پدر یک سال پس از دوندگی مستمرش برای یافتن محل دفنت نامه ای دریافت کرد که ادرس محل مزارت بود . تو رو تو قبرستون بهشهر با چهار تن از یارانت دفن  
کرده بودن.
بچه ها تعریف میکردن : پدر بارها شده بود که روزها همچون شبها ناگهان غیبش میزد و نمیدونستیم کجاست . پدر بعد از چند ساعتی غیبت باز می گشت با چشمانی همچون کاسه ئ خون قرمز و متورم و لباسی ژولیده و خاکی . اره بهزاد جان ، پدر تنها برای دیدنت می اومد ، شاید میخواست با تو تنها باشه و با تو درد دل کنه ، از دلتنگیهاش برای تو بگه و بدون اینکه مجبور باشه که خودشو در برابر بچه ها مقاوم و استوار نشون بدهه ، روی مزارت دراز میکشید شاید میخواست سردی بدنت را احساس کنه ، میخواست گرمت کنه تا جونی دوباره بگیری و بهش برگردی و شاید هم خیلی دلتنگت بود و میخواست با دراز کشیدن بر روی مزارت بتو نزدیکتر شه و ترا در اغوش بگیره . افسوس و صد افسوس که این خاک لعنتی دیواری بود ضخیم بین تو و اون و پدر هر چه تلاش میکرد بتو دست نمی یافت . اره پدری که همیشه ریشش را بقول معروف شش تیغه میکرد و از خونه بدون کت و شلوار و کرواتش و کفشهای واکس زده و براقش خارج نمیشد وقتی از ملاقاتت برمیگشت به ییر مرد ژولیده ایی تبدیل میشد
بچه ها تعریف میکنن که شبهایی بود که نصف شب بر حسب تصادف از خواب بیدار میشدن و میدیدن پدر تو جاش نیست . نگران و اشفته برای پیداکردنش همه خونه و حیاط رو زیرو رو میکردن ولی او نو پیدا نمی کردن . بعد ها براساس تصادف شبی اونو در موتورخونه گرمابه اش یافتن . اری پدر برای اینکه بچه ها رو نگران نکنه به موتورخونه پناه میبرد تا صدای موتور با صدای گریه هاش درامیزه و بگوش کسی نرسه.
فراز میگفت : بارها متوجه شده بودم که پدر ناگهان بعد از شام به اتاق کاری که در طبقه پایین منزل داشت میرفت . کنجکاو بودم بدونم که اون هر شب همین موقع چرا به انجا میروه و چکار میکنه . قدم انقدر بلند نبود که بتونم از پنجره پدر رو ببینم . خودم رو کنجکاوانه از دیوار بالا میکشیدم تا ببینم پدر چکار می کنه. میدیدم عکس قاب گرفته بهزاد رو از توی کیف سامسونتش برداشته و روی میز کارش میذاره و با اون حرف میزنه وگریه میکنه . فراز که شاهد رنج پدر بود میگه: استوارى روز و گريه شبانه پدر ، امروز قلب ناتوانم را از شوق ديدارش مى لرزاند. 
خوش آنروزى كه در پيرى
 پسر دست پدر گیرد 
نه آنروزى كه در پيرى 
پدر مرگ پسر بيند
شعرى كه تا روزهاى آخر زندگیش روى داشبورد ماشینش نگاهش رو میدزید. 

هر چه زمان میگذشت پدر پیرتر و شکسته تر میشد. ده سال بعد از اعدامت پدر در گذشت . درد و رنج و نگرانی هایش برای ما ، تحقیر ها و توهینهایی که جلو درب زندانها در طول ان سالها شنیده بود و دریافت نامه های اظهاری که با بازجویی و پرسش همراه بود از یک طرف و از دست دادن بره نازنینش از طرف دیگر . ده سالی که زندگیش رو زیر و رو و واژگونه کرد . بچه ها اخرین ماههای عمرش را یکی از دردناکترین روزهای زندگیش توصیف میکنن . پدری که با برندگی و توانمندی بالا به اسانی از حل و فصل بزرگترین مشکلات کاری دولتی و خصوصی خودش برمیاومد و مسئولیت دهها تن از کارکنانش را داشت حالا دیگر توان تصمیم گیری کوچکترین مسائل شخصی اش را هم از دست داده بود و به بچه ایی تبدیل شده بود که باید اونو کنترل و راهنمایی میکردن و باید بنوبت ازش مراقبت میکردن . هر چه از پدر سوال میکردن جوابش خوب و باشه بود . در روزهای اخر زندگیش دیگر کسی را تشخیص نمیداد و هر کس که برای دیدنش می اومد میپرسید مهناز تویی دخترم اومدی ؟ او در انتظار دیدن من زجر میکشید و حاظر به ترک زندگی نبود . انتظار و انتظاری جانگداز . بالاخره بچه ها برای پایان دادن زجر پدر چاره ایی اندیشیدن . اونها کسی از اقوام مون رو که از نظر سن و سال و شباهت کمی شبیه من بود به بالای سرش اوردن . اون به پدر سلام کرد و حالش را پرسید . پدر گفت: مهناز تویی بابا اومدی ؟ و اون فرد گفت: اره منم بابا ، شنیدم مریض شدی و اومدم تو رو ببینم و حالت رو بپرسم . پدر گفت: .دختر پس چرا اینقدر دیر اومدی و چشاش رو بست و برای همیشه بخواب رفت


چه کارسختی است
فروبردن دوستت دارمهاییکه چون بغضی بزرگ خشکیده اند برگلویم
و تو مثل همیشه نیستی تا نثارت کنم آنها را
امروز تک تک آنها گلویم را می خراشند 
و باران می بارد 
نمی دانم ازغم دوریت یا از درد فروبردن دوستت دارمهای تو که بی تومانده اند


بهزاد جان، بعد از جریان انتخابات و کشت و کشتار بچه ها در خیابونها ، صحنهٔ دردناکی رو تو  تلویزیون دیدم ، صحنهٔ وداع و نفسهای آخرین یکی از بچه ها رو که تیر خورده بود نشون می داد . اون در آخرین لحظات پایانی زندگیش مردم رو در کنارش داشت ، چه موهبت بزرگی ! تنها نبود . این صحنه منو به این فکر انداخت که وقتی اون جلّاد به تو شلیک کرد تو در آخرین لحظات زندگی و وداعت تنها بودی و خیلی متاسف شدم و برات گریه کردم . گریه برای مظلومیتت و تنها بودنت در اون لحظه . آرزو میکردم ای کاش جای تو بودم ، یا حداقل با تو بودم ، دستت رو می گرفتم، تو رو در آغوش می فشردم ، نوازشت میکردم ، می بوسیدمت و می بوییدمت تا بدونی که تنها نیستی. نه، نه، تو تنها نبودی، خدایت، وجدان بیدارت، شرافتت و سرفرازیت را که به عهد خودت به خدا و خلقت وفا کردی رو با خودت داشتی . بهزاد جان بچه ها بزرگ شدن ، ازدواج کردن و بچه دار شدن . همونهایی که همیشه برای ملاقات و دیدنت به زندان می اومدن و از تو خاطره ها در دل دارن. فیلمهای عروسیشون رو برام می فرستن و در اوج رقص و پایکوبی و شور و شوق عروسی ، ناگهان سایه غمی دلخراش بر چهره شون و چهره خونواده می نشینه و قطرات اشکی که سعی در پنهان کردنش رو دارن بر گونه هایشان می لغزه . اشگ دلتنگی و خالی بودن جای تو عزیز . 
ارزو از خاطره کوچکش با تو میگفت: سالها گذشته بود و دایی بهزاد هنوز زندونی بود . اره مامان میگفت این چهارمین باری بود که اون از سال پنجاه و نه دستگیر شده بود . تو این سالها بچه های زیادی بدنیا اومده بودند . روزی بود که تقریبا همه خونواده با بچه ها به ملاقاتش رفته بودیم ، از بچه های نوزاد گرفته تا من که حالا بزرگتر از همه بودم . دایی جون رو کرد و با خنده گفت : بچه ها زیاد شدین و میتونین مدرسه موشها درست کنین . و رو کرد به من و گفت: ارزو تو هم که از همه بزرگتری میتونی معلم مدرسه موشها باشی . ارزو از این خاطره پررنگش با تو بعنوان یکی از شیرین ترین خاطرات زندگیش یاد میکنه .
رویا میگفت : کوچیک بودم و برای ملاقات رفته بودیم . میخواستم بهزاد رو ببوسم نمیشد چون بینمون میله های اهنی بود لج کرده بودم و با داد وشیون محل ملاقات رو رو سرم گرفته بودم و نمیفهمیدم که چرا نمیتونم ببوسمش . اونم واسه اينكه اروم بشم با كف دستش واسم بوسه فرستاد كه اون طوري بوسه منم به اون ميرسید و به این ترتیب منو اروم کرد . رویا از خاطره دیگش با تو میگه : سال شصت و پنج بود همون مدت کوتاهی که بهزاد ازاد شده بود . کوچیک بودم و از روی کنجکاوی دستم رو بطرف بخاری میبردم . بهزاد که متوجه شده بود منو از دست زدن به بخاری منصرف میکرد و چون این کار رو با مهربانی انجام میداد من برای جلب توجه و کنجکاوی ام دوباره اون کار رو تکرار میکردم . اخرین بار برای اینکه به بخاری دست نزنم و به حرفش گوش کنم بهزاد دعوام کرد ولی من دستم به بخاری خورد و سوختم . بهزاد فورا مرا در بغلش گرفت و نوازش کرد و بوسید تا اروم  بشم . اره ارزو میکنم بهزاد بود و هر روز دعوام میکرد و روزی هزار بار دستم میسوخت ولی قلبم از بابت از دست دادنش نمیسوخت و برای یکبار دیگر هم که میشد اغوش گرمش رو تجربه میکردم .
 بهزاد جان ! بچه ها خاطرات شون با تو رو همچون گنجینه ای گرانبها در سینه به امانت گذاشتن تا برای همیشه محفوظ بمونه . اره بچها ، بچه های نسل جدید خونواده هم از ظلم و ستم این دژخیمان در امان نبودن . انچه رو که بر خونواده گذشت در دوران خیلی زود تجربه کردن . همرا با پدر و مادرشون برای تو و برای اونها اشک ریختن و بچگی شون رو به فراموشی سپردن و برای تصلی دادن خونواده مجبور شدن زود بزرگ بشن و خودشون رو فدا کنن .
در باره منصور هم تا حدودی در جریان هستی . حدودا چهار ماه از تولد طلایه میگذشت . فروردین شصت و یک بود . ایام عید بود و من جایی رو برای موندن نداشتم . تو خونه تهران بودم . منصور برای دیدنمون ( من و طلایه) بتهران اومد و با رحمان برادرش هم که مخفی بود چند روزی رو با هم گذروندیم و منصور مجدادا به بندرگز برگشت . چند روز بعد از رفتن منصور زنگ تلفن خونه بصدا دراومد . پدر بود و از گرگان زنگ میزد . با حال پریشان گفت : دختر منصور دستگیر شده خونه رو ترک کن . منصو ر برام تعریف کرد که بعد از بازگشت از تهران جلوی مغازه یکی از دوستانم نشسته بودم . یوسف محمدی یکی از جانیان که برادر عباس محمدی( فرمانده سپاه پاسداران بندرگز) بود از اونجا میگذشت . چشم مون بهم گره خورد و من چپ چپ نگاهی به اون کردم . بعد از لحظه ای نزدیک من امد و گفت : اقای لیوانی با شما کار دارم . منصور گفت : بفرمایید . گفت نه بیایید با هم به سپاه برویم . منصور گفت همونجا فهمیدم که رفتن به سپاه همانا و دستگیر شدن همانا . منصور رو بسیار شکنجه کردند تا بتونند رد منو  پیدا کنند ولی منصور مقاومت کرد و چیزی نگفت . منصور  از اون دوران اینطور میگه :خیلی شکنجه ام کردن و حتی از من خواستن که طلاقت بدهم و هر کسی رو که بخوام برام درست کنن ولی زیر بار نرفتم و ادامه میدهد وقتی که شکنجه ات میکنن صدها بار ارزوی مرگ میکنی ولی نمیمیری ولی وقتی که مقاومت میکنی و چیزی نمیگی و کوتاه نمیایی و میدونی که با همه شگنجه هایی که شدی خودت رو نفروختی احساس پیروزی میکنی ، مقاومتر میشی و احساس شعف و سربلندی میکنی و با انگیزه بیشتر به مقاومت ادام میدهی . اری بهزاد جان اونا از منصور هم نگذشتن . کسی که جرمش تنها این بود که من همسرش بودم ، تازه مگه من کی بودم یک هوادار ساده تشکیلاتی مجاهدین . منصور رو چهارده ماه نگه داشتن و از کار اخراجش کردن . منصور برای امرار معاش کلینیک دامپزشکی باز کرده و شروع به کار کرد ولی این رو هم نمی تونستن ببینن و درب کلینیکش رو هم بستن و مانع کار کردنش شدن . منصور میگفت با اینکه اونو ازاد کرده بودند ولی همچنان زیر نظر داشتند . منصور رو همونطور که خودت در جریان هستی مجدادا در سال شصت و پنج بعد از دستگیری تو هنگام خارج شدن دستگیر کردن . منصور از خاطراتش با تو در زندان میگفت : منو خیلی شکنجه کرده بودن و سر و صورتم خون آلود بود و درد غیر قابل تحملی در تمام بدن و کف پاهایم احساس میکردم . بهزاد در سلول بغلی ام بود و متوجه شد . همون روز موقع رفتن به دستشویی که از کنار سلول انفرادی من میگذشت ناگهان دیدم که سیگاری به داخل سلولم پرتاب شد . سیگار رو که در سرش کمی توتون بود خالی کردم و یادداشت بهزاد رو گرفتم . این یکی از شگردهای معمول اون برای برقراری ارتباط و ردّ و بدل کردن اطلاعات با بچه ها در داخل زندان و با خونواده در خارج از زندان بود . او نوشته بود: سورهٔ النّاس را بخوان. خلاصه معنیش این است : بگو من پناه میجویم به پروردگار آدمیان از شرّ وسوسهٔ شیطان؛ شیطانی که وسوسه و اندیشه بد در دل آدمیان می افکند . چه آن شیطان از جنس جنّ باشد و چه از نوع انسان. به ربّ خود پناه ببر تا از شرّ آن همیشه ایمن باشی . بهزاد منو به مقاومت و پایداری دعوت میکرد  مثل همیشه موقعی که ازاد بود و بفکر دیگرون بود حالا تو زندون هم بفکر دیگرون بود و بهر شکلی میخواست کمکشون کنه تا مقاومت کنن. اره مثل همیشه. 
 
بعد از اومدنم به اینجا موفق شدم منصور رو قاچاقی از ایران خارج کنم . من و منصور یک ماه مونده به تولد ده سالگی طلایه بهم رسیدیم . بعد از ده سال درد و رنجی که کشیده بودیم دیگر همونی نبودیم که همدیکر رو میشناختیم . زندگی دوباره مون سراشیبی و سربالایی زیادی داشت ولی موفق شدیم همدیگر رو دوباره باز یابیم و به ارامش برسیم و بعد از سه سال صاحب فرزندی دیگه بشیم . بعد از خروج  منصور از ایران اطلاعات در اینجا هم ما رو بحال خود نگذاشت و بمدت دو سال با ما تماس میگرفتن و از ما میخواستن به ایران برگردیم . حتی یکی از دوستان قبلی ام رو که دستگیر و بعدها ازاد کرده بودن رو به اطلاعات اورده و ازش خواستن تا منو راضی به بازگشت به ایران کنه . وقتی که دیدن با این حربه ها به جایی نمیرسن به منصور گفتند چطوری زندگیتون رو میچرخونید و امرار معاش میکنید و اینکه تو تو ایران کارمند ما بودی حالا هم میتونی کارمند ما باشی و برای ما در سفارت کار کنی . به زبان ساده یعنی جاسوس ما باشی  . دجالیت و پر رویی را میبینی . منصور از قبل انقلاب در اداره کشاورزی و دامپروری کار میکرد و حالا شده بود کارمند اونها . بلاخره بعد از دو سال که ما بخاطر خونواده هامون اونها رو تحمل کرده بودیم تسلیم شدن و ما رو بحال خودمون رها کردن.


دیشب را تا صبح بدنبالت گشتم
لابه لای تمام خاطرات گذشته...
تمام خوبیهایم را ورق زدم...
لحظه به لحظه اش را...
رد پایت همه جا جاریست...
اما...
دوباره تکرار داستان همیشگی
نبود تو و انتظار من...!
امروز را هم دوباره دنبالت می گردم......مثل همه روزهای نبودنت!
امروز هم سراغت را از تمام برگ ها می گیرم...!
شاید برگی را از قلم انداخته باشم
و تو بگو چه کنم....


 من مشغول حرف زدنم ناگهان کتت رو میپوشی ، میگم کجا ؟ میگی باید برم ، ماموریت دارم و مبارزه تموم نشده و دنبالم هستن و میدونی که اینجا سرخه تو هم باید بری . میگم اره جا پیدا کنم میرم . میگم لاقل بمون که مامان و بابا و بقیه خونواده هم تو رو ببینن ، همه دلتنگتن میگی نه باید برم . تو دوباره میری و من خوشحال از اینکه زنده ای و شانس دوباره دیدنت را دارم .
 ناگهان با صدای تق تق چکش همسایه که روزهای تعطیل چوب زیر سفال سقف خونه اش رو عوض میکنه بیدار میشم . تو تختم هستم . سعی میکنم اون حس قشنگ و زیبایی رو که با دیدنت بدست اوردم حفظ کنم . هر چه زمان میگذره این احساس کمرنگتر و کمرنگتر میشه و تلاش من برای حفظ این احساس بی نتیجه

---------