حرکتی که اسلامگرایان آغاز کرده‌اند، با اتکاء به علائق دینی ترک ها و عقب ماندگی فرهنگی شان، اکثریت شهروندان ترک تبار را به پای صندوق های رای، و پاسخ آری به سیاست های اسلامگرایان کشاندند.

نتایج انتخاباتی که رجب طیب اردوغان نخست وزیر ترکیه سازمان داد، برگ مجوزی برای تغییر ریل دولت از ناسیونالیسم بر اسلامگرائی است.

بنظر می رسد که مرحله آغازین اسلامیزاسیون جامعه با حمله به ناسیونالیست ها و پان ترک های سکولار آغاز شده است و این حرکت اردوغان، سخنان خمینی در پاریس را بیاد می آورد که وانمود می کرد با برکناری شاه به قم خواهد رفت و سیاست را به سیاست مداران واگذار می کند.

خبر پرداخت 27 میلیون دلاری احمدی نژاد از حلقوم ملت ایران به اسلامگرایان ترکیه و مسکوت گذاشتن سرنوشت محموله ای بالغ بر 18.5 میلیارد دلار در دسامبر 2008 و ... نشان از هزینه های بزرگ جمهوری اسلامی برای برپائی حکومت اسلامی در ترکیه دارد.مبلغ هنگفت 7.5 میلیارد دلار پول نقد در ساک‌های دستی‌ و 20 تن شمش طلای ایران، بودجه ای کافی برای رشوه دهی و تبلیغات اسلامگرایان بود تا بتوانند رای مردم را کسب کنند.

پان اسلامیست های ایران برای گسترش اسلام نتنها برای کمک های مالی از کیسه مردم ایران ابائی ندارند، بلکه پتانسیل انجام هر کار غیر اخلاقی را هم دارند و در پایان هم با بهانه مصلحت اسلام آنرا تطهیر می کنند.

لائیسیته بعنوان عنصری از روند تعمیق آزادیخواهی، دمکراسی و مردم سالاری در جامعه؛ اگر با شعور فرهنگی، سیاسی و اجتماعی شهروندان تلفیق نگردد و تنها بر پایه ناسیونالیسم نظامیان استوار باشد، با وزش نسیم اسلامگرائی کنار زده خواهد شد و پان اسلامیسم ، سکوهای ناسیونالیسم و پان ترکیسم را اشغال خواهد کرد.

ترکیه امروز با مشکلات و موانع بزرگی مواجه است که بزرگترین آن موضوع پایان دهی به اشغال کردستان و برسمیت شناختن ملت و سرزمین کردستان است. کردستان یکپارچه انتخابات را تحریم کرد و به اسلامگرایان ترک، ناسیونالیسم ترک و پان ترک ها نه گفته است و این نیرو نمی تواند در معادلات سیاسی آتی بی تاثیر باشد!

سیاست های حکومت های پیشین ترکیه در برابر جنبش ملی کرد به بن بست رسیده اند، اینبار اسلامگرایان اند که باید تکلیف شان را روشن کنند.

عیار دمکراسی در کشورهای ایران، ترکیه،عراق و سوریه، با سیاست آنها نسبت به ملت تاریخی کرد و حقوق آنها سنجیده می شود و پاگیری حکومت اسلامی دوم در جوار حکومت اسلامی ایران، با توجه به عقب ماندگی شدید فرهنگی در ترکیه، برای سرنوشت دمکراسی در منطقه نا‌خوشایند ا‌ست!