اخبار شکنجه ی دانشجویان در زندان احساسات هر ایرانی را خدشه دار می کند . نمی دانم باید خندید یا گریست به حال کشوری که فقط به دلیل فکر کردن و سخن گفتن افراد را به زندان می اندازد و آنها را از دیدن خانواده هایشان منع می کند ، محصلین کشورش را شکنجه می دهد تا جایی که زیر شکنجه از هوش بروند یا گاهی هم جان خود را از دست بدهند .

اینها همان عزیزان مادران و پدرانشان هستند که تا چند وقت پیش خانواده هایشان در مقابل هر خطری از آنان محافظت می کردند و امروز جوانانشان را باید در اخبار جستجو کنند . کدام مسوول بابت فقیر تر کردن مردم مجازات شد ؟ کدام یک از آقایان بابت تج اوز ها و خون ریختن ها مجازات شدند ؟ کم دزدی کردند و ملت را درمانده تر از پیش کردند و باز هم از همه شان تقدیر و تشکر شد ؟ حال که پاسخ ملتی به این همه حق ناشناسی و غارت و چپاول ، سکوت بوده باید با فرزندان این کشور هم اینچنین رفتار کنند و آیا باز هم انتظار سکوت را از مردم دارند ؟! به نظر می آید که آقایان به این سکوت همیشگی مردم کشور ما عادت کرده اند و فعلا قصد ندارند دست از جنایت بکشند .

پس کی زمان آن می رسد که در مقابل این جنایات پاسخی جز سکوت بدهیم ؟! در نوشته ها و گفته ها شکایت کردیم و فریاد زدیم که تمام کنید این بساط جوان کشی را … درب زندان هایتان را به سوی کسانی که تنها فکر می کنند و صحبت می کنند ببندید اما تا به امروز فقط اوضاع بدتر شده است . پاسخ این تظاهر به ناشنوایی و نابینایی آقایان را چه زمانی باید داد ؟ افرادی در حال شکنجه هستند و حتی نام هایشان در اخبار روزانه ی کشورشان اعلام نمی شود ؛ حتی به آنها مجال دفاع از خود نمی دهند ؛ به خانواده هایشان اجازه ی شکوه نمی دهند پس با چه امیدی باید شکنجه ها را تحمل کنند ؟ نه قول آزادیشان را می دهند و نه حتی قول سالم ماندنشان را ؛ خانواده های این دانشجویان چطور باید سر کنند با جای خالی فرزندانی که معلوم نیست چه زمانی به خانواده هایشان باز می گردند .

گمان می کنم دیگر زمان آن فرا رسیده که پاسخی را انتخاب کنیم و بر سینه ی جلادانی بکوبیم که کشور را از بوی خون جوانانش اشباع کرده اند و هر روز با خبر شکنجه و کشته شدن یکی از آنها لرزه ای بر جان ما می اندازند . باید آنها را عادت دهیم به سکوتی که نمی کنیم و فریاد هایی که میزنیم تا شاید پاسخ های ما امیدی باشد برای دانشجویان دربندی که هرگز نامشان به گوش عموم مردم نخواهد رسید !