علوم اسلامی مجموعه ای است از تاریخ اسلامی تا شرع اسلام که شامل تکالیفی برای جامعه مسلمانان است. این شرع متعیین اخلاق و وظایف مسلمانان است. از آنجا که اسلام خود را دین کامل می داند که همهء احتیاجات بشری را می توان از آن استخراج کرد، پس اسلام نمی تواند احتیاجی به علوم دیگر داشته باشد. اما در واقعیت امر اسلام بیشتر مذهبی است معنوی وبه معنویات می پردازد تا به مادیات. با این همه اسلام نتوانسته است به موارد عمده ای چون اقتصاد که جزء مادیات است بی اهمیت باشد. دادن خمس و ذکات و حساب کردن ارث و وراثت و نوع بازرگانی و کسب درآمد را می توان در اسلام در کنار دستورات اخلاقی دینی به وفور دید.

 علوم مجموعه ای هستند از شناختهای ثبت شدهء انسانی. انسان بنا به ذات کنجکاو وهمچنین برای تنازع بقا به گردآوری و آزمایش مجهول ها پرداخته است و همگی آنها بنام علوم برای خود ثبت کرده است. وظیفهء عمده علوم خدمت به انسان و طبیعت است. علوم می تواند بنا به سرشت خود مذاهب را هم در بر گیرد و برای همین هم دانشمندان و متفکرانی در سراسر جهان به بررسی و شناخت و علل بوجود آمدن آنها پرداخته اند. اسلام هم بعنوان یکی از شاخه های مذهب جزء دغدغهء دانشمندان علاقمند به بررسی آن می باشد. تحقیق و تفحص در این مذهب برای شناخت از آن برای بسیاری از مراکز علمی جهان اهمیت دارد.

جمهوری اسلامی رژیمی است بنیاد شده برمذهب اسلام. اسلام در جمهوری اسلامی یک آیین تمام و کمال و پایان یافته یا بقولی تکمیل شده است. یعنی نه می توان به آن جزئی را اضافه کرد و یا از آن مثقالی کم کرد. بر خلاف علوم که می توان آنها را تغییر داد و در نتیجهء آزمایشاتی آنها را کامل کرد و یا رد کرد. نظرات دانشمندان همواره از راه نقد که بازهم جزیی تفکیک ناپذیراز علم است، تغییر، تکمیل و یا رد می شوند. در علم هیچ مسئلهء مقدسی وجود ندارد که نتوان بر آن نقدی کرد. همهء مسائل در علم قابل نقد وبازبینی و کامل شدن هستند. تکامل انسان و یا بوجود آمدن انسان، روان و رفتارهای انسانی، بیمارهای انسانی و شناخت و جلوگیری آنها، علم شیمی و فیزیک و ریاضی و علوم انسانی و اجتماعی و فلسفی همگی قابلیت بررسی و نقادی را درخود دارند. اما در اسلام عوض کردنها و تکمیل کردن آیه ای یا سوره ای نمی توان معنا داشته یاشد. خدا ذات مطلق است و غیر قابل انکار. پس علومی که همه مسائلشان با بررسی و نقد همراه هست و در دایره شان هیچ مانعی در جهت نقد و لغو نمی توان محدود گردد، نمی تواند با مطلق گرایی دینی و آنهم اسلامی و آنهم در ایران و بازهم در زیر سیطرهء جمهوری اسلامی و باز دربین سران متحجر آن همساز باشند. اگر علم در ایران بمعنای واقعی خود آزاد باشد، جمهوری اسلامی بساط دینیش که بر خرافات و جهل استوار است، پا در هوا خواهد ماند. جمهوری اسلامی مسئله ای بنام علم را در کلییت واقعیش قبول ندارد. اگر قبول داشت، جلوی آزادی و تحرکات علمی را نمی گرفت. اگر جمهوری اسلامی از علوم مختلف هراسی نداشت، جلوی نشر و ترویج علم را نمی گرفت. دشمنی و ناسازگاری جمهوری اسلامی با علم ریشه در اعتقاد به جهالتی دارد که جمهوری اسلامی از آن خیمه شبش را ساخته است. تعطیلی 4 ساله دانشگاههای ایران در اولیل انقلاب 1357 و پاکسازی هزاران استاد و دانشجو گواه این امر است. جمهوری اسلامی اگر از علم و داده های همهء رشته های علمی که در جهان شناخته شده اند نمی ترسید، واهمه ای نداشت که آنها هم در کنار همان دروس اسلامی مورد علاقه حکومت به علاقمندانش و جامعه ارائه گردند. الیته ناگفته نماند که جمهوری اسلامی از خیلی از محصولات علمی به نفع خود استفاده می کند و یا از آنها در جهت سرکوب و کنترل مردم و تحدید آزادیهای اجتماعی، اما در عین حال می ترسد از اینکه مردم با علوم مختلف به طور آزادانه تماس داشته باشند. علل این امر مشخص است، اگر مردم به طور مداوم با علم سروکار داشته باشند، فهم و شعور آنها رشد می کند و دیگر دنبال بسیاری از خرافات و مسائل غیر علمی که بنیاد حکومت های خودکامه و رهبرتراش و سواستفاده چی از باورهای مردم نمی افتند. آنها خود با تفکر و مراجعه به داده های علمی مورد نیازشان می توانند جواب بسیاری مشکلاتشان را پیدا کنند و دیگر احتیاجی به رهبر و فقیه و مجتهد و ملا ندارند. اگر مردم ذره ای دریابند که علمی به جهان پیرامونشان بنگرند، بساط حکومت هایی مانند جمهوری اسلامی ایران برچیده خواهد شد، همانطور که در اروپا بساط قرون وسطی با علم برچیده شد. جمهوری اسلامی خود این را بهتر می داند و برای همین هم با علم سر ناسازگاری دارد و از خیلی از بخشهای آن بطور واقعی می ترسد.

3.9.2009