سهیل عربی جوانی است که مانند میلیون ها نفر دیگر در ایران و میلیاردها در جهان, بنا به سلیقه ی شخصی و علاقه ی فردی که طبیعت کار در فضای مجازی است, به دلیل کپی کردن چند پست فیسبوکی با یکی از حیرت انگیزترین احکام قضایی در جهان مواجه شده و مستحق اعدام شناخته شده است.

قضاتی که چنین حکمی را صادر و تایید کرده اند هر چقدر هم بخواهند چنین احکامی را با رنگ و لعاب جرائم مذهبی و دینی آغشته کنند به هیچ روی نخواهند توانست به آن قابلیت هضم بدهند.
ما از اعدام هیچ انسانی و لو مجرم دفاع نمی کنیم, چه رسد اعدام جوانی که هیچ جرمی مرتکب نشده است و تنها به خاطر کپی چند جمله در فیسبوک این حکم را به او داده اند.
چنین احکامی تنها یک دلیل دارند و آن ترساندن جوانان از ورود به فضای آزاد و اطلاع رسانی. ساده شده ی معادله این است:

سهیل مانند آرش رحمانی پور باید قربانی شود تا جوانان بترسند. این حکم ناعادلانه و عجیب هم به مانند هزاران حکم ناعادلانه دیگر در حافظه تاریخ ثبت خواهد شد و متاسفانه به نام کشور ما. اگر چه در جای دیگری هم اگر بود چندان فرقی نمی کرد.

روزی که فرزند یکی از همین قضات بر حسب اتفاق در کافه یا کلاس درسی از روژین دخترک سهیل یواشکی فیلترشکنی بخواهد, با اولین جستجوی اینترنتی خواهد خواند که:
پدرش که لقب قاضی را یدک می کشد, سالها پیش حکم اعدام پدر همکلاسی اش را به دلیل کپی کردن چند پست فیسبوکی صادر کرده است.
دنیا به این احکام می خندد اما ما گریه مان هم نمی گیرد!!