امسال بیستمین سالگرد برگزاری کنفرانسهای بنیاد پژوهشهای زنان ایران از تاریخ ۱۹-۲۱ ژوئن در شهر هانور آلمان برگزار شد. برنامه کنفرانس مثل سالهای گذشته ترکیبی از میزگردهای سخنرانی و برنامه های متنوع هنری را به همراه داشت. در واقع هدف اصلی کنفرانس امسال بررسی دستاوردهای بیست ساله بنیاد پژوهشهای زنان ایران بود که کمیته محلی هانور میزبانی آنرا به عهده داشت. اما کنفرانس امسال با سالهای گذشته تفاوتی بزرگ داشت و آن همزمانی برگزاری کنفرانس با وقایع کنونی ایران بود که به آن ویژگی خاصی می بخشید. میتوان گفت کنفرانس هانورمیتواند به عنوان یکی از کنفرانسهای تاریخی زنان ایران در ذهن شرکت کنندگان آن برای همیشه باقی بماند و همینطور فکر میکنم ایرانیان مقیم هانور هیچگاه مراسم تظاهرات و همبستگی زنان کنفرانس را با هموطنان داخل کشور از یاد نخواهند برد. من در این نوشته به مسایل دیگر کنفرانس نخواهم پرداخت و فقط به توصیف احساس زنانی که همراه و همدل با مردم ایران قدم بر میداشتند می پردازم.

روز جمعه اولین روز برگزاری کنفرانس با پیامی از کمیته برگزار کنندگان آغاز شد که بسیار مسئولانه با یادی از مسائل و اتفاقات ایران همراه بود. بعد از پایان بخش اول برنامه، همه در پی یافتن خبر به سمت کانالهای خبری بیرون از سالن هجوم آوردند. بعد از شنیدن صحبتهای غیر مسئولانه و مسئله دار خامنه ای رهبر کودتاچیان در نماز جمعه آنروزو دستور سرکوب معترضین، قیافه های نگران و عصبی درسالن بوضوح دیده میشد. فضای کنفرانس تغییر پیدا کرد. نظرات متفاوتی بر سر دفاع از میرحسین موسوی مطرح بود، عده کثیری معتقد به سکولاریسم در ایران بوده و هرگونه رفرمی را در چهارچوبه ولایت فقیه غیرممکن میدانستند و عده ای نیز وضعیت کنونی را فرصتی گرانبها برای گذر به یک جامعه دمکراتیک ارزیابی میکردند. باوجود تفاوت نظرها همه آنان در محکوم کردن سرکوب مردم باهم همصدا بودند. علیرغم تلاش مسئولین در پیش بردن برنامه ها بر طبق روال اصلی آن، هیچکس قادر نبود پرواز ذهنها را بطرف وطن در کنترل خود در بیاورد. بحث ها راجع به عواقب صحبتهای رهبر کودتا داغ بود. همه نگران سرکوب وسیع مردم بعد از صحبتهای خامنه ای بودند.

روز شنبه دومین روز کنفرانس با پیام گلناز امین مسئول بنیاد با این جمله شروع شد « با آنها نیستیم ولی با آنها هستیم» همدلی دوباره بنیاد را با اوضاع ایران پیام میداد. سپس میزگرد « نگاهی به سی سال جنبش زنان ایران، دست آوردها و چالش های آن» برگزارشد که یکی از سخنرانان آن پروین اردلان از ایران بود که به علت ممنوع الخروج بودن نتوانسته بود حضورآ در کنفرانس شرکت داشته باشد ولی از طریق تلفن سخنرانی خود را انجام داد. او اظهار داشت این بار خوشحال است که در این شرایط سخت به علت ممنوع الخروج بودن در کنار هموطنانش در داخل ایران است. هایده مغیثی یکی دیگر از سخنرانان با صدایی شبیه به فریاد، مردم ایران را صلح جو و اصلاح طلب می نامید نه اهل جنگ و خشونت. شادی صدر در مورد حجاب اجباری و نپرداختن به این موضوع مهم توسط فمینیست ها سخنرانی داشت. او با اشاره به تئوری قدرت، کنترل و خود سانسوری میشل فوکو، زنان فمینیست داخل وخارج ایران را به مقاومت بیشتر فرا خواند. بعد از اتمام میزگرد، شرکت کنندگان برای گرفتن خبر از ایران به بیرون سالن ریخته و اخبار دستنویس را که یکی از خانمها داوطلبانه پذیرفته بود انجام دهد وبر در و دیوارمحل کنفرانس آویزان بود به سرعت می خواندند. عده ای دیگر نیز با استفاده از لپ تاپ بسرعت خبرهای تازه را پخش میکردند. خبر از بیرون ریختن هزاران ایرانی در خیابانهای تهران بود که این بار بر علیه خامنه ای و رژیم جمهوری اسلامی شعار میدادند. دیدن کشته شدگان و مجروحین تظاهرات لرزه بر اندام و اشک را در چشمها جاری کرده بود. روز شنبه روز تحول جنبش دمکراسی در ایران بود. دیگر جنبش مردمی از مطالبات چند روز پیش خود گذشته و فقط در طلب پس گرفتن رأی خود نبود. جوانان فریاد میزدند که ما دیگر رژیم دیکتاتوری نمی خواهیم. ما خس و خاشاک نیستیم، ما مردم این خاک هستیم. روز شنبه روزی فراموش نشدنی در تاریخ مبارزات دمکراتیک و عدالت خواهی ایران ثبت خواهد شد.

ویدئو کلیپ ها وعکسهایی که میرسید، دل همه را بدرد آورده بود، رژیم عقب مانده جمهوری اسلامی به خیال اینکه با بستن تمام راههای ارتباطی موفق می شود فریاد مردم ستمدیده ایران را در درون کشور خفه کند، وحشیانه شروع به سرکوب مردم کرد. اما غافل از اینکه ویدئو کلیپ کشتن ندا آقا سلطان بوسیله یک بسیجی، بسرعت اینترنت در سراسر دنیا پخش شد. دیدن دختری کشته شده با چشمانی باز، اشک به دیدگان شرکت کنندگان کنفرانس جاری کرد. آیا همان ویدئو کلیپ نمیتواند ماهیت خونخوار این رژیم را به دنیا ثابت کند؟ حال و هوای کنفرانس کاملا تغییر کرده بود. درخواستها برای انجام تظاهرات در شهر هانور به برگزارکنندگان کنفرانس زیادتر شد. شب، بعد از خواندن سرودهای ایرانی توسط دریا دادور که با صدای آسمانی اش روحیه و انرژی تازه ای به جمع بخشیده بود، شمع بدست بطرف مرکز شهر هانور راهپیمایی وسیعی انجام شد. دیر وقت همه به خانه هایشان رسیدند ولی یک حالت همبستگی و عشق خالصانه را میشد در بین همه دید.

روز یکشنبه به علت حمله وحشیانه و غیر انسانی رژیم به معترضین روز شنبه ، کاملا برنامه کنفرانس تحت تاثیر وقایع ایران قرار داشت. برای انجام تظاهرات از پلیس اجازه گرفته شده بود. پلاکارتها، بادکنکها و شعارها آماده شده بود. لباس سیاه به تن خیلی ها دیده میشد. قطرات اشک و درونی آشفته و نگران، همبستگی زنان کنفرانس را بخوبی نشان میداد. صدها نفراز شرکت کنندگان کنفرانس همراه تعداد زیادی از ایرانیان مقیم هانور به طرف مرکز شهر براه افتادند، همکاری پلیس چشمگیر بود. شعارها بیشتر به زبان آلمانی بود. همه از اوضاع خبر داشتند. تعدادی دختر و پسر جوان آلمانی برای حمایت از دوستان ایرانی شان به صف تظاهر کنندگان پیوستند. شعارها مجموعا به حمایت از هموطنان داخل و خواستار پشتیبانی مردم آلمان از اعتراضات ایرانیان بود. فریاد ما رژیم جمهوری اسلامی نمی خواهیم شهر هانور را پر کرده بود. صحبت از دختری که با چشمانی باز جان خود را در راه آزادی داده بود همه جا شنیده میشد. براستی او امروز به سمبل آزادی در دنیا شهرت پیدا کرده است.

سه روز کنفرانس در حالیکه قلبهایمان در بدن ایران می تپید، به پایان رسید. من که سالها بود از دیدن هر گونه فیلم جنگی خودداری میکردم وتوان دیدن کشت و کشتار و خونریزی را نداشتم، با دیدن ویدئو کلیپ جان دادن ندا آقا سلطان، با صورتی پر از خون و چشمانی باز، توانایی و انرژی تازه ای پیدا کرده ام که خود را در وجود او جستجومی کنم...