تفرقه و بی اعتمادی سیاسی که رژیم جمهوری اسلامی در طول حیات خود در بین مردم و جامعه ایرانیان پراکنده است، مدت هاست در دایره بزرگتری به سکوت، تماشا کردن، بی عملی و بی تفاوتی نسبت به "حقِ حیات انسان ها" کشیده شده است. نشانه های آن در پهنه های مختلف قابل مشاهده است: آنزمان که انسان ها را در خیابان ها و میدان ها به دار می کشند، آنزمان که جوانان را دسته دسته با سر تراشیده در محله ها می چرخانند و به شلاق می کشند، آنزمان که زنان را کِشان کِشان و با توهین و توسری و تحقیر به درون ماشین های گشت فرو می کنند، آنزمان که جسد اعدام شده ها را به خانواده ها تحویل نمی دهند، آنزمان که یک روزنامه نگار یا یک فعال حقوق بشر را دستگیر کرده و خانواده اش از سرنوشتش بی خبر است و... بسیاری تماشاچی هستند و خاموش. سکوتی گورستانی برکل جامعه ایران سایه گسترانده است. اینگونه است که امروز شاهد سرزمینی هستیم، بسا وحشتناک تر از آنچه شاملو می گفت:

  "هراس من - باری - همه از مردن در سرزمینی ست
   که مزد گورکن
    از [حیات] آدمی
     افزون تر باشد..."

اگر احزاب، گروه ها و رسانه های ایرانی به دستگیری و ربوده شدن دختران دانش آموز نیجریه ای واکنش نشان می دهند، که باید بدهند، تحسین برانگیز است. اما آنجا که افغان ها، بهائی ها، دراویش، بلوچ ها، کولبران کورد و... تحقیر و سرکوب و کشته می شوند، واکنش ها به آن کمتر بوده یا ضعیف است و با تاخیر اعلام می شود.

در مورد کشتار اعضاء سازمان مجاهدین خلق که اینک در کمپی موسوم به لیبرتی در حاشیه ی بغداد اسکان داده شده اند نیز نشانه های اعتراض ضعیف و پراکنده بوده یا از کنار آن با سکوت و خاموشی گذر می شود، چرا؟

مخالفت با رهبری سازمان مجاهدین خلق یا اختلاف های سیاسی با این سازمان نباید دلیلی برای سکوت در قبال کشتارِ ساکنینِ کمپ لیبرتی باشد. اینک شرایط امنیتی در کشور عراق بیش از هر زمان دیگر متزلزل و شکننده شده است. کشتار و هرج و مرج همه ی  کشور عراق را فرا گرفته است. روز گذشته 10 ژوئن 2014 شهر موصل، دومین شهر بزرگ این کشور به کنترل نیروهای داعش در آمد. شبه نظامیان متعصبی که با افتخار سرِ بریده ی انسانها را بدست گرفته و ترورِ کور در مناطقِ تحت کنترلشان حاکم شده است. امروز و به فاصله یک روز، اخبار منتشر شده از پیشروی های بیشتر این نیرو و تصرف شهر تکریت و بخش هائی از استان کرکوک خبر میدهند. در این میان دولت عراق ناتوان از تامین حفاظت کشور است تا آنجا که نخست وزیر این کشور از پارلمان درخواست موافقت با برقراری حالت فوق العاده در کشور را مطرح کرد.

علاوه بر عراقیانی که در این جنگ در خطر مرگ و آوارگی قرار دارند، نزدیک به سه هزار نفر اعضاء یک سازمان سیاسی ایرانی که غیر مسلح هستند نیز در معرض خطر جدی قرار دارند. تاکید می شود موضوع، موضوع جان نزدیک به سه هزار انسان است. صرفنظر از آنکه طرف های درگیر در عراق کیستند و چیستند و چه اهدافی دارند، در  میانه ی این درگیری های هر دم افزاینده، امنیت جان ساکنین کمپ لیبرتی به نحوی غیر قابل پیش بینی در معرض خطر جدی قرار دارد. 

سوال این است: در وضعیت دائما نا امن شده ی عراق، مسئولیت انسانی در قبال دفاع از حق حیات این انسان ها چه می شود؟ آیا اختلاف نظر با یک سازمان سیاسی یا نگرانی و ترس از موردِ حمله قرار گرفتن از سوی رهبری این سازمان به دلیل اظهار نظر در مورد این موضوع، می تواند مانع موضعگیری و اظهار نظر شود؟ موضعگیری در این زمینه، موضوعی است تماما وجدانی، انسانی و حقوق بشری و نباید آن را با مسائل سیاسی مرتبط کرد. 

به عنوان یک فعال حقوق بشر، احزاب، سازمان ها و گروه های ایرانی و شخصیت های سیاسی و فرهنگی و هنری و ادبی و اجتماعی و علمی و سندیکائی و نیز روزنامه نگاران و رسانه های فارسی یا فارسی زبان و همچنین هر ایرانی یا انسان مدافع حقوق بشر و مدافع حق حیات را فرا می خوانم تا در مورد خطرِ جانی یا احتمال کشتار ساکنین کمپ لیبرتی در عراق سکوت نکرده، تماشاچی نبوده و نسبت به آن بی تفاوت نباشند.

شما را فرا می خوانم تا به طور شخصی یا جمعی، به طور گروهی یا تشکیلاتی و به طور انفرادی یا مشترک موضع گیری کنید. به هر شکل و طریقی که می توانید با کمیساریای عالی امور پناهندگان در عراق و با وزرات خارجه ایالت متحده آمریکا تماس گرفته و خواستار تامین حفاظتِ جان ساکنین کمپ لیبرتی در شرایط  متشنج کنونی شوید. از آنها بخواهید خروج ساکنین این کمپ به کشورهای ثالث را تسریع کنند.

شما را فرا می خوانم تا مسئولیت انسانی خود در این مورد را از ملاحظات سیاسی جدا کنید و در این مورد، دفاع  از "حقِ حیات" را اولویت برتر خود قرار دهید. 

به عنوان اولین قدمِ عملی، شما را فرا می خوانم تا این نوشته را هرچه گسترده تر برای احزاب و گروه ها و شخصیت ها و رسانه های ایرانی یا فارسی زبان یا دوستان خود ارسال کرده و خود نیز حتی در حد یک جمله  واکنش نشان داده و در مورد آن نظر دهید. دفاع از حقِ حیات، "خودی و غیر خودی" نمی شناسد. نظاره گر بودن و سکوت را بشکنید!