اگر حکومت خيالش راحت شود که جنبش را فرسوده و خسته کرده و يا مردم را ترسانده، رفتارش بدتر هم بشود.

خلاصه صحبتها: شش موضوع مطرح ميشود / اوّل، به دنبال اينکه نگذاشتند که روز شنبه تجمع مادران داغدار در پارک لاله برگزار بشود و از يکی-دو ساعت قبل از آن، تمام پارک را سرکوبگران اشغال کردند، مادران اعلاميه اي دادند که در آن به درستی گفتند که ممکن است پارک لاله را از ما بگيريد، امّا نه همه ايران را / بهترين روشی که مادرها دنبال کرده اند پراکنده شدن و احتمالاً قرارهای بعدی در چندين نقطه و مناطق مختلف است / نکته دوّم، اطلاعيه مفصل و خوبی است که کارگران ذوب آهن اصفهان منتشر کرده اند که در آن اعلام کرده اند که اعتصاب و زندگی بهتر حق کارگران است و حق اعتصاب و داشتن سنديکای قانونی از مواردی است که کارگران ميتوانند در تمام خواسته هايشان ذکر کنند / اين کارگران اعلام کرده اند که يک شورای موقت و مخفی درست کرده اند تا زمانی که فضا جوری باشد که بتوانند اين شورا را علنی کنند /خواسته حق سنديکا و قانونی بودن اعتصاب و حقوق و دستمزد عقب افتاده و زندگی بهتر خواسته مشترکی است که در همه حرکات کارگری ديده ميشود و البته هر کارخانه مسائل خاص خودش را هم در ارتباط با مديريت، مشکلات صنفی و سياسی را هم در هر استانی ميتواند جداگانه داشته باشدامّا همانطوری که دانشجويان دو خواسته آزادی دانشجويان دربند و محاکمه حمله کنندگان به حريم دانشگاه را پای ثابت خواستهايشان کرده اند، کارگران هم تقريباً در همجا پای ثابت خواستهايشان را کرده اند داشتن حق سنديکا، قانونی بودن اعتصابات و پرداخت دستمزد و حقوق عقب افتاده و احياناً افزايش سطح دستمزد و سطح زندگيشان / اين کاری که کارگران ذوب آهن کردند يعنی ايجاد شورای موقت مخفی برای جنبش کارگری ايران ميتواند راهگشا باشد که ديگران هم ميتوانند همين مسير را دنبال کنند، و نه فقط در سطح جنبش کارگری بلکه در جنبش معلمان، جنبش دانشجويی و ساير بخشهای ديگر جامعه هم زمانی که حکومت خشنی هست که هيچگونه حرف عادی را هم برنميتابد و دست به دستگيری ميزند، لذا مخفی کردن فعالين يا گاهی بودن عده ای جلو پرده امّا فعالين اصلی در پشت پرده و امثال اين روشها قطعاً کار آمدی دارد / نکته سوّم، اتحاديه دانشجويان اروپايی متعلق به تمام کشورهای عضو اتحاديه اروپا، با منتشر کردن اطلاعيه ای دستگيری و شکنجه و زندان دانشجويان ايرانی را محکوم و با آنها اعلام همبستگی کردند و خواستار اين شدند که دولتهای اروپايی به ايران با تحريم يا روشهای ديگر فشار بياورند برای اينکه دست از دستگيری، شکنجه و سرکوب بکشند / همانطوری که در روزهای قبل هم اعلام کرده ام، در سراسر دنيا اقشار مختلف، دانشجويان، کارگران، زنان، جوانان، سازمانهای مختلف مردمی با جنبش سبز و مبارزات قهرمانانه ملّت ايران اعلام همبستگی کرده اند / نکته چهارم، خبرهای جديدی رسيده در مورد دو ديپلمات ديگر ايرانی که نسبتاً هم مقامات ارشدی دارند، در دو کشور ديگر اروپايی يعنی انگليس و آلمان، تقاضای پناهندگی کرده اند و قصد بازگشت به ايران را ندارند و اعتراض خودشان را به دولت کودتايی احمدی نژاد به اين طريق اعلام خواهند کرد / نکته پنجم، محکوميت زندان برای آقايان محسن صفايی فراهانی و بهزاد نبوی است که هرکدام به 6 سال حبس به جرم تبليغ عليه نظام و اقدام عليه امنيت ملّی / اين دو جرم در تمام کيفرخواستهای بچه هايی که به زندان رفته اند مطرح شده است و مشترک است و مواد قانونی اين دو بند به قدری کشدار است، که هرکسی را ميتوان به اين جرمها محکوم کرد/ يک مصاحبه ساده را ميتوانند بگويند تبليغ عليه نظام يا يک سخنرانی يا مشارکت در يک تظاهرات را ميتوانند بگويند اقدام عليه امنيت ملّی / اين دو نفر را هم به اين دو جرم محکوم کرده اند / اين چيزی که در مورد کودتاچيان قطعی هست اينست که اگر خيالشان راحت بشود از اينکه جنبش بزرگ و اقيانوس خروشان مردم خسته يا فرسوده شده است يا به خيابان نمی آيد يا ترسيده است يا با ترفندهايی که ميزنند مطمئن بشوند که توانسته اند جنبش مردم را به عقب برانند، آنوقت رفتارشان با زندانيان بدتر خواهد شد و اگر دستشان برسد اعدام هم خواهند کرد / بنابر اين مهم است که حرکت ما در 22 بهمن و آکسيونهايی که از الان تا 22 بهمن انجام ميدهيم، حضور پرقدرت مردم نکته ای است که بهترين پشتوانه حفظ بچه های زندانی است و جلوی حکومت و دست خونريزش را بيش از هر چيزی ميگيرد و آن را به عقب ميراند /نکته ششم، در ادامه سوالاتی که اغلب پرسيده ميشود سوال بعدی هم يکی از رايجترين سوالات است و آن اينکه "ما مبارزه بی خشونت را ميخواهيم دنبال کنيم امّا حکومت خشونت ميکند، چکار بايد بکنيم؟" / پاسخ به اين سوال چند بخش دارد: اوّل اينکه خشونت ورزی يک حدی دارد و يک تعريفی برای آن داريم، ما زمانی که با ماموران حکومت مواجه ميشويم هرکاری که در ذهن او خشونت ورزی را موجه ميکند، خط قرمزی است که نبايد از آن آنطرفتر رفت، امّا نکته دوّم اينست که اين حرف به معنی آن نيست که ما موظف هستيم که کتک بخوريم و زخمی بشويم و از خودمان دفاع نکنيم، و دفاع مشروع حق ماست، سوّم اينکه تنها راه جلوگيری از خشونت ورزی حکومت دفاع مشروع از خودمان نيست، اصلی ترين کار ما طراحی آکسيونها و کنشهای سياسی است که اساساً امکان اين را به حکومت نميدهد که از ابزار خشونت ورزيش استفاده کند / به همين دليل هم در پاسخ به سوالات قبلی در روزهای قبل گفتم که الزاماً رفتن در خيابان تنها روش مبازره بی خشونت نيست، ما رفتن در خيابان را موعدهايی که حکومت خودش روزهايی را دارد انتخاب کرديم برای اينکه قدرت نمايی ميکنيم و حرکت ميليونی ميکنيم که هر بار هم با اين کار حکومت را گيج شده و ريزش کرده و دنيا هم ديدش تغيير کرده است ولی روشهای ديگر مانند کم کاری، شعارنويسی، تظاهرات برق آسا، اعتصابات دانشجويان، اعتصابات کارگری، جنگ روانی با شناسايی مزدوران، ايجاد شکاف در آنها، مشروعيت زدايی و.... دهها روش ديگری که تا الان اتخاذ کرده ايم، نوع کارهايی هستند که امکان خشونت ورزی را از آنها ميگيرد امّا آنجايی هم که ما وارد خيابان ميشويم و با مامور حکومت برخورد ميکنيم، حواسمان هست که ما اسير حکومت نمی شويم، در در روز عاشورا هم بچه ها به خوبی نشان دادند که اگر از خودشان دفاع هم ميکنند، مرزش تا دفاع از خود و خلع سلاح و رها کردن آنهاست که بدانند نمی توانند خشونت کنند، بنابراين استراتژی مبارزات بی خشونت بر اساس جذب ستونهای قدرت حکومت در اقيانوس خروشان مردم است و اين روش است که قدرتمندتر از مبارزات خشونت بار است