یکمین سال خیزش شکوهمند ملت ایران فرا میرسد و طیف "خودی های دیروز نظام" و "فتنه گران امروز" به امید صدور مجوز برای راهپیمائی در 22 خرداد نشسته اند.

به گزارش پارلمان‌نیوز؛ "در نامه‌ مشترکی که از سوی مجمع نمایندگان ادوار مجلس، سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، انجمن اسلامی جامعه پزشکی ایران، انجمن روزنامه‌نگاران زن، مجمع دانش آموختگان ایران اسلامی، جبهه مشارکت ایران اسلامی، حزب اراده ملت و مجمع نیروهای خط امام(ره) به وزارت کشور ارسال شده است، با استناد به اصل 27 قانون اساسی تقاضای صدور مجوز برای راهمپایی روز 22 خرداد را کرده‌اند."

گروههائی که در خواست راهپیمائی کرده اند، نه سازمانها، احزاب و نهادهای مربوط به جنبش های اجتماعی کارگری، دانشجوئی و زنان، بلکه بخش آسیب دیده و تحقیر شده خود نظام هستند که می خواهند از ولی فقیه مجوز "انتقاد متشکل" را کسب کنند

مردم در محیط کار و زیست شان همواره نظام و ایدئولوژی نظام را به محاکمه می کشند و حکومتگران هم در رابطه با "انتقاد فردی"، اگر بازتاب جدی سیاسی اجتماعی نداشته باشد، مجبورند بی خیال شوند.

اما درخواست "انتقاد متشکل" ، آنهم در راهپیمائی بمناسب خیزش علیه استبداد قرون وسطائی ولی فقیه و بدتر از همه، همسوئی با فراریان از زیر پرچم سید علی خامنه ای، امری نامحتمل بنظر می رسد و بنیادهای سازماندهی سیاسی برای آزادی و دمکراسی نمی تواند بر ناممکن ها استوار گردد.

بنظر می رسد که دو روحیه و دو فرهنگ سیاسی متفاوت در رابطه با راهپیمائی 22 خرداد برجسته شده است؛

1-"مشی گدامنشانه" آزادیخواهی از بارگاه ولی فقیه به سبک اصلاح طلبان درون و بیرون حکومت، در تئوری و عمل شکست خورده است.

تجربه 30 ساله ما حکایت از اصلاح ناپذیری نظام اسلامی دارد. ملت ایران بخوبی دوران خاتمی را تجربه کرده اند و دیدند که جمهوری اسلامی هیچگونه ظرفیتی برای تغییر و اصلاحات دمکراتیک ندارد. به نظر نمی رسد که ملت ایران اشتباهات دوران خاتمی را تکرار کنند و قانونمندیهای مبارزه با یک رژیم فاشیستی را نادیده پندارند.

طرح مجوز قانونی برای راهپیمانی از قانون شکنان، از روحیه ای سرچشمه می گیرد که می خواهد جسارت ش را برای آخرت دست نخورده باقی گذارد.

2-"سیاست آزادمنشانه" به تجدید پیمان با مطالبات آزادیخواهانه خیزش ملی خرداد ماه 1388، خود را اسیر چرکه اندازی ها و محاسبات بقال منشانه نمی کند و با چشمان باز به جنبش یکسال گذشته و مطالبات ملت ایران می نگرد.

اگر ایرانیان مالک کشور هستند و حق تعیین سرنوشت ملت ایران بدست خودشان برای نفی حکومت دینی و دین رسمی، اصل دمکراتیک غیر قابل چشم پوشی ست، دعوت مستقم از مردم به راهپیمائی و تحمیل خواسته هایشان به مافیای جنایتکار حاکم بر ایران، حداقل انتظاری ست که از نیروهای جبهه ضد دیکتاتوری وجود دارد.

ملت ایران در جنبش خیابانی سه شعار آزادی زندانیان سیاسی، آزادی اندیشه و مرگ بر ولایت فقیه را بلندتر فریاد زد. در یکمین سال خیزش ملی ایرانیان، بجای انتظار مجوز از نهادهای حکومتی، راهپیمائی ها را با چشم اندازهای روشن طرح کنیم ؛

بسوی زندان ها، با مطالبه "آزادی زندانیان سیاسی"،

مقابل صدا و سیمای حکومت اسلامی، برای "صدا و سیمای آزاد و دمکراتیک ایرانیان"،

و در برابر مجلس، برای نشانه گرفتن قدرت ولی فقیه، و طرح مطالبه "مجلس شورای ملی ایرانیان".