست. در مسئله« ستم مضاعف ملیتها» که یک مشکل عمومی درکل جامعه ایران است باز مسئله «برابری و رفاه و آزادی» ست.

70 در صد جامعه زیر 30 سال اند. یعنی جوانان. مشکل اینان هم باز در همان فرمول «آزادی، برابری، رفاه» نهفته که جهت پیشرفت و زندگی بهتر به دنبال رهایی هستند.
آزادی با دموکراسی از راه «نظام سیاسی غیر متمرکز» ، تبعیض موجود بین زنان و مذاهب و مسئله ملی با «برابری حقوقی در زمینه های سیاسی-فرهنگی،اقتصادی» ، و رفاه زحمتکشان از راه «اجرای عدالت اجتماعی نسبی» در کل میتواند بطور نسبی حل شود یا در بدترین حالت «موانع رسیدن به آنها می شکند. 

در کل اکثریت مردم جامعه به سوی تحقق خواست های مشترک که شامل حال همه است حرکت میکنند. سمت حرکت جامعه همگرایی جهت رسیدن به اهداف مشترک است. همه این اقشار اجتماعی میدانند مشکلات را نمی توانند به تنهایی حل کنند و نیاز دارند به صورت عمومی تلاش کنند. این واقعیت در بطن جامعه جریان دارد. همه یک قدم بسوی آزادی و برابری و رفاه را متعلق به زندگی خود میدانند.و احساس همبستگی و دوستی و علاقه میکنند. این وضع عینی مردم جامعه است. ولی مشکل مردم عدم ارتباط-عدم تشکل- عدم فضای باز سیاسی ست که خواست و تلاش و دوستی و محبت خود را نسبت بهم آشکار کنند. این پدیده هم با سست شدن اختناق آشکار خواهد شد.

 اپوزیسیون و چشم انداز آیندۀ سیاسی ایران:
 مکانیسم های مناسب جهت استقرار دموکراسی و حقوق بشر:

گروههای سیاسی ایران یا اپوزیسیون را در کل میتوان به این صورت جمعبندی کرد:
: 1-چپ و دموکراتها- 2-سلطنت و مشروطه خواهان و غیره-3- تشکلهای ملیتی-4- بریدگان از حکومت. 
در این میان چپ و دموکراتها تعیین سرنوشت در داخل ایران یعنی برابری حقوقی در داخل ایران یا استقلال در واحدهای فدرال را می پذیرند و با حل مسئله ملی مشکلی ندارند. 
سلطنت و همتایانشان و بریدگان از حکومت عمدتاً به نظام قدرت متمرکز فکر میکنند. اینان توان رفع تبعیض را ندارند. در بهترین حالت تنها در زمینه فرهنگی میتوانند با اصلاحات سطحی کنار بیایند.

از سوی دیگر اداره ایران از راه قدرت غیر متمرکز در فضای سیاسی بیشتر مقبول است تا سیاست متمرکز.
با توجه به گرایش خود جامعه و نیروی عمده در بین گروههای سیاسی -چپ و دموکراتها - و برابری خواهان در مسئله ملی ،  میتوان گفت  نیروی عمد طرفدار راحل غیر متمرکزاند . یعنی نیروی« تمرکز طلب ضعیف» است . و مجبور است به دنبال نیروی عدم تمرکز حرکت کند. که خواسته های عمومی «آزادی،برابری، رفاه» تحقق یابند. 

نیروی «جدایی خواه که در بین تشکلهای ملیتی هست» شانسی ندارد. مگر اینکه مسیر جامعه طبیعی سیر نکند و جنگی از خارج تحمیل شود. و یا چیزهایی از این دست. در این حالت هم در مقابل اکثریت نیروی جامعه و سیاسی قرار خواهند گرفت. اینان اگر میخواهند شکست نخورند مجبور اند استراتژی و تاکتیک تاکنونی خود را به کلی تغییر دهند. برای نمونه به این نوشته ی قلمزن رجوع شود :مبارزۀ برابر حقوقی مسالمت آمیز هم استراتژی هم تاکتیک جنبش آذربایجان. 

در میان این کنش و واکنشها من به تحقق فرمول بالا از راه استراتژی مذکور به حمایت متقابل و دگر دوستی و حفظ صلح و مسالمت شدیداً تأکید میکنم. آزادی و سعادت ما جدا از هم نیست و نمیتواند جدا از هم تحقق یابد. تحقق راه درست همیشه دشوار است. اما راه غلط براحتی جایش را پیدا میکند. همیشه راه آزادی و برابری دشوار بوده است و اکنون نیز چنین است.

با توجه به حرکت طبیعی جامعه  دو نیروی«ناسیونالیسم افراطی فارسی وغیر فارسی» ضعیف اند و در معادلات قدرت گیری نقش قابل توجهی ندارند.حالت دوم ، تلاش آلترناتیوسازی غولهای جهانی برای به روی کار آوردن قدرت متمرکز، از میان ناسیونالیسم فارسی-از حکومت بریدگان و بخشی از نیروهای میانی -تمرکز و غیر تمزکزطلب- است که در این زمینه هم تلاش خواهند کرد. 
اما آنچه عملاً پیش خواهد آمد ترکیب حالتهای اول و دوم است. یعنی با خیزش عمومی در جامعه برای رفع دیکتاتوری کشمکش و رقابت در مورد حکومت جایگزین بین نیروی تمرکز طلب و غیر تمرکز طلب رخ خواهد داد.دراین میان پیروزی به میزان سازمان یابی مردم و سازمانهای سیاسی طرفدار قدرت غیر متمرکز و همکاری متقابل آنها بستگی دارد.این نیرو اگر وضعیت خوبی داشته باشد میتواند قدرت نظام غیر متمرکز-دموکراتیک،سکولار- برابری طلب وعدالت خواه را پیش ببرد. و پیاده کند. 

  اصلاح و رفع تبعیض در جمهوری اسلامی ایران: توَهُم یا واقعیّت؟:

مبارزه برای اصلاحات در جمهوری اسلامی جدا از مبارزه برای سرنگونی آن نیست. برای سرنگونی ، نخست باید با تاکتیک اصلاحات حرکت کرد. ولی حکومت استعداد اصلاح ندارد. به همین علت هم مبارزه به تدریج شدت یافته و رادیکال خواهد شد. حتی با اندکی اصلاح . بویژه در کاهش اختناق. مبارزه ی مسالمت آمیز سیاسی  تا خیزش عمومی و تعیین تکلیف حکومت در خیابانها از راه خواسته های اصلاحی پیش رفته و خواهد رفت. یعنی حرکت خواسته محوری خواهد بود. تکلیف حکومت نه در پای صندوقها بل در سنگرها تعیین خواهد شد. قاعده چنین است ولی حالتهای استثنایی را  هم نباید از نظر دور داشت. همه چیز بستگی به حرکت حکومت و از طرف دیگر قدرت یابی مردم دارد.

  ضرورتِ اتحاد و همگرائی نیروهای دموکراتیک:
برای جلب حمایت متقابل- همبستگی - با نیروهای دموکراتیک کل جامعه ، و اعتماد سازی ، جنبش های برابری حقوقی لازم است پسته ناسیونالیستی و جدایی خواهی خود را دور بریزند.  در غیر اینصورت متقابلاً  مثل همیشه ایزوله خواهند ماند. و خواست حکومت هم همین است. کار حکومت بازی با ناسیونالیسم و جدایی خواهی ست. با مقولات استعمار و مستعمره و ملت حاکم و محکوم و شعارهای رایج در این رابطه و غیره نمی توان سیاست درستی اتخاذ کرد. این ادبیات ضرورت دارد بکنار گذاشته شود. با ادبیات دشمنی و کینه و نفرت و تحقیر و خود بزرگنمایی علیه یکدیگر نمیتوان مشترکاً ضد دیکتاتوری حاکم همبستگی ایجاد کرد.

 نظام سیاسی آیندۀ ایران:

 بر اساس آینده نگری تحلیلی، آنچه به احتمال زیاد میتواند تحقق یابد -درحالت سیر معمولی رخداده ها، و نه با ورود رخداده های استثنایی- قدرت آینده در ایران بعد از انقلاب دموکراتیک، ترکیبی از حالت «تمرکز و غیر تمرکز» خواهد بود. اگر غولهای جهانی قدرت متمرکزی را نتوانند آلترناتیو سازی کنند. و نتوانند جامعه ایران را دچار جنگ داخلی کنند-اینجا هم شانسی برای نیروی «جدایی خواه» نخواهد بود. بنا براین حرکت فدرالیستی به موفقیت و واقعیتها نزدیک تر است تا حرکت گروه کوچک جدایی خواه. در عین حال ناسیونالیسم فارسی افراطی  نیز توان راه بردن برنامه های خود را نخواهد داشت. شکست دوناسیونالیسم افراطی فارسی و غیر فارسی حتمی به نظر میرسد. اما همه اینها بستگی به چگونگی سیاستهای نیروها و تلاش و سازماندهی آنها دارد.

  -------------