جمهوری اسلامی با تناقض گوئی و شکاف عظیم میان گفتار و کردار پا به عرصه سیاست گذاشت. مقوله های دهن پرکن و بی محتوا نظیر جمهوری اسلامی، اسلام دمکراتیک و قرائت رحمانی از دین و ... از سر نادانی ویا مردم فریبی بر زبان ها رانده شده است.

ملت ایران تناقضات بیکران اسلام با جمهوریت و دمکراسی را در 31 سال گذشته، با پوست و گوشت و استخوان دریافته و التیام زخم های نشسته بر پیکر جامعه و میهن ما به دهها سال تراپی نیاز دارد.

آقای موسوی در سخنان اخیرشان گفته اند که "ما مبلغ قرائت رحمانی از دین هستیم، قرائتی از دین که واجد حداکثر مدارا نسبت به تمامی دیدگاه‌ها و عقاید است" و همچنین « این کار (تبلیغ و ترویج قرائت رحمانی از دین) کار دشواری است، اما جنبش سبز می‌تواند چنین مسئولیتی را بر دوش خود حس کند.»

وقتی که سخن از قرائت رحمانی از دین بمیان کشیده می شود باید این سخن از شعار کلی به سیاست مشخص ترجمه شود. قرائت رحمانی از دین بمثابه امری وجدانی و خصوصی سخنی قابل تعمق است و هر کسی می تواند از اعتقادات خود دنیائی رحمانی و انساندوستانه و یا ظالمانه و ضد بشری بنا کند و هزار گونه تفسیر از یک مقوله اعتقادی مطرح باشد که نتنها به کسی آسیب نمی رساند بلکه می تواند سازنده هم باشد و راه نقد علمی خرافه گرائی را هم فراهم کند.

وقتی که از تلفیق دین و حکومت سخن بمیان می آید صورت مسئله تغییر می کند و "قرائت رحمانی از دین" جنبه تبلیغاتی و مردم فریبی یافته و کوششی برای تغییر دکوراسیون و عرضه کالاهای بنجل گذشته تلقی می شود.

آقای موسوی بخوبی می داند که حکومت با سلطه و اعمال اراده گروه، قشر ویا .. از جامعه تعریف می شود و دولت ابزار اعمال سلطه حکومتگران است. وقتی آقای موسوی از قرائت رحمانی از دین سخن می گوید منظورشان دین حکومتی و نه دین بعنوان امری شخصی و وجدانی ست. آنجاکه دین در اندیشه حکومت جا باز می کند، به ابزاری برای اعمال اراده گروهی بر ملت عمل می کند؛ توجیه گر سیاست حاکمان شده و با سقوط سیاسی، فرهنگی و اخلاقی حکومتگران، دین هم بی آبرو گشته و حتی از حوزه وجدانی انسان ایرانی کنار زده می شود.

قرائت رحمانی از دین بعنوان امر فردی بسیار مفید است و شرایط و بستر دیالوگ و خرافه زدائی در جامعه را فراهم می کند ولی وقتی "سراب قرائت رحمانی از دین" بر دوش جنبش سبز گذاشته شود و بازگرداندن جامعه سکولار ایران به 30 سال قبل مطرح می شود، باید این عوامفریبی ها را افشاء کرد و با صدای بلند یادآوری کرد، که تا زمانی موسوی و ... همسو با جنبش ملت ایران برای آزادی، دمکراسی و نفی حکومت دینی هستند، از پشتیبانی مردم برخوردار خواهند شد و اگر قصه های دیگر سر دهند، عملا از همسوئی با جنبش کنار می روند و انزوای آنها بیشتر هم خواهد شد.

حکومت اسلام در ایران با هر قرائتی که باشد؛ مترادف با نهادینه کردن تبعیض در جامعه و نفی ملت، فرهنگ و منش ایرانی و حذف حقوق زنان، دگراندیشان سنی، زرتشتی، مسیحی، آته ئیست و ... است.

آقای موسوی می داند که هیچ قرائتی رحمانی تر از قرائت خمینی از دین حکومتی وجود ندارد و خود شاهد نتایج فاجعه بار آن "قرائت رحمانی از دین" بوده اند. امیدوارم زمانی شجاعت بر زبان راندن آن جنایات را از خود نشان دهد و زمینه های نقد سیاسی گذشته و گسست از فاشیسم حکومتی را فراهم کند.

ما با درکی که آقای موسوی از جنبش سبز دارد هیچ قرابتی نداریم و مردمی که جنبش سبز خیابانی را تشکیل داده اند، در چارچوب نظام کنونی درجا نخواهند زد. این دیوار پوسیده در حال فروریزی است، آقای موسوی بهتر است خود را از زیر این دیوار کنار بکشد و با سبزهای سرخ همسو شود؛

سبزهائی که علیرغم مبارزه آزادیخواهانه، متمدنانه و مسالمت آمیزشان، باعتبار جسارت برای گذر از نظام مبتنی بر تبعض و دیکتاتوری، سرخ اند و جمهوری ایرانی، جمهوری ای دمکرات، لائیک و شایسته ایرانیان را بعنوان آلترناتیو در برابر حکومت اسلامی قرار می دهند.

22.04.2010