ای عجب دلتان بنگرفت و نشد جانتان ملول

زین هواهای عفن وین آب های ناگوار؟؟

گویندگان خبر و مفسران بخش های خبری در صدا و سیما معمو لا" مراحل گزینشی سختی را پشت سر می گذارند تا از "تعهد و دلبستگی عمیق " آنها به آرمان های نظام مقدس و "اهداف عالیه ی" بازوی تبلیغاتی آن یعنی صدا و سیما اطمینان حاصل شود. به دلیل ماهیت این شغل و شهرتی که به همراه می آورد افراد زیادی متقاضی گویندگی و خبرنگاری به ویژه در تلویزیون هستند. فرآیند استخدام از همان قدم اول الزاماتی به همراه دارد که هرگونه امکان استقلال عمل و ابتکار فردی را از کارمند سلب می کند. حتما" باید کسی شما را معرفی کند. پس باید توصیه و پارتی بازی در کار باشد و شما همیشه به خاطر داشته باشید که کسی شما را معرفی کرده و باید احتیاط بیشتری بکنید. گزینش های متعدد و پرونده ی حراستی همیشه مثل شمشیر بالای سرتان است. اخبار را دیگران تهیه می کنند و شما فقط می خوانید. بارها و بارها این اخبار دستکاری می شود تا به آن چیزی بدل شود که دلخواه سیاست گذاران است. پس در واقع شما خبر نمی خوانید بلکه خبر جعل می کنید. در طول زمان یک گوینده ی خبر آنقدر اخبار سانسور شده و دروغین می خواند که به این کار عادت می کند. او با تمام وجود درک می کند که یک "کارمند بخش خبری" است نه یک "خبر نگار " یا "گوینده ی خبر". او کارمند سربزیر حرف گوش کنی هم هست و اگر نباشد شغلش را از دست می دهد و به تبع آن اعتبار و هویتش را. او برای رسیدن به این جایگاه خفت های فراوانی تحمل کرده و راضی نیست به این راحتی از آن دل بکند. پس هر چه می تواند در این مسیر پیش می رود تا ارتقاء مقام پیدا کند. متاسفانه رفتار مردم هم در تبدیل گویندگان خبر به آدم هایی خاص بی تاثیر نیست. مردم بیش از حد آن ها را تحویل می گیرند. شهرت کاذب تلویزیونی آنان را گول می زند و دچار تناقض شخصیتی قابل مطالعه ای می کند. از یک سو خود را مهم می پندارند. از سوی دیگر می دانند هیچ اراده و اختیاری در شغل خود ندارند و باید گوش به فرمان باشند و طوطی وار اطلاعات دروغی که خودشان هم باور نمی کنند بلغور کنند و به خورد خلق الله بدهند.

با این همه گویندگان و مفسران خبر هم آدمند. وقتی با خود خلوت می کنند احساس پوچی و بیهودگی می کنند. برخی حتی نمی توانند احساس نفرت خود را پنهان کنند و جلوی دوربین هم در چهره شان منعکس می شود.

در جریان رخدادهای پس از انتخابات که فاز جدیدی از سرسپردگی به جهل و خیانت و جنایت در عملکرد صدا و سیما آشکار شد کار بر این گروه دشوارتر هم شده است. من شخصا" شاهد بودم که وقتی سردبیر خبر برای بار پنجم خبری را که یکی از کارکنان واحد مرکزی خبر تنظیم کرده بود خط زد و خواست که تغییر کند آن کارمند کیفش را برداشت. فریاذی از سر نومیدی و خشم زد و برای همیشه میزش را ترک کرد.

همکاران گرامی! خواهران و برادران من در صدا و سیما! اجازه ندهید بیش از این به همراهی با کودتاگران و دشمنان آزادی متهم شویم.

باز هم در باره ی گویندگان خبر خواهم نوشت.

صدایی متفاوت از درون صدا و سیما

از همان روزهای نخست خیزش عظیم مردم ایران من نیز همچون بسیاری از همکارانم در بخش های مختلف صدا و سیما از عملکرد تبعیض آلود و نابرابر صدا و سیما اندوهگین و برآشفته بودم. هر چه که می گذشت از نظر من صدا و سیما به سوی تبدیل شدن به تریبون جناحی خاص از حاکمیت که از قضای اتفاق از کمترین پایگاه مردمی برخوردار بود پیش می رفت تا جایی که به بلندگوی پرده دری و خشونت ورزی و ابزار دروغ پراکنی و آتش افروزی بدل شد.

هنگامی که در تظاهرات مردمی شعار «ننگ ما، ننگ ما، صدا و سیما ی ما» را می شنیدم از خود و از حرفه ی خود شرمسار می شدم و از اینکه در خدمت چنین سازمان وقیح و ناراستی هستم از خود بیزار می شدم. بارها در گفت و گوهای خصوصی با همکاران از وضع بغرنج و متناقضی که در آن گرفتار هستیم سخن می گفتیم. در ساعات ناهار در جمع های دو سه نفره در رستوران، در راهروها، در پشت در استودیوها، هنگامی که برای کشیدن سیگار در محوطه قدم می زدیم به ناگاه یکی از ما به سخن در می آمد و با شگفتی می پرسید: چه بر سر ما آمده است؟ ما اینجا چه می کنیم؟ آیا آن همه آرمان طلبی و قداستی که برای کارمان قائل بودیم به ناگهان دود شد و به هوا رفت؟