در دوران کوتاه انتقال قدرت از رژیم ستم شاهی به استبداد پیشاقرون وسطائی اسلامی، ملت ایران تنها یکسال مزه شیرین آزادی را چشید.

در فردای انقلاب ارتجاع اسلامی حمله به اهداف شریف و آزادیخواهانه مردم را در دستور کار قرار داد و سامانه های فاشیستی دستگاه روحانیت و آیت الله ها هجوم به میزهای کتاب را آغاز کردند و جنبش کتابسوزان و قلع و قم دگراندیشان را توسط اراذل و اوباش و دزدان و چاقوکشان و قداره بندانی که در دسته های کوچک سازمان داده بودند پیش می بردند.

تا آستانه درگیری ها و کشتار های سال 1360 ، دانشگاه ها، مدارس و بساط های کتاب در مراکز اصلی شهرها، به سنگرهای دفاع از آزادی و دگراندیشی تبدیل شده بودند و مدافعان حکومت اسلامی در جبهه واحد به سانسور، سرکوب و قتل و عام دگراندیشان پرداختند.

30 سال ست که طیف مدافعان حکومت اسلامی در اتحادی ننگین جنبش آگاهی، نواندیشی و دگراندیشی را زیر تیغ سانسور قرار داده اند و اکنون دامنه سانسور 31 ساله حکومت اسلامی گریبان آیت الله های بنیانگزار نظام را هم گرفته است.

سایت های اینترنتی آیت الله بیات زنجانی و آیت الله "یوسف صانعی"، چون صدها سایت دیگر توسط جناح غالب حکومتی مسدود شده اند.

کسانی که تا دیروز در جبهه سانسورچیان بودند، امروز خودشان زیر تیغ سانسور قرار گرفته اند و راه ارتباط آنها با "مقلدان شان" سد شده است.

مبارزه علیه سانسور و دفاع از آزادی های بی قید و شرط سیاسی پیش شرط نهادینه سازی دمکراسی در جامعه ایران است.

در حکومت دینی حتی نمی توان آزادی برای آیت الله ها را هم تضمین کرد. آتش سانسور و سرکوب حکومت دینی تنها چشمان ملت را نمی سوزاند، بلکه شعله های این آتش به تیرک خیمه نظام هم نزدیک می شود.

پیگیرترین مدافعان آزادی های همه جانبه بیان و اندیشه در جامعه، آزادیخواهان دمکرات و لائیک هستند که حتی از آزادی بیان دشمنان خرافه اندیش شان هم دفاع خواهند کرد و احترام و عزت آنها را بعنوان شهروند جامعه محفوظ می دارند.

همه شواهد سیاسی حکایت از این دارند که تاریخ مصرف کالای بنجل جمهوری اسلامی به پایان رسیده است و شرایط برای آغازی نو و عزیمت به زیر سقفی ملی دمکراتیک و پایبند به آزادی، دمکراسی و لائیسیته فرا رسیده است.