از سخنان خامنه ايی همه چيز پيدا بود. وقتی خامنه ايی رسماً در پــيــام نوروزی خود می گويد که امسال سال صرفه جويی است و الگوی مصرف بايد عوض شود، معنای آن اينست که آنها به يک دولت نياز دارند که کارشناس صرفه جويی باشد.

نخست وزير پيشن ايران آقای مير حسين موسوی که بانی کوپن و صرفه جويی در ايران است در اين کار مهارت خاصی دارد.

از ژرفی رابطه خوب موسوی با روسها زياد خبری ندارم ولی می دانم مناسباتی هست.

پس از تورم مضاعف اقتصادی که يکی ناشی از احمدی نژاد بوده و ديگری ناشی از تورم جهانی که موج آن بتازگی به ايران رسيده برای جمهوری اسلامی گريزی نيست جز صرفه جويی.

ناگفته نماند کارنامه اقتصادی احمدی نژاد شايد مهلک بود ولی کارنامه سياسی آن برای خود هيئت حاکمه مثبت بوده است.

يعنی دولت احمدی نژاد با بلعيدن هزينه ها و تزريق کردن آن به صنايع نظامی توانسته در مقابل غرب و اسراييل بازو نشان دهد (با کمک روس و چين).

با رفتن احمدی نژاد خودبخود آرامشی در جهان پرتنش منطقه پيش خواهد آمد و مفهموم آمدن ميرحسين موسوی يعنی چند سال نوبت موسوی است که کشتی اين نظام را در اين دريای متلاتم سياست پس از خاتمی و احمدی نژاد به پيش ببرد. آوردن ميرحسين موسوی شرط آن گرفتن تضمين از جهان غرب بود، وگرنه با همان احمدی نژاد چنگ و دندان نشان دادن را ادامه می دادند.

برخی ها پرسيدند ما نمی دانيم اوبــامـا چه برنامه ای دارد؟

اين هم از آغاز پيدا بود. پيش از آمدن اوباما در اواخر حکومت جرج دبليو بوش تمام وزرای خارجه حزب دمکرات آمريکا يک نشست معروف داشتند، اگر يادتان بيايد. آنها در زمان خود جرج بوش راهکار سياسی خود را ريخته بودند.

مخالف جنگ و حمله نظامی بودند و معتقد بودند وقتی آخوندها می گويند بياييد حرف بزنيم مفهوم آن يعنی سفره هنوز باز است. آنها می دانند که از راه نظامی در مقابل جبهه جديد چين و روس و آنهم با برنامه گرجستان که پيش آمده بود، شانسی نيست.

بهتر است قشر تندرو را که روسها نيز درآن نفوذ کرده اند بسمت خود بکشانند.

دولت جمهوری اسلامی خوب به اين مسئله واقف است.

در درون خود هيئت حاکمه چند باند با هم حکومت می کنند. نمونه بارز آن چند بار احمدی نژاد وزير نفت معرفی کرد انگار نه انگار. آخر هم نه حريف آن شد نـــه حريف بازار. بهتر است باهم بر سر سفره مشاع با هم دوستانه بخورند.

آنها همانطور اوباما دولا تعظيم کرد و دست سلطان عربستان را بوسيد. دست آخوندها را هم می بوسند. چرا که نه؟

اوباما تنها مامور اجرایی آن طرح است. آنها می خواهند با حکومت اسلامی صحبت کنند و برنامه طولانی مدت دارند.

اگر در آغاز فيلم هنرپيشه نقش اول فيلم کشته بشه که نمیشود سناريو را تا آخر ادامه داد.

همانطوری که اوباما گفت تا وقتی که خطر جمهوری اسلامی هست آنها سپر دفایی را در شرق اروپا پيش میبرند. يعنی از هر ديد و زاويه ای بنگری حضور جمهوری اسلامی در منطقه لازم است. (منظور از ديد جهان دمکراتيک) در اينجا وظيفه و مسئوليت مردم ايران بيشتر می شود. يعنی بايد متکی به خودشان باشند.

در انتظار فرشته نجات از آسمان نباشند. يا آنکه منتظرند يکی مانند سوپرمن حال شاهزاده رضا پهلوی يا کس ديگر. اين انتظار ها بيهوده است. زيرا آنها پس از گرفتن امتياز به کار خود ادامه می دهند و هر مانعی را از جلوی راه برميدارند به همان راحتی که شاه را پس از آن سخنرانی معروف نفت برداشتند.

مهم آن است دمکراسی در کشورهای از ما بهتران ادامه يابد حال به چه بهایی مهم نيست از فروش اسلحه های مرگبار تا غارت نفت.

اين است جهان کنونی ما. اميدوارم پاسخ دوستان را بگونه ايی فشرده پاسخ داده باشم.

اميدوارم روشنفکران ما اين موضوع نظم نوین جهانی را هضم کنند وگرنه يک عمر آواره و حتی در وطن نيز بيگانه و دربدر خواهند بود

با سپاس نيک جعفرزاده 7 آپريل 09