دومین کنفرانس حضوری سه جریان چپ ـ سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران، سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) و شورای موقت سوسیالیست‏ های چپ ایران- و جمعی از کنشگران منفرد که در جهت رسیدن به وحدت باهم گفتگو و همکاری می کنند، روزهای 14 و 15 تیرماه (5 و 6 ژوئیه 2014) در حوالی شهر کلن آلمان برگزار شد. کاهش کثرت شرکت کنندگان در این کنفرانس در مقایسه با همایش حضوری اول که به بحث و گفتگو  پیرامون مسائل نظری چپ (کدام چپ؟ کدام سوسیالیسم؟)، الگوهای حزبی و مسائل برنامه ای اختصاص داشت، چشمگیر بود. داخل سالن کنفرانس دیوار پشت میز هیات رئیسه با نصب سه شعار با خطوط درشت و رنگی آذین بندی شده بود:

«آزادی با عدالت اجتماعی و سوسیالیسم با دمکراسی پیوند عمیقی دارند»

«برای رسیدن به آزادی، عدالت اجتماعی، دمکراسی و سوسیالیسم تشکل بزرگ چپ را پی بریزیم»

«ما مدافع حقوق بشر هستیم و علیه هرگونه ستم و تبعیض ملی، طبقاتی، جنسی، نژادی، مذهبی و عقیدتی مبارزه می کنیم».

کار کنفرانس با انتخاب هیات رئیسه آغاز شد. احمد آزاد، هرمز هوشمند و علی پورنقوی اعضای هیات رئیسه بودند. هیات رئیسه محمد اعظمی مسئول گروه کار تدارک و سازماندهی را به پای تریبون دعوت کرد تا به حضار گزارش دهد در فاصله کنفرانس حضوری نخست در ماه نوامبر گذشته تا به حال چه اقداماتی انجام گرفته است.

فهرست اقدامات گروه کار طولانی می باشد و جمع بندی اعظمی این است که به رغم مشکلات، پروژه برپایه ی نقشه راه و زمانبندی آن پیش رفته است. اعظمی می گوید: گروه کار زمان‌بندی کلی نقشه‌ی راه را چنین تفکیک و اجرا کرده است:

-- زمان برای روشن کردن گرهگاه‌های نظری، سیاسی و تشکیلاتی تا پایان آوریل

-- تهیه ی اسناد نهایی برای ارائه به سازمان‌ها و کنشگران منفرد تا پایان فوریه ۲۰۱۵

-- برگزاری برگزاری کنگره‌ی وحدت حدود نیمه سال ۲۰۱۵

وی با تاکید بر پیشرفت اقدامات و مباحث پروژه وحدت در چارچوب نقشه راه، می گوید گروه کار تصمیم گرفته است که مباحث نظری، سیاسی و تشکیلاتی را در جهت تدوین و ارائه اسناد و تمرکز گفتگو ها بر محور سند ها سمت دهد.

«استراتژی سیاسی» موضوع اصلی و مهم این کنفرانس است. "پایگاه اجتماعی و نیروی گذار" موضوع پانل دوم و بحث در باره "روش ها و نیروها" در پانل سوم جای گرفته است. به دلیل کثرت علاقمندان به اظهار نظر، بحث ها در چند نوبت پیش می رود. حضار با دقت و حساسیت کلمه به کلمه سخنرانان را همراهی می کنند.

مسعود فتحی سردبیر سایت عصر نو در سخنان خود بر شناخت و تبیین موانع دموکراتیزه کردن کشور و توجه به عواملی که باعث شدند از درون انقلاب 57 استبداد مذهبی ظهور کند، تاکید دارد. وی می گوید جمهوری اسلامی با درآمیزی دین و دولت یک نظام غیردمکراتیک است، حقوق و آزادی های اساسی اقشار اجتماعی را از آنان سلب می کند و مانع استقرار دمکراسی در کشور می باشد.

سخنران بعدی احمد هاشمی با اشاره به مثلثی که در یک راس آن حکومت، راس دیگر جامعه مدنی ضعیف و راس سوم اپوزسیون و احزاب توسعه نیافته قرار دارند، می گوید برای گذاربه دمکراسی باید جامعه مدنی آگاه و قدرتمند، اپوزسیون توسعه یافته و احزاب با جایگاه روشن ساخت. وی تاکید می کند اصلاح طلبی در ایران قادر به گذار دمکراتیک نیست.

مهدی فتاپور سخنران سوم می گوید استراتژی درست و نادرست موضوع چالش نیست و نمی توان بین دو نیرو که یکی سرنگونی و دیگری تغییر رژیم را هدف گرفته است بر سر درست و غلط بودن استراتژی سیاسی به توافق رسید. وی تاکید می کند اختلاف نیروهای چپ بر سر متد و منش است و این که با درس آموزی از تجربه دوران پیشین تدوین خط مشی که مسیر و نیروی گذار را از ابتدا تا انتهای خط ترسیم می کرد امروز تا کجا می توان گام ها را از پیش تعریف و تعیین کرد.

احمد آزاد سخنران چهارم می گوید ما در ایران با حکومتی طرفیم که دین و دولت را درهم آمیخته است. استراتژی ما در برابر این حکومت روشن است. ابتدا باید این مانع برکنار شود. او تاکید می کند نیروی چپ و لیبرال هدف و وظایف متفاوتی دارند و توسعه سرمایه داری وظیفه چپ نیست. وی با اشاره به تفکیک ناپذیری دمکراسی و سوسیالیسم می گوید این سخن به معنی آن است مبارزه ما برای دمکراسی چه سمتی دارد. وی در نقد کسانی که از موضع تحول طلبی، انقلاب را رد می کنند گفت نفس جدا کردن دین و دولت و رسیدن به یک جامعه عرفی و دمکراتیک در ایران یک عمل ماهوی و عملا انقلاب است.

دوری از احزاب ایدئولوزیک و تلاش برای ساختن حزب برنامه و سیاست و باور به تفکیک ناپذیری سوسیالیسم و دمکراسی موضوع صحبت پرویز نویدی بود. وی گفت اگر در گذشته مبانی ایدئولوزیک ما را در کنار هم قرار می دادند، امروز این اهداف سیاسی هستند که ما را به هم نزدیک می سازند. وی تصریح کرد پذیرش تنوع و انعطاف در تاکتیک به معنی بی هویت کردن سیاست و کلی گویی نیست. سیاست حزب باید روشن باشد و با صراحت باید گفت تا زمانی که جمهوری اسلامی برکنار نشده است، سخن از استقرار دمکراسی معنی ندارد.

مجید زربخش اظهار کرد هدف ما و مانع رسیدن به آن روشن است. در گذر از این مانع و رسیدن به هدف اگرچه ناروشنی وجود دارد اما خود مانع سمت دهنده مسیری است که باید طی کرد. وی گفت جمهوری اسلامی، ساختار سیاسی و قانون اساسی آن، تفکر حاکم بر این نظام مانع گذار ما به دمکراسی هست. این مانع را ما می شناسیم، از طریق سازش و با اتکا بر نیروی اصلاح نمی توان آن را از سر راه دمکراسی برداشت. گذر از این نظام با اتکا به جنبش همگانی مردم ممکن است.

بهزاد کریمی درباره جایگاه دمکراسی در مبارزه نیروی چپ با نقل سخن از لنین گفت هر راهی به سوی سوسیالیسم بدون دمکراسی بلاهت است. وی تاکید کرد در نگاه چپ، انسان در مرکز سوسیالیسم قرار دارد و بدون دمکراسی نمی توان به این سوسیالیسم رسید. کریمی گفت دمکراسی یک پروسه و پدیده روندی است که از دمکراسی عملا موجود آغاز می شود و ما می خواهیم در این روند دمکراسی نمایندگی را به دمکراسی مشارکتی ارتقا دهیم. او افزود هدف ما استقرار دمکراسی در ایران است و همه نیروهایی که در این راه می کوشند همراه ما هستند.

هرمز هوشمند به وجود دو نگاه در برخورد با جمهوری اسلامی به عنوان مانع استقرار دمکراسی اشاره کرد و گفت یک نگاه این نظام را قابل تحول و تغییر به نظام مدرن می داند و ما نگاه دوم بر این نظریم که باید یک جنبش مستقل برای ایجاد نظام مدرن ایجاد کرد. استقلال این نیرو از نیرویی که می خواهد جمهوری اسلامی را اصلاح کند باید روشن باشد و با تعیین تکلیف بین دو جهت گیری، برای مداخله در سیاست عمل کند.

بهروز خلیق با اشاره به این که تا به حال انقلاب ها قهر آمیز بوده و بعد از پیروزی از اهداف اعلام شده خود دور شده و پی آمد آنها روی کارآمدن دیکتاتوری بوده است، گفت استراتژی با اشکال تحول پیوند دارد و استراتژی انقلابی، اصلاح طلبانه و تحول دمکراتیک با هدف استقرار دمکراسی هریک شکل مناسب خود را دارند. وی گفت در شکل تحول انقلابی امکانات برای استقرار دمکراسی ضعیف است و آنچه امروز می تواند برای گذار راهگشا باشد تحول طلبی است. خلیق در توصیف این شکل تحول اظهار کرد: این شکل نگاهش در حالی که به جامعه است، با شکاف های درون حکومت تماس می گیرد اما اتکای آن بر نیروهای جامعه است.

سخنان رسول آذرنوش بااشاره به نکات اشتراک که کنفرانس با اتکا بر آن می تواند گام به پیش بگذارد طرف خطاب مشخصی داشت. وی گفت بیان این که می خواهیم جمهوری اسلامی را کنار بگذاریم و دمکراسی مستقر کنیم در این مرحله کافی است. اما استراتژی سیاسی ما که حکومت جمهوری اسلامی را مانع اصلی در راه گذار به دمکراسی می دانیم باید به این پرسش پاسخ دهد که با اصلاح طلبی می خواهیم چکار کنیم؟

با نزدیک شدن کنفرانس به پایان سخنرانی ها زمزمه نقد چگونگی ارتباط با نیروهای چپ داخل کشور و عملکرد سیاسی شرکت کنندگان در پروژه وحدت و ناروشنی دلیل عدم برآمد سیاسی مشترک این نیروها بلندتر شد و از تریبون کنفرانس اعلام شد که فعلا موضع گیری سیاسی مشترک در مورد مسائل عام مقدور می باشد و انتظار واکنش مشترک این نیرو در قبال دولت روحانی هنوز زود است. کمبودی که هرسه سازمان و کنشگران بر آن آگاهی دارند.

کنفرانس با این پرسش برخی از شرکت کنندگان به پایان رسید که چرا از چنین اجتماعات و امکاناتی برای اعلام موضع این طیف از نیروهای چپ نسبت به تحولات سیاسی جامعه، وضعیت کارگران و زندانیان سیاسی استفاده نمی شود. یکی از شرکت کنندگان در کنفرانس می گفت: آیا بهتر نبود این کنفرانس در پیامی همبستگی خود با رضا شهابی کارگر زندانی را که سی و شش روز است در اعتصاب غذا به سر می برد، اعلام می کرد؟

گزارش: علی مختاری
گزارش ویدئویی از روز اول کنفرانس را در آدرس زیر ببیند. این گزارش توسط احمد ستاری تهیه شده است:
www.youtube.com 
منبع: اخبار روز