نامه سرگشاده یک روزنامه نگار و فعال حقوق بشر پناهجو در ترکیه خطاب به هموطنان کرد

خبر دردناک و جانگداز شهادت معلم بزرگ فرزد کمانگر ،مسئولیت بزرگی بردوشم گذاشت.از همان ساعات اولیه شنیدن خبر،در19اردیبهشت،درحالیکه خاطره اخبار مشابه در سالهای گذشته نظیر شهادت اکبر محمدی،ولی ا..فیض مهدوی،امیر ساران... مسئولیتم در انتشار ابعاد جنایات توسط رسانه های خارجی را تداعی می کرد،مرا با موجی از مراجعات رسانه های فارسی زبان روبرو ساخت که تا آن زمان،بصورت بسیار نا عادلانه ازارائه اخبار مربوط به فعالان سیاسی و اجماعی کردستان چشم پوشی می کردند،نمی دانستم چگونه درعین اندوه و بغض،فریاد کردستانیان باشم،بویژه اینکه این بار خودم را درغربتی درد آلود گرفتار می دیدم.یکماه بود که مجبور به ترک میهن شده ودرآنکارا بسر می بردم و به توصیه یاران از مصاحبه و افشاء محل اقامتم خودداری می کردم،اما هیچ چیزنتوانست مانع انجام وظیفه ای شود که حتی درخاک میهن و در زیر حجم شوم استبداد از آن شانه خالی نکرده بودم.اکنون چگونه می توانستم حق فرزاد را از او دریغ کنم و به بهانه جان و امنیت خود به او که جانش راسخاوتمندانه تقدیم آزادی و سرفرازی هر چه بیشتر کردستان و ایران کرد،بدهکار بمانم؟ همان شب نحس ،صدای نازنین فرزاد کمانگر راکه بعداز تایید حکم ،با من اززندان مصاحبه کرده بود رابه روی آنتن بردم و از طریق تمام رسانه های فارسی زبان خارج کشور،زبان اندوه هموطنان کردم شدم و این شعر را به عنوان مقدمه، در تمامی گزارشات عنوان کردم

هر شب به زیر می کشندستاره ای وباز

این آسمان غمزده غرق ستاره هاست

بعد از انعکاس وسیع مصاحبه هایی که به صدای فرزاد متبرک بود و اینکه اقامت من در آنکارا علنی گردید،استبداد غالب و مغلوب اعم از شووینیست ها وفاشیست های حرفه ای و سر سپردگان جمهوری جهل و جنون خمینی عملیات فیزیکی و رورانی خود را در انتقام از من ساماندهی کردند.ابتدا با تهدیدات تلفنی از داخل خاک ترکیه آغاز شد،سپس به خانواده بی دفاع من از برادر زاده ام گرفته تا خواهران و برادرانم در ایران یورش بردند،بگونه ای که علنا از آنها خواستند مرا وادار به بازگشت به ایران نمایند و سر انجام در دو نوبت در آنکارا مورد ضرب وشتم قرار گرفتم.تهدیدات و فضای ارعاب همچنان ادامه داشت،علیرغم اینکه مقامات مسئول در نهاد کمیساریای عالی پناهندگان و پلیس ترکیه را در جریان اتفاقات گذاشتم،اما فشار ها ادامه داشت و تنها دلخوشی ام آقای رضا معینی بود که از طرف گزرشگران بدون مرز ،وضعیت درد ناک مرا به مقامات ترکیه وکمیساریای عالی پناهندگان متذکر می شدند،که بی گمان فراموش نخواهم کرد،اما اجازه دهید شرح بسیاری از درد هایم را به زمان دیگری واگذار کنم و به هم دیاران غیرتمندفرزاد کمانگر که به حق باید الفبای مبارزه و دموکراسی را از آنان آموخت اشاره کنم که تنها کسانی بودند که وارد عمل شدند و عملا مرا از وضعیت یک طمعه بلا دفاع برای جموری اسلامی نجات داده و امنیت جانی و روانی ام را بویژه در شرایطی که بشدت از بیماریهای تیروئید،قلب و دیابت رنج میبردم را تامین کنند.کردهای ایرانی ساکن ترکیه به کمک دوستان کردشان در ترکیه به محض اطلاع ازوضعیت من ،تمام شرایط عادی را برای من فراهم و مرا از خطر حکومت جهل ولایت فقیهی رهانیدند.هموطنان کردم،(که فقط حاضرم مشخصات این بزرگمردان را در اختیار سازمانهای مطمئن حقوق بشری قراردهم) عملا از 30 اردیبهشت 89 شمسی محل امنی را برای من مهیا و مراقبتهای دلسوزانه پزشکی و دارویی آنان مرا تا به امروز زنده نگهداشت.هر شب که سر به بالین می گذارم به یاد فرزاد ها و پرینسیپ وشرف ملت کرد،آرزو می کنم روزی بتوانم دستان پینه بسته مادران کرد را ببوسم،به جهت تعلیم وتربیت این جوانان که به تمام معنا شعر مبارزه برای آزادی را برایشان خوانده اندو برای تحقق آرمانهای این ملت ستمدیده ،حتی اگر شده جانم را فدا کنم

به امید رهایی ملت کرد از دست دژخیمان زمان و تلالوء آفتاب ازادی و تابش

آن بر کو ههای کردستان

امیر حسین موحدی

28/08/2010

آنکارا