بخش پایانی

پس اینک، برای رسیدن به پرسش و پاسخ چرائی و چگونگی سیاست ورزی مستقل، چند محور، خودمختار، کلان، اجتماعی و تشکیل و تقویت ستون های نداشته و یا سست طبقاتی، آیا: وجود همین خودکامگان شاهی و ولائی و زدودن هرچه زودتر بهانه های تکراری آنها از نهاد بی بنیاد کشورِ آسیب پذیر راه و چاره آغاز و پایانی ما نیست؟ آیا پژواک چنین راهکار درستی بازتاب گسترده ای در درون هستی خفته و سرکوب شده همگانی ندارد؟ و همچنین سمتگیری، رُل گذر و امکان فراروئی به ساختار مدرن جامعه سیاسی چند قطبی ـ حزبی را در فردا آسان تر نخواهد ساخت؟ آیا: خود سبک کار، ابزار پیشبرد اراده ی جمعی و فرهنگ پلورالیزم سیاسی نیز در این "میانه ی بیداد" یک هموند پایه و ضروری برای دگرگونی گریز ناپذیر فردای "حکمرانی رنگین و طبقاتی" بسیار شایسته و بایسته تحکم اقتصاد سیاسی نیست؟ البته که هست! چرا که با هر نگاهی به سوژه شود رفتن، پیدایش و رویش این زمینه ها در متن زندگی جاری می تواند به نشو و نمای هدف بزرگ، رشد اجتماعی، اراده ی پویای کارگری ـ توده ای و توان یکدست و چاره ساز طبقه پراکنده و سرآخر به همه ی و هر یک از آمال برابریخواهانه ما کمک شایان کند؛ به سود سیاست پائینی ها و به ویژه خواسته های مردم کار و زحمت و تبعیض زده به پیش رود؛ و علیه اراده گرائی های تاکنونی شاه و شیخ و سرمایه کمپرادور و گردنکشی های بی لگام آنان به کار رود؛ و بر تقسیم سهم قدرت نگهبانی و نظارت کند؛ و به چشم انداز فردای مردمی "دست دخالتگر و سرراست" داشته باشد.

آیا در نبود حق برابر زندگی و بی بهرگی سیاسی در کسب سهم تعین سرنوشت خویش، هنوز هم دانش تاریخی ما چندان پخته نیست، تا در میان بی حقوقان و سرکوب شدگان به فرهنگ گروهی، تک مداری و خودخواهی پایان دهد و پاسخ درست فرامصلتی را برای فردای اکثریت بیابد؟ آیا فروریختن کل اراده ولائی، این دستگاه پلید و ویرانگر که دشمن اصلی کنار نهاده شدن دخالتگری مدنی ماست؛ به خودی خود یک پاسخ پایه و یک نیاز ریشه ای برای رهائی از استبداد کنونی و آتی نیست؟ چرا، هست. در این سیستم و یا هر ساختار ایدئولوژیک، عقیدتی، اصلاحی، نئولیبرالی و یا مشروطه پادشاهی به هر حال در تمامیتگرائی بالقوه، پوشیده و یکسویه آنها، تمایزات، تعارضات و تناقضاتی وجود دارد که هیچگاه نه جامعه رنگین آرامش می یابد و نه ساختار اقتصادی و سیاسی کشور. پس نه سرمایه دار امنیت مالی و جانی دارد و نه کارمزدان بی کار و بی نان. (پس همه طبقات و لایه ها برای حفظ منافع خود به ظرفی مستقل و اهرم و توافقاتی مشترک جهت ایجاد نظامی دمکراتیک نیازمند هستند.) بنا بر این و ناگزیر برای ایجاد آن می بایست مستقل و طبقاتی و بر همین کانون درخور و پایه با هم و بر علیه این استبداد مذهبی و یا هر... بجنگیم. زیرا: در این پراکندگی و شکنندگی موجود هیچ جریانی، هرچند مقتدر به تنهائی برای کنار نهادن کل دستگاه و ستاد جنایات رژیم بسنده نیست. مسلما هیچگاه (میدان مبارزه و منافع متضاد طبقاتی در طول تاریخ اینگونه الزام کارزار نه سازش طبقاتی، بلکه سازش مبارزه مشترک و همگانی را توامان و همزمان در کنار هم ایجاب، الزام و حیاتی نکرده است.) کمتر کشوری چنین پدیده ای مرموز ولائی را در گستره ملیت ها و فرهنگ های رنگین خود راه داد و ریشه داونیده است که ما داده ایم! آنهم فرقه مخوفی که پیوسته از بالائی های غیرخودی تا پائینی ها را با نام خدا زیر تیغ قهر کور خود قرار داه است. بدین خاطر به جرأت می توان گفت"کمتر جامعه ای در گستره گیتی از شدت این فساد تا این اندازه علیه تکصدائی و دیکتاتوری به پختگی، فراروئیدگی و آمادگی شورش و گذر همگانی از کل استبداد آن رسیده است.

در یکچنین رویاروئی قطعی و آتی، کفه ترازوی سگنین نبرد و توزین سیاسی متناسب با کمیت ها، تجمع مستقل ملیِ ملیت های همدرد و ضرورتا با کیفیت طبقاتی ست که شامل وزن عینی و ذهنی اکثریتِ منافع کارگران یدی و کارمزدان فکری می باشد؛ رنگارنگی همه خواسته های فرهنگی، زبانی کشور امری طبیعی و واقعی ست و هیچگاه نباید مایه دوری و تضاد نیروهای کارمزد از همدیگر شود. بلکه با مبارزه مشترک و طبقاتی دریافت خواسته در هر سوی ایران که باشد بی گمان اهرمی بُرا و قویتر می یابد. اصولا همه مطالبات حقوق دمراتیک ملیت ها، به اضافه علایق و سلایق فردی و شهروندی چه در همان مناطق قومی، ملی، استانی و یا در سطح کشوری حتما و الزاما تشابهات مشترکی دارند که راهکار سراسری می تواند بهتر به آنها پرداخته و موفقتر خواسته ها را به هر رژیمی تحمیل کند و حتی سازش ناپذیرانه اهداف کوتاه، دراز مدت و مستقلانه هر ملتی را با پشتوانه ی کشوری به حاکمیت تحمیل و همزمان و به مرور پایه های قدرت سیاسی فرهنگی مشخص خود را پایه گذاری کند. از سوی دیگر فضای باز فرهنگی و سیاسی می تواند ضرورت ایده طبقاتی همبستگی را در اعماق اندیشه و عمل نیروهای کار، تهیدستان و لایه های میانی آموزش داد و راه برد و توسط سازمان های خود مدیریتی، حق عقیده و وجدان آزاد فرهنگی، صنفی و حقوقی را آسان تر تثبیت کند و با قدرت قانون را در برابر قلل سیاسی نهادینه ساخته و به عنوان یک قطب سیاسی و مقتدر موقیعیت اش را در سطح کشور بالا کشانده و به اعمال اراده مدیریت واقعی و طبقاتی نزدیکتر شود.

الزام اتحاد عمل و تشکل مستقل طبقاتی جزو امور مبرم، حیاتی و شرط موفقیت و تنها امکان راه کسب مسالمتجویانه حق تعین سرنوشت ملیت های ما در یک کشور است که این حقوق معوقه دیری در زنجیر رژیم های شاهی و ولائی، سرمایه داری وابسته داخلی به امپریالیسم جهانی همچنان اسیر بوده و هست؛ که با همبستگی سراسری هیچگاه مردم کار مزد و زحمتکش ملیت ها آسیب پذیر نخواهند ماند و "میزان گستردگی صفوف و توانائی ما مساویست با پراکندگی، ناتوانی و نابودی رژیم" و تنها در این حالت و در اولین فرصت مناسب است که می توانیم در قالب یک نیروی بلامنازع در تأسیس دولت مردمی و فدرال شریک شویم و از همان روز کسب فدرت توافقات نظری، عملی و ملیِ را، بی ترس از مرگ، زندان و آسوده خاطر از تور پلیس و ترور امنیتی، با قدرت سازمانی خود پیاده کرده و سازش ناپذیر علیه شونیسم بایستیم و به عنوان یکی از قطب های قدرت بزرگ اجتماعی راه رهائی خود و همگانی را بدینوسیله در پیش گرفته و با هم علیه قلدری ها و سوء استفاده های مذهبی و شاهی روشنگری و افشاگری کنیم و به سوی آینده بهتر و دنیائی انسانی تر راه بپیمائیم. و در پی تدارک دیپلماسی دوستی و همبستگی با نیروهای هموند، همراه و همدرد کار در داخل، منطقه و جهان همراه هم شده و اتحاد طبقاتی کارگران را هر چه بیشتر و محکمتر سازمان دهیم و در کنار هم و برای یکدیگر دژ سترگ فردای آزاد و برابر را بدون هرگونه برتری مهیا و ایجاد کرده و استوارتر و پایدارتر روزی نچندان دور حکومت کارگری و انسانی نوع بشر را در کشور خود برپا کنیم.

اما، با این محاصره جنایتکارانه اقتصادی آمریکا و غرب، تورم، بیکاری، گرانی، نارسائی های کمرشکن توده ای و ماجراجوئی ها و خشونت سیستماتیک رژیم از هر حرکت کوچک حقوقی و خواست مستقل کارگری! با این پراکندگی های ایدئولوژیک میان نیروهای مترقی، چپ و کمونیستی! با این تعارضات، تبعیضات، تعصبات مذهبی و دشمنی افکن! با این رشد بیمارگونه تعلقات خشک قومی، برتری جوئی های کور ناسیونالیستی و شبکوری شونیستی! و همزمان تشویق و پشتیبانی تبلیغاتی، مالی و رسانه ای دول امپریالیست غرب از طیف های راستِ وابسته، نئولیبرال و از جمله دادن فرصت و یافتن جسارت بی شرمانه ی سلطنتی ها در تجمع به اصطلاح شورای ملی رضا پهلوی! آیا ساختن فردای آزاد و مردمی با این نبود و یا کمترین زمینه ها، تشکل ها و سازمان های مقاومت کارگری ـ شهروندی به راستی کار آسانی هست؟ نه، نیست! پس ما چپ ها ناچاریم و می باید هرچه بیشتر به راه ایجاد ارگان های پایدار شهروندی و تشکلات مستقل کارگری همچون سندیکاها، اتحادیه ها، مجامع تبلیغ و ترویج حقوق پایه ای کارمزدان و در راستای تربیت فرهنگ کارگری تلاش کنیم؛ و پیش پایه هائی مورد نیاز آن را فراهم بسازیم. اما با این چپ چند دسته، جریان های متوهم به غرب و نیروهای اپوزیسیون سرنگونی خواه جدا از هم چگونه می توانیم چاره یاب مشکل خود و تغییر امروز باشیم و به امکان سازماندهی اراده ی طبقاتی فردا نزدیکتر شویم؟

ما در برابر ائتلاف نیروهای راست باید به اراده ی مستقل طبقاتی متکی و با نام چپ با هم توافق سیاسی کرده و به اهرم قدرت خود برای تشویق اراده ی کارگری ـ توده ای دست بیابیم؛ و توامان با پذیرش مبارزه مشترک، همگانی، جاری و ضداستبدادی وارد همکاری های مشروط شویم و به طور منطقی نیز در حال حاضر هیچ راهی جز همیاری مصلحتی و موقت با هم  جهت ایجاد آلترناتیو چند قطبی و به تبع آن امکان سازماندهی اراده ی کارگری ـ مردمی در یک ظرف جمهوری فدرال و دمکراتیک نداریم. با پیدائی و گسترش همین ظروف توافقاتی ست که روزی شاید نچندان دور و البته با رشد کمی و کیفی تشکلات طبقاتی، بتوان به شوراهای انقلابی و به اراده های مستقل سیاست کارگری رسید و ای بسا سرانجام به دولت کارگری و یک تحول تاریخی دست یافت و فردا را به آن سمت مطلوب انسانی بینجاماند؛ اما ما با این امکان فاصله زیادی داریم. این اهرم و ابزارها همان نارسائی های نداشته ای هستند که هرکدام از آنها در ابعاد کلان و سراسری حتما می توانست لااقل دستآورد های بر بادرفته ی جنبش مشروطه خواهی، مبارزات ملی نفت مصدق، یا انقلاب 22 بهمن و یا همین جنبش 88 رنگین را به سادگی حفظ و تعمیق کند. پس اگر کارگران و مردمان فرودست دیروزین و امروزین ما در یک حکومت غیر متمرکز و چند محور فرصت آزاد حق تشکل، آموزش های صنفی و حقوق شهروندی را طبق قانون و در فواصل همین شبیخون های جنایت بار گذشته می یافتند! مسلما در آنصورت نه رضا خانی پیدا می شد و نه در پی استبداد پدر و پسر پهلوی، خمینی چی های ریاکار می آمدند و این دوران سیاه و مصائب بی شمار خونین شان نیز متصور می شدند!

پس سنت خودمحور شیخی و شاهی و دعاوی بیمار سیاسی ـ فرقه ای آنها در کل به طور میانگین بیش از یکصد سال از امروز جهان گلوبال، دمکرات و مخصوصا از نظم نرمشگرای بورژوادمکراتیک بیگانه مانده و در جا زده است. ناگزیر فضای بسته، شکننده و خفقانی موجود درخور هر چه زودتر یک دگرگونی ساختار پایه، یک فرجام زمینی و ماهوی و یا یک فرهنگ سیاسی فراگروهی، سکولار و لزوما بر خواسته از آمال رنگین، ملی، مردمی و سراسری ما می تواند باشد. اهرم نیرومندی که در فواصل خودکامگی شاهان و شیخان و دست راستیان کاسه لیس سرمایه، عنصر پیوسته گم شده ای بوده است و در بازار گردنکشی های دیروز و امروز، این "فقدان دمکراسی پایه و فراگیر" به تنهائی منشأ خلاء تشکیل تشکلات، نبود احزاب با ثبات طبقاتی، چند محوری، شهروندی، جنسیتی، محیط زیست و زیست محیطی، جی ان او های دمکراتیک و... بوده و هست. امر اساسی ای که در خلافتگاه بی پیر خمینی خامنه ای و پهلوی ها هرگز پذیرفته نشده، و با پراکندگی اپوزیسیون مردمی، مترقی و چپ مسلما همچنان باقی خواهد ماند. و به تبع آن، یافتن راه حل های درد و درمان مشترک نیز ساده نخواهد بود. و این ناتوانی درک منافع جمعی منتهی بر خودخواهی های حقیر فردی و گروهی شده و با بقای سنت تکروی کنونی، اراده گرائیِ قهرمانان، رهائی بخشان و نمایندگان خدا پایان ندارد و بسان اختاپوس در آینده بر منافع مردمی چیره گشته و پیشی خواهد گرفت.

 ناگزیر، باید پذیرفت که این دره ی ژرف همبستگی و بیگانگی مردمی وجود داشته و دارد و در قرن گذشته توانسته تکصدائی هارِ سیاسی را تقویت کند و به همراه اهرم سرمایه نفتی، رانتی و سرمایه داری تجاری و کمپرادور هر دو رژیم ارتش های مستقل و سرکوبگر خود را تاسیس کرده و به خدمت گیرد و در پیوند با اقتصاد انگل جهانی و به سود رژیم های ضدمردمی در ایران، منطقه و جهان هر دو دهه ها تحکیم سیاسی ـ نظامی شود. باید در خاطر داشت که این دو ساختار شاهی و شیخی تکرو در گذشته ی نچندان دور با هم همکار و یار بوده اند که اینک ولایت فقیه مطلق به تنهائی حاکم کشور است و حقوق بشر و خواست مسلم شهروندی را کوردلانه تر از شاه بر نمی تابد و همچنان سیاست اراده گرائی پادشاه در انقلاب 57  با ماله کشی مذهبی در بالا از شاه به خلافت شیخ دست بدست شد و دریغا که هنوز استوار مانده است. بنابرین ما و مردم تحولی ذهنی کافی نداشته ایم که چنان رفت و هست! توان، تفاهم، تقبل و تحمل تفکر رنگین اجتماعی در میان همه ی جریان های سیاسی در بسیاری از حوزه های نظری و عملی تا حدود زیادی هنوز سست، ناپایدار و عمدتا خودمحور مانده و تغییر جدی نکرده و یا آماده دگرگونی متناسب با زمانه ی مدرن و متحول را در خود نیافته است. زیرا روند خودکامگی و تکصدائی تأثیر ویرانگر خود را بر اراده جمعی، همبستگی های انسانی، مذهبی، ملی، ملیتی، زبانی، فرهنگی، جنسیتی، صنفی و طبقاتی عمیقا گذارده و همدردی و اتحاد مشترک مردمی ما کار را زیر پا گرفته است و عملا هم ساختار های شاهی و شیخی نیز همه آمال مترقی ما را بدون نگرانی برنتابیده و سرکوب کرده اند. ناگزیر خودخواهی، پراکندگی، ناتوانی انطباق در ما و هویت همگانی ریشه های ژرفی دوانده و قطعا مادر این همه تبعیض ها و نارسائی ها و نافرجامی ها و ستمکشی های تاریخی نیز گشته است.

به باور من هیچ جریانی پیشتر و بیشتر از توده های میلیونی کار و زحمت از تعدد قطب های مستقل طبقاتی، از تعدیل قدرت سیاسی، از وجود آزادی های بی قید و شرط اجتماعی، از حق تحزب ها، تشکل ها و تعیین های مختلف سرنوشت ساز ملی ـ مردمی و از گستردگی ذوق و سلیقه های فرهنگ ِرنگین همگائی بهره نمی برد. امر مهمی که باید با گشاده روئی انقلابی و با دلگرمی به توان کارگری ـ توده ای در دستور کار روشنگری، افشاگری و سازمانگری همه مدعیان آزادی و برابری بیش از گذشته ها قرار گیرد؛ و پذیرش حقوق کوچک و کلانِ رنگین اجتماعی می باید به ایجاب آگاهانه آنها از درون جریان های متعهد، مردمی، کارگری، چپ و کمونیستی بیش از هر جریان راستگرا آغاز شود تا زودتر به رهائی همگانی و نوع بشری آن بینجامد.

 پیشبرد برنامه های سازمانی و حزبی هر یک از جریان های دمکرات، مترقی، چپ و کمونیست لزوما می بایست رسیدن به اهداف خود را تنها با فراهم ساختن و گستراندن آزادی های نامحدود دمکراتیک تدوین و تضمین کند و به خواسته های رنگین فرهنگی و اجتماعی بسیار بیشتر و فراتر از دمکراسی بورژوانی پاسخ دهد؛ و برای احیای آنها همگام و همساز شود. تا در فرآیند رویاروئی قطعی فردا بتواند با شفافیت بر علیه ریاکاری رفرمیست مذهبی، ترفند مشروطه و دهان پرکن پادشاهی و سرسپردگی نئولیبرالی یکسویه و وابسته به امپریالیست ها مقابله کند. و با تکیه به توان شگرف توده ای و دمکراسی فراخ بالِ، منادی توامان"نان و آزادی" باشد و کار و راه فراروئی به سوی زندگی بهتر و دنیائی سالم و بازتر را آغاز کند. و به یاری کارگران و مردمان تهی دست و نوعدوستان مترقی از روی ساختار مسدود تکقطبی ـ تکصدائی و ضدمردمی به سوی جامعه کثرتگرا، آزاد، برابر، چند صدائی و چندقطبی هرچه زودتر و کم هزینه تر گذر کند. و "حق حیات همگانی را به سان حفظ حقوق و منافع طبقاتی کارگران و مزدبگیران" را یکسان جزو "فرهنگ مسلم و زیربنائی تاریخی خود" قرار دهد. تا مگر"اراده گرائی فردی، گروهی و جاهطلبی های طیف راست و یا هر جریان غیرمردمی در ذهن و عمل توسط نیروهای کارگری و توده ای کنترل واقعی شوند و یا طیف رنگین راست با این الگوهای متمدنانه فرصت خودمحوری را دیگر نیابد و یا لااقل به سود شرافت انسانی و تاریخی خودخواهی اش توسط نیروی کار تحقیر و یا تحدید شود. و در قاموس قوانین و اِعمال برنامه سیاسی کوچک و کلان کشور و مهمتر از آن در جامعه چندقطبی و چندفرهنگی و مردمسالار، قهرمان پروری ها به سادگی و آگاهانه" طرد و تضعیف شوند.

بهنام چنگائی 19 خرداد 1393

پایان