جمهوری اسلامی بخاطر گوهر ناسازگارش با الزامات سیاسی، فرهنگی، اجتماعی جهان معاصر، از مدار سیاست ملی، منطقه ای و جهانی کنار رانده شده و چون تابوتی بر سر دستان مافیای ولی فقیه و دستگاه اطلاعاتی امنیتی رژیم، راه گورستان را طی می کند.

سرچشمه قدرت اصلی جنبش پان اسلامیستی در ایران، نیروهای غیرمولد، حاشیه ای و لمپن جامعه بودند که حکومت از آنها بعنوان چماقی برای سرکوب جنبش و درهم شکستن مقاومت مردم استفاده کرده است.

در گذر زمان و گسترش آگاهی های اجتماعی، سیاسی، دمکراتیک و فرهنگی در جامعه، یخ های توهمات حامیان رژیم هم ذوب شده و بتدریج لشکریان اسلام سیاسی که نهادهای فاشیسم دینی را ایجاد کرده بودند، دور و بر ولی فقیه و گردانندگان رژیم را خلوت کردند، تا آنجا که حکومت کاملن منزوی گردیده و توان خود را در تحمیق توده ها و استفاده ابزارگونه از لایه های عقب مانده جامعه را از دست داده و به سرنیزه دسته جات سازمانیافته فاشیستی نهادهائی چون سپاه و بسیج برای سرکوب ملت، پناه برده است.

دامنه موج ریزش نیروهای حکومتی، مدت هاست که در اقشار و لایه های اجتماعی حامی حکومت بپایان رسیده و ریزش نیروها در کانون قدرت و مرکز ثقل حکومت آغاز شده است که انتخابات فرمایشی سال گذشته و درگیری های جناح های حکومتی بخوبی انشقاق اجتناب ناپذیر در راس حکومت را بنمایش گذاشت.

شقه شقه شدن پان اسلامیست ها به جناح های مختلف و صف آرائی در برابر یکدیگر، بیش از هر چیز بیانگر گزینه های سیاسی برای خروج حکومت اسلامی از بن بست ها، درماندگی ها و بحران ساختاری لاعلاج نظامی است که در همه زمینه های سیاسی، اجتماعی،اقتصادی، فرهنگی و اخلاقی سقوط کرده و در تباهی و فساد غوطه ور شده است.

در چنین شرایطی که چشم اندازی برای رهائی حکومت از بحران ساختاری سیاسی – ایدئولوژیک وجود ندارد، بخشی از دست اندرکاران حکومتی کوشش خواهند کرد تا از فرصت استفاده کرده و خود را از منجلاب حکومت اسلامی بیرون کشیده و راهشان را از جنایتکاران جدا کنند.

خبر استعفای کنسول حکومت اسلامی در نروژ ،کناره گیری یک دیپلمات در فنلاند و فرار نیروها از سپاه و بسیج، نشانگر سرایت ویروس ریزش نیروهای بدنه حکومت، به بعضی از گردانندگان رژیم و تشدید روند فروپاشی نظام آبروباخته جمهوری اسلامی از درون است.