با انتشار دو متن اصلی و بدون ترجمه ی فارسی، در سایت، به  منتشر کنندگان اخطار داده شد که متن ترجمه را همواره به نوشته ی خود اضافه کنند.
پرسش آن است که چگونه می توانیم شرایط انتشار «متن اصلی بدون ترجمه» را  در سایت فراهم نماییم؟ و راحلی برای مشکل پیداکنیم؟ 
-برخی دوستان در برابر این  پرسش و کار «سکوت کرده اند».
- برخی هم آنرا مشکل آفرین و نادرست میدانند.
- کسانی مثل من هم میگویند:«انتشار متون اصلی، بدون ترجمه، گامی عملی،دموکراتیک، و حقوق بشری»ست. « تنها جرئت عمل» لازم است.

درباره ی« اصل ترجمه » ی سایت: 
اصل:«طبق مقررات سایت مطالبی که به یکی از زبانهای رایج در ایران نوشته می شوند، در صورتی در سایت ایرانگلوبال انتشار می یابند که همراه با ترجمه فارسی باشند، زیرا به دلیل تنوع زبانی در ایران، اگر مطالب مندرج در سایت به زبانهای گوناگون باشد، برای بسیاری از هم میهنانمان غیرقابل استفاده خواهند بود.»
این به اصطلاح «دلیل» میگوید :« چون همه همه چیز را نمیدانند نباید منتشر شود». یعنی چون همه همه ی زبانها را نمی دانند نباید متن اصلی بدون ترجمه منتشر شود. که سخن درستی نیست.
هرکس میداند، میخواند. نمیداند چیز دیگری را میخواند. در هیچ کجا همه همه ی زبانها را بلد نیستند. 

- بله این اصل را ما از قدیم داریم و تازه نیست. و تاکنون نیز عمل نموده ایم. و دلیل هم «مغشوش شدن سایت و حواس خواننده و عدم امکان بررسی مطلب غیر فارسی» اعلام شده است.
- من از آغاز با این اصل مخالف بودم ولی به خاطر احترام به نظر جمع آنرا رعایت کرده ام.
- امکان بررسی مطلب غیر فارسی و جود دارد. دوستان ترک-کرد در میان همکاران هستند. آقای دوشکی بزرگ وار هم میدانم که از نگاه به مطلب بلوچی سایت- ما را بی نصیب نخواهند کرد. پس امکان توجه به «بهداشتی و غیر بهداشتی» بودن مطلب سایت در 3یا 4 زبان هست. دیگر اینکه از نظر روان شناسی «حواس خواننده تیز تر» میشود و از تنبلی و عادت در میاید. 
- با کمی زحمت قفل «دهان و قلم» سه-چهار زبان می شکند. 
- ادامه این قفل « وجهه ی دموکراتیک» سایت را خراب کرده و گرفتار « زندان تک زبانی» کرده است.

بگذار زبانها آزاد باشند و «جرئت شکستن تابوی تک زبانی» را نه در حرف بل در عمل نشان دهید. 
امکان هست. از امکانات استفاده کنید و قفل دهان مردم را بشکنید. و مادر بزرگ خواننده هم نباشید. این مادر بزرگی از «عدم جرئت در تابو شکنی» بر میخیزد.
شهامت شکستن تابوی تک زبانی را نشان دهید.از بند «خود سانسوری» رهاشوید. اینکه چی در قلب شما هست پشیزی ارزش ندارد. ارزش در عمل شماست. 
بخاطر ماهانه چند مطلب «غیر فارسی» دهان مردم را نبندید. 
این اصل علت اش عدم امکان نیست. عدم جرئت در بکار اندازی «درک و اندیشه » و شکستن «بند خود سانسوری» و تابو و جادوی تک زبانی ست.
- عقب ماندگی را رها کنید. «امکان برای عمل درست کنید. »و چشم به آسمان ندوزید.
-حداقل قفل را برای 3ماه بشکنید و تست کنید. 
- همه «مترجم» نمی توانند باشند. 
پیشنهاد های مشخص بعد از دقیقتر کردن:
1- به خاطر عدم حضور نویسنده از همه ی زبانهای رایج در ایران در میان همکاران، در شرایط حاضر تنها 3یا 4 زبان بلوچی-ترکی-کردی ( البته با همکاری آقای بنی طرب میتوان زبان عربی را هم اضافه کرد) می تواند:
هفته ای 1 مطلب جدید و منتشر نشده، بدون ترجمه در سایت منتشر کند. -توسط همکاران.و کد داران. یا نویسندگان و شخصیتهای شناخته شده که با ایمیل مطلب خود را ارسال میکنند. به نوبت و با اطلاع قبلی. یعنی ما در هر هفته تنها یک متن ترجمه نشده در سایت خواهیم داشت. و زبانهای مثلاً چهار گانه را به نوبت خواهیم گذاشت. 
2- این قاعده برای تست است -به مدت سه ماه. بعد نتیجه سنجیده خواهد شد. توسط مسئول سایت و نظر همکاران. جهت تمدید یا لغو این اصل. 
3- من خود با آقای دوشکی تماس خواهم گرفت جهت نگاه کردن به مطلب بلوچی. و کار تماس با آقای بنی طرب را هم بعهده میگیرم.
4- درج چکیده ی مطلب اصلی به زبان فارسی توسط نویسنده، در آغاز نوشته ، در یک پاراگراف ، جهت اطلاع از محتوای مطلب، یا چها رچوب آن، الزامی ست.
5- زبانهای بلوچی-ترکی-عربی-کردی به ترتیب الفبا نوبت میگیرند. در صورت نبود مطلب یک زبان، یا وجود مشکل غیرقابل حل دیگر، نوبت به زبان بعدی میرسد. 
*****
لطفاً مسئول سایت -کیانوش عزیز، موضع خود را در مورد این پیشنهاد به صورت علنی اعلام کند.
از شنیدن نظرات دیگر همکاران و دوستان نیز خوشحال خواهم شد.

متد تفکر «مانع جویی» و «راه حل جویی با توجه به مشکلات»:

آدمها در مقابل «کار» معمولاٌ دو متد را بکارمیگیرند: 1- «مانع جویی»؛ 2- «راحل جویی».
1- متد «مانع جویی»: شخص در استعمال این روش تفکر، میکوشد «سنگها» را جلو حرکت بچیند و نشان دهد که کار انجام پذیر نیست. علت این «عمل و تفکر» میتواند متعدد باشد. و مهم هم نیست که چه چیزها هستند. اما یک چیز در این متد قابل توجه است: 
شخص «پیش داوری» دارد و برای اثبات درستی آن سنگ میچیند. برای مثال : کار P نباید صورت گیرد، به علت xy :«پیش داوری». میاید سنگهای ...s1-s2-s3 را می چیند. « من میدانستم این کار نشدنی ست».
2- متد «راحل جویی»: در این روش مسئله یا کار P پیش رو هست. این متد، کاری به این ندارد که سنگ بچیند. پیش داوری هم ندارد. یعنی از xy و s رها ست. تنها به -L یا راحل- فکر میکند. میکوشد l1-l2-l3 را بیابد . که کار عملی شود.

اگر راحل پیدا شد و در عمل درستی خود را نشان داد مسئله تمام است. مثل حل یک مسئله ریاضی یا شیمی. که در متد حل آنها ما از 
«xy و s» رها هستیم. و «بی طرفی علمی=BE را داریم.
پیشرفت اروپا در این بود که  «روش علمی » آزمایش و «راحل جویی» را بکارگرفت . و خود را در دوره ی روشنگری از «متد مانع جویی و پیش داوری»  آزاد کرد. 

اما جامعه ی ما این دوره را طی نکرده است. از مردم عادی تا روشنفکر، خیلی ها گرفتار این «مانع جویی و پیش داوری و آیه یأس» خوانی اند. جرئت راحل جویی را ندارند. اینها گرفتار زنجیر های « xy و s» هستند. بجای اینکه روش BE استعمال کنند.
اینان به کار به عنوان "عمل علمی" نگاه نمی کنند. یعنی نمی توانند بکنند. چون «رها» نیستند. آزاد نیستند. تفکر در «پیش داوری و سنگ جویی» زندانی ست. 
تا این متد ضد علمی استعمال میشود ما اندر خم «گل کوبی» هستیم. 

بعد از این توضیح برگردیم به مسئله «انتشار هفته ای 1 متن جدید و چاپ نشده ی غیرفارسی و بدون ترجمه» در سایت ایران گلوبال: 
مسئله به دوشکل مطرح است: الف- ایده ای انسانی ست یا ضد انسانی. ب- اگر انسانی ست چگونه میتوانیم پیاده کنیم؟
- روشن است که کسی «انتشار متن غیر فارسی» را ضد انسانی نمیداند. و دوستان بر اساس حقوق بشر این کار را خوب و انسانی قلمداد میکنند.
- پس سئوال این است چگونه میتوانیم آنرا عملی کنیم؟ 
من ابزار عملی بودن آن را نشان داده ام. دوستان دیگر هم شرایط دیگراش را فراهم کنند. و پیشنهاد کنند چگونه می توانیم تحقق بدهیم. اگر موفق شدیم زهی سعادت -کار خیری کرده ایم. اگر نشد میماند وقتی اشکال حل شد پی میگیریم.
مشکل کامنت این متن ها هم طرح شده -چه راحلی دارید؟
از نظر من مسئله ی کامنت هم راحل دارد.  و چیزی جزئی ست.
شما در کل برای انجام این کار خوب و حقوق بشری و ضروری  و دموکراتیک چه پیشنهادی دارید؟ 
آیه های یأس را رها کنید برای انجام کار راحل نشان دهید.
هفته ای 1 مطلب جدید و منتشر نشده، بدون ترجمه  و به نوبت در سایت انتشار یابد هیچ مشکل مالی اضافه تولید نمیکند. 
و کفری به کمبزه هم نمیشود (شامامایادا توخونماز).