متاسفانه در حالی که بعضی مسئولان دولتی، با ارائه آمارهای ظاهرا خوشحال کننده در حال مالیدن بینی رقبای داخلی به خاکِ < رو کم کنی> هستند، در کنار گوش ما، عراق با کمک دشمنان دیرینه ایران در حال برنامهریزی برای چند برابر کردن ظرفیت تولید نفت خود و رساندن آن از دو و نیم میلیون بـشـکـــه بـــه حدود 11 میلیــون بشکــه در روز است.
کلمه:مجتبی واحدی در سرمقاله روزنامه آفتاب یزد نوشته است:احمدی نژاد دیروز با اشاره به فعالیتهای دولت دوم خود، سرعت این دولت را سرعت ۱۵۰ کیلومتری در مقایسه با سرعت ۱۲۰ کیلومتری دولت نهم دانسته است.
البته داورانی در کشور وجود دارند که میتوانند دقت این ادعا را بررسی کنند و ناظرانی نیز وظیفه دارند علاوه بر رسیدگی به صحت این موضوع، کفایت <سرعت> عملکرد دولت و نیز حرکت در مسیر صحیح- که لازمه مفید بودن سرعت میباشد – را احراز و به اطلاع مردم برسانند. مجلس و نهادهای نظارتی وابسته به قوه قضائیه، داورانِ مـسـئول در این عرصه و نهادهای مدنی همچون مطبوعات، <ناظرانِ هشدار دهنده> برای اطمینان سازی در جامعه میباشند. از آنجا که نگاهی به صفحات روزنامهها و گوش فرادادن به تریبون مجلس، تا حدودی میتواند میزان مقبولیت این ادعا و تطابق آن با مصالح کشور را آشکار سازد، لذا نگارنده، اظهار نظر صریح – و شاید غیر امیدوار کننده – در این خصوص را لازم نمیشمارد و از زاویهای دیگر به موضوع نگاه میکند.
اعضای دولت و رئیس آن به خوبی میدانند که سرعت، تنها عامل تعیین کننده در عرصه پیشرفت کشور نیست بلکه <سرعت> آنگاه مایه خوشحالی خواهد بود که برای رسیدن به مقصد،از میان راههای درست، کوتاهترین راه طی شود. کسانی که سیستمهای جدید حکمرانی را طراحی کردهاند برای حصول اطمینان از شناسایی بهترین مسیر، تدابیری اندیشیدهاند که یکی از آنها، تاسیس مجلس و سایر قوای نظارتی است.
این نهادها، وظیفه دارند با ارزیابی واقع بینانه و غیرتبلیغاتی از امکانات کشور، < نقشه راه >را تهیه و در اختیار دولت بگذارند و از حرکت دولت بر اساس همین نقشه راه، مطمئن شوند. این نقشه راه، بستهای از راهکارهای کوتاه مدت، میان مدت و درازمدت است که در کشور ما در قالب بودجه سالیانه، برنامه پنج ساله و چشم انداز بیست ساله تعریف شده است. اگر دولت بتواند ثابت کند که حرکت با سرعت ۱۵۰ کیلومتر بر اساس اهداف چشم انداز و منطبق با راهکارهای برنامه پنج ساله صورت میگیرد و نیز چنانچه بودجههای سالیانه با واقع بینی و به موقع تقدیم و تصویب شود آن گاه میتوان به افزایش سرعت از ۱۲۰ کیلومتربه ۱۵۰ کیلومتر افتخار کرد و حرکت جمعی حاکمیت- اعم از دولت مجلس و قوه قضائیه – را در جهتی دانست که <خِرد جمعی> نظام آن را <بهترین راه> دانسته است.
البته این حرکت، آنگاه امیدوارکنندهتر میشود که کارشناسان دلسوز در خارج از حاکمیت و رسانههای مستقل نیز با نگاه غیرمتعصبانه، مسیر تعیین شده را بهترین مسیر و سرعت مورد ادعا را <واقعی> بدانند. اما حتی اگر همه این شرطها و پیششرطها محقق شود باز هم نمی توان تنها دسترسی به سرعت بالا-که آقای احمدینژاد از باب تمثیل آن را معادل ۱۵۰ کیلومتر دانسته است- را تامین کننده منافع کشور دانست. زیرا در جهان امروز، <رقابت > یک عامل تعیین کننده و شاید تعیین کننده ترین فاکتور در پیشرفت کشورها و تامین منافع ملی شهروندان هر کشور می باشد.
این در حالی است که اخبار رسمی در عرصه رقابتهای جهانی و حتی منطقهای، به ویژه در زمینه بهرهبرداری از منابع مشترک و تجدید ناپذیر، چندان امیدوار کننده نیست. در جهان امروز به ویژه پس از بحران عام اقتصادی، ثروتهایی که میتواند درخدمت توسعه کشورها قرار گیرد تنها به کار کشورهایی میآید که در حرکت به سوی اهداف، بیشترین سرعت را در مقایسه با رقبا – نه در مقایسه با گذشته خویش – داشته باشند و در مسابقه جذب سرمایه برای ایجاد ارزش افزوده، از دیگران پیشی بگیرند.
دولتهای نهم و دهم، بارها این ادعا را مطرح کردهاند که به رکوردهای بیسابقه در جذب سرمایهگذاری خارجی است یافتهاند اما هنوز نه تنها منابع خارج از دولت، این ارقام را تایید نکردهاند بلکه گاه آمارهای ارائه شده توسط دولتمردان با یکدیگر تناقض دارد. آشکارترین نمونه، اظهارات وزیر امور اقتصادی و دارایی در دولتهای نهم و دهم است که روز هفتم اردیبهشت سال جاری مجموعه سرمایهگذاری خارجی در ایران در سال ۸۷ را ۶۰۰ میلیون دلار اعلام کرد؛ در حالی که پیش از آن، مسئولان دولتی با اطمینان از انعقاد قراردادهای چند میلیارد دلاری برای جذب سرمایهسخن گفته بودند.
در عین حال، حتی چنانچه ارقام ادعایی چند ده میلیارد دلاری، دقیق و صحیح باشد – که ظاهرا ً نیست – این ارقام نیز به شرطی تاثیرگذار است که رقبای منطقهای ایران، در این زمینه از ما سبقت نگرفته باشند. همچنین این نگرانی شدید وجود دارد که برخی ناهماهنگیهای دولت و بیاطلاعی مجلس از جزئیات برخی قـراردادهـای بـزرگ، سـرمایههای جذب شده را به طرف پروژههایی برده باشد که در شرایط فعلی، اولویت اول کشور نیست.
در ماههای اخیر، موضوع عقبافتادگی ایران در برداشت از میادین مشترک نفتی و گازی، موضوعی بوده که بارها توسط کارشناسان هشدار داده شده است اما هنوز هیچ نشانهای از سرمایهگذاری واقعی و قابل توجه ایران در این میادین، آشکار نشده است و مشخص نیست سرمایه خارجی چند ده میلیارد دلاری که رئیس و اعضای دولت بارها از آن سخن گفتهاند در کدام <عرصه مهمتر >جذب شده است.
تردیدی وجود ندارد که سلحشوری ایرانیان و دفاع جانانه آنها از مرزهای عقیدتی و جغرافیایی، وقوع کشورمان در منطقه سوق الجیشی، ضریب هوشی بالای ایرانیان و موفقیتهای علمی دانشمندان ایرانی، از سرمایههای ارزشمندی است که در صورت هوشمندی و تدبیر کافی مسئولان اجرایی و تقنینی، میتواند در خدمت پیشرفت و توسعه ایران باشد . اما هیچ کس نمیتواند سهم ایران در بازار انرژی جهان را برتحکیم موقعیت و اقتدار کشورمان نادیده بگیرد. این واقعیت نشان میدهد هر نوع بیتوجهی به حفظ سهم ایران در تامین انرژی برای مصارف داخلی و صادرات ، موجب اخلال غیرقابل انکار در اقتداربین المللی ایران خواهد شد. در چنان شرایطی حتی اگر نهادهای بیطرف، سرعت ۱۵۰ کیلومتری دولت و جهت یابی صحیح آن برای رسیدن به هدف را تایید کنند شاید نتوان برخی عقب ماندگیها را جبران کرد.
در حال حاضر سهم ایران از بازار فروش جهانی نفت، در حدود سه میلیون بشکه در روز میباشد و قطعا همین سهم، در کنار سایر عوامل، موجب تاثیرگذاری ایران در تحولات بین المللی میشود. متاسفانه در حالی که بعضی مسئولان دولتی، با ارائه آمارهای ظاهرا خوشحال کننده در حال مالیدن بینی رقبای داخلی به خاکِ <رو کم کنی> هستند، در کنار گوش ما، عراق با کمک دشمنان دیرینه ایران در حال برنامهریزی برای چند برابر کردن ظرفیت تولید نفت خود و رساندن آن از دو و نیم میلیون بـشـکـــه بـــه حدود ۱۱ میلیــون بشکــه در روز است. متاسفانـه نشانههایی از موفقیت آن کشور در رسیدن به این هدف وجود دارد که نیل به آن، مفهومی جز کاهش موثر نقش ایران در بازار جهانی انرژی نخواهد داشت.افزایش تولید گــاز و نفت توسط قطر و عمان در میـادین مشتـرک بــا ایران نیز وضعیت خوشحال کنندهای برای ما باقی نگذاشته است.
این درحالی است که در کشور ما، دستگاههای ذیربط هنوز نتوانستهاند درخصوص زمانبندی تنظیم مهمترین اسناد مالی و برنامهریزی کشور- برنامه پنجم و بودجه سالیانه- به تفاهم امیدوارکنندهای برسند. همچنین در جهت بهرهگیری از مجموعه ظرفیتهای کارشناسی کشور برای استفاده بهینه از سرمایههای موجود و جذب موثر سرمایههای خارجی، تلاش قابل توجهی صورت نمی گیرد.
در یک کلام، آقای احمدینژاد اگر بتواند افزایش سرعت حرکت دولت فعلی در مقایسه با دولت نهم را اثبات کند و مخاطبان او در نهادهای قانونی کشور و تشکلهای تخصصی، نـسبت به حرکت در مسیر صحیح قانع شوند آنگاه برای خوشحال کردن مردم باید نشانههایی ارائه نماید که سرعت دولت او در مقایسه با سرعت حرکت پرشتاب رقبای منطقهای و جهانی نیز، سرعت افتخار آفرین و قانعکنندهای است. آیا اثبات این سه موضوع، درحال حاضر کار سادهای است؟!
---------------------------
SAR
دی ۲۰م, ۱۳۸۸ at ۱۱:۲۰ ق.ظ
سلام بر شما
آنقدر این دولت با سرعت پیش می رود که روبروی آن دیواری عظیم منتظرش است سرعت ۱۵۰ واقعا کمه برای این دولت سرعت نور مناسب است منتظر برخورد با دیوار هستیم
-------------------------
راه سبز امید – شهر اندیشه
دی ۲۰م, ۱۳۸۸ at ۱۱:۲۱ ق.ظ
چه توقع بیجایی دارید آقای واحدی؟ احمدی نژاد و اثبات؟ تخصص او انکار است مگر نمی دانید؟ انکار و فرافکنی. اگر اثبات می خواهید باید به خیابانها بیایید تا هوادارانش با باتوم و گلوله به شما اثبات کنند؛ یا می توانید به یک تور اثبات و اصلاح در منطقه سرسبز و باصفای اوین بروید تا همچون ابطحی، عطریانفر و حجاریان، همه چیز در کمتر از یک ماه به شما اثبات شود
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمیکند.
توجه داشته باشید کامنتهایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید